Η ΔΕΞΙΑ ΑΠΕΝΑΝΤΙ ΣΤΟΝ ΥΠΟΚΕΙΜΕΝΙΣΜΟ

Ανέκαθεν στα έθνη της λευκής φυλής η έννοια της δεξιάς σχετίζονταν με το σωστό[1], το ευοίωνο, το φυσιολογικό, το τυχερό το καλό, το σύμφωνο με το θείο θέλημα. Αντιθέτως η αριστερά είχε σημασία αρνητική, σήμαινε κάτι αφύσικο και ανάποδο, κάτι αντίθετο της θείας θέλησης και προϊόν ύβρεως. Συνεπώς οι έννοιες της δεξιάς και της αριστεράς πέραν του χωρικού προσανατολισμού έχουν ένα βαθύτερο περιεχόμενο ηθικό και μεταφυσικό. Η δεξιά ταυτίζεται με την κανονικότητα, το πρέπων, το σύμφωνο με το ρυθμό του κόσμου και την θεοσέβεια ενώ η αριστερά με την ανωμαλία, την  παραβατικότητα και την αποστασία.

Τι είναι όμως κανονικό, πρέπων, ηθικό και θεϊκό; Ορίζεται αντικειμενικά ή υποκειμενικά; Εξετάζοντας τις πεποιθήσεις των ατόμων και των εθνών διαπιστώνουμε πως αυτές δεν συμπίπτουν αλλά διαφέρουν. Ότι θεωρεί κάποιος κανονικό είναι για κάποιον άλλο ανώμαλο και ότι για ορισμένους είναι κακό για άλλους είναι καλό. Φτάνουμε επομένως στο συμπέρασμα ότι η τοποθέτηση σε τούτα τα ερωτήματα εξαρτάται από την αντίληψη, την αισθητική, την σκέψη, το περιβάλλον, την διαίσθηση και γενικώς από την ιδιαίτερη ιδιοσυγκρασία των ανθρώπων.

Η δεξιά δεν δέχεται ότι οι διάφορες απόψεις είναι ίσης αξίας. Πιστεύει ότι η θέση της για τα πράγματα υπερέχει διότι προσεγγίζει περισσότερο την αλήθεια. Η αντίληψη της σχηματίζεται από τους εκλεκτούς. Εκλεκτοί είναι το απάνθισμα της φυλής, οι άριστοι, αυτοί που υπερέχουν σε αρετή έναντί όλων των άλλων και ηγεμονεύουν δικαιωματικά κατά φύσει. Η κανονικότητα, η ηθική, η αισθητική και το δέον γενέσθαι πρέπει να ορίζονται από αυτούς διότι αυτοί είναι οι δάσκαλοι, οι νομοθέτες και οι βασιλείς. Εν ολίγοις υπάρχει αντικειμενική αλήθεια την οποία προσεγγίζουν κατά το ανθρωπίνως δυνατό, οι ανώτεροι άνθρωποι οι οποίοι διαμορφώνουν διαχρονικά την παραδοσιακή δεξιά κοσμοθέαση.

---

[1] Δεν είναι τυχαίο ότι σωστό στα αγγλικά και δεξιά εκφράζονται με μια λέξη : right.

ΘΡΗΣΚΕΙΑ ΚΑΙ ΛΟΓΙΚΗ

Ένας πιστός μπορεί να πιστεύει άκριτα ή να εξετάζει αν αυτά που παραδέχεται η θρησκεία του είναι λογικά και πόσο. Στην πρώτη περίπτωση  δεν χρειάζεται να συζητήσεις κάτι διότι δεν υπάρχει ίχνος σκέψης αλλά μόνο συναισθηματική βεβαιότητα. Λέει ο άλλος πιστεύω στο άγιο φως που έρχεται από τον ουρανό στον πανάγιο τάφο. Δεν θα το εξετάσει. Δεν θέλει να το σκεφτεί ότι μπορεί να είναι απάτη. Μπορείς να συζητήσεις μόνο με αυτόν που είναι πρόθυμος να σκεφθεί λογικά. Με αυτόν μπορείς να μιλήσεις φιλοσοφικά και να κρίνεις τα δόγματα. Όποιος χριστιανός έχει αυτήν την δύναμη δεν μπορεί να καταλήξει παρά στην απόρριψη αυτής της θρησκείας. Είναι γεμάτη αντιφάσεις και παραλογισμούς. Ιδού ο κυριότερος κατά την γνώμη μου. Ο Θεός της αγάπης αφού μας έδιωξε από τον παράδεισο και μας στέρησε την αθανασία κατά ένα εκδικητικό τρόπο ανάξιο και για άνθρωπο, επειδή η Εύα έφαγε ένα μήλο, στην συνέχεια απαιτεί την αναγνώρισή του και την προσκύνησή του προκειμένου να μας πάει στον παράδεισο αλλιώς θα μας κάψει στην κόλαση για πάντα! Δηλαδή αν κάποιος δεν πειστεί από τα χριστιανικά επιχειρήματα είναι καταδικασμένος στην κόλαση ακόμα κι αν είναι  ο καλύτερος άνθρωπος του κόσμου. Τέτοια αγάπη. Οι αρχαίες παραδοσιακές θρησκείες ήταν πιο λογικές διότι θεωρούσαν ότι όλου οι Θεοί είναι ίδιοι και οι άνθρωποι τους λατρεύουν με άλλα ονόματα ο καθένας. Αυτό που μετράει είναι η προσωπική αρετή κι όχι κατά πόσο παραδέχεσαι κάποιον Θεό.

ΔΕΞΙΟΣ ΚΑΙ ΑΡΙΣΤΕΡΟΣ ΧΑΡΑΚΤΗΡ

Το έχω επισημάνει κι άλλοτε. Δεξιός και Αριστερός είναι πρώτα από όλα ψυχολογικός χαρακτήρας και μετά ιδεολογία. Η ψυχική κατάσταση είναι που διαμορφώνει την ιδεολογία. Γεννιέσαι; Γίνεσαι; Και τα δυο; Όπως και να έχει η ουσία είναι ότι ο χαρακτήρας σου θα είναι αριστερός ή δεξιός και μετά η ιδεολογία σου.

Ο αριστερός μοιάζει με το κακομαθημένο παιδί που όλο γκρινιάζει και ζητάει χωρίς να σκέπτεται τίποτε άλλο παρά μόνο πως θα γίνει το δικό του. Θέλει να απολαμβάνει την ζωή χωρίς φρένο. Όταν περιορίζεται επαναστατεί. Βγάζει κακία, μίσος, θυμό. Δίκαιο είναι να γίνει αυτό που θέλει και το δίκαιο αυτό το διεκδικεί χωρίς να ενδιαφέρεται ποτέ για το τι πρέπει και το τι λέει ο πατέρας. Διότι το πάθος του τον κάνει να βλέπει τα πράγματα εγωιστικά χωρίς να λαμβάνει υπόψη του ότι είναι μέλος της οικογένειας ή της κοινωνίας. Προσοχή. Μην πει κανένας ότι δεν είναι έτσι κι ότι οι αριστεροί είναι οι κατεξοχήν κοινωνιστές, είναι λάθος. Διότι αυτό που τους κάνει να μιλούν υπέρ του κοινωνικού συμφέροντος είναι το δικό τους συμφέρον κι όχι το αντίθετο. Όπως ο απεργός δεν απεργεί για τους άλλους αλλά για τον εαυτό του συμμαχώντας με τους άλλους έτσι και γενικότερα ο αριστερός επειδή θέλει να ωφεληθεί αυτός μιλάει υπέρ της κοινωνίας. Όταν λέει θέλω κοινωνική ισότητα, δικαιοσύνη, αλληλεγγύη κτλ εννοεί ότι τα ζητάει για όλους για να τα έχει οπωσδήποτε αυτός. Οι αριστεροί τύπου Ρωμανού και άλλων πλουσιόπαιδων που ξεσηκώνονται επίσης δεν πρέπει να μας παραξενεύουν διότι κι αυτοί για το δικό τους συμφέρον επαναστατούν.  Το συμφέρον αυτό δεν είναι οικονομικό αλλά ψυχολογικό. Διαλυμένες οικογένειες, ελλείμματα αγάπης και φροντίδας, παραπετασμός. Τα παιδάκια αυτά γίνονται αριστεροί διεκδικώντας όλα αυτά που τους στέρησε η οικογένεια μέσα στην ομάδα των ομοϊδεατών και στον σκοπό του χαμένου παραδείσου. Ο αριστερός τα βάζει με τον Θεό για όλα τα δεινά της ανθρώπινης φύσης.

Ο δεξιός είναι το καλό παιδί που ακούει τον μπαμπά του και ικανοποιείται από αυτά που του δίνει. Ο δεξιός δεν ξασαλώνει, είναι φύσει συγκρατημένος κι όταν θέλει κάτι ντρέπεται πολλές φορές να το ζητήσει. Ο δεξιός χαρακτήρας βλέπει τον εαυτό του ως μέρος του συστήματος του κόσμου και τα θέλω του ταυτίζονται με αυτά της ομάδος που ανήκει. Του αρέσει η τάξη και η σειρά. Δεν θέλει ούτε να σκορπάει ούτε χάος. Προτιμάει να δημιουργεί παρά να γκρεμίζει. Ο δεξιός αναζητά την επιβράβευση της ομάδος. Έχει υπομονή, είναι λιτός και δεν λειτουργεί αλόγιστα καθ’ υπερβολή. Είναι μαζεμένος, διεκδικεί την θέση του στην ιεραρχία χωρίς φασαρία και σέβεται τους ανωτέρους του. Ο δεξιός σέβεται τον Θεό και του νόμους της φύσης.  Το τελευταίο ερμηνεύεται όχι ως υιοθέτηση της μοιρολατρίας και της αδράνειας αλλά ως αγώνας για την διατήρηση της φυσικής ισορροπίας, του τρόπου λειτουργίας της φύσης.

ΓΕΝΟΚΤΟΝΙΑ. Η ΔΕΞΙΑ ΘΕΣΗ

Γενοκτονία είναι ένα έθνος ή ένας στρατός να εξοντώνει μαζικά ένα άλλο έθνος. Τούτο συνέβη πολλές φορές στην ανθρώπινη ιστορία και δυστυχώς συνεχίζεται ακόμη και σήμερα. Ηθικώς είναι καταδικαστέο διότι τα έθνη, οι άνθρωποι, τα όντα αποτελούν βαθμίδες της ψυχικής εξέλιξης και δεν έγιναν χωρίς σκοπό. Ουδείς έχει δικαίωμα να τα καταστρέψει. Αποτελεί η γενοκτονία τεράστιο αμάρτημα. Γενικώς σύμφωνα με την παραδοσιακή ηθική η εξόντωση του εχθρού πρέπει να γίνεται μέχρι του σημείου της νίκης και την υποταγής του. Μέχρι να νικηθεί στρατιωτικά και να εξαλειφθεί ο επεκτατικός κίνδυνος. Η εξόντωση του αποτελεί ύβρη. Γενικά ύβρις είναι να χάνονται έμψυχα όντα περισσότερα απ’ ότι είναι απαραίτητο για την επιβίωση του θύτη. Διότι η ζωή είναι ιερή και μόνο κατ’ οικονομία μπορούμε να την στερήσουμε από ένα ον.

ΠΑΡΙΣΙ (Δημοσιεύω το παρακάτω κείμενο που γράφτηκε το 2015 διότι είναι επίκαιρο)

Το πολλαπλό τρομοκρατικό χτύπημα της 13/11/15 στο Παρίσι δεν ήταν απρόβλεπτο και αναπόφευκτο γεγονός για τους ανθρώπους που διαθέτουν κοινό νου. Αντιθέτως ήταν ένα από τα αναμενόμενα αποτελέσματα του πολυπολιτισμού-πολυφυλετισμού και γενικώς του εποικισμού της Ευρώπης. Αν η Ευρώπη είχε παραμείνει ευρωπαϊκή θα ζούσε σίγουρα περισσότερο ασφαλής. Όσο περισσότερο χάνει την ταυτότητα της δεχόμενη τις μάζες των αλλόφυλων εποίκων τόσο περισσότερο κινδυνεύει. Ο εχθρός αποκτά βάσεις και η πέμπτη φάλαγγα θα ξεσκίσει τις σάρκες της όταν και όπως το αποφασίσει. Τα χθεσινά γεγονότα της Γαλλίας δεν είναι παρά η αρχή του κακού. Εάν τα παραπάνω δεν γίνουν συνείδηση και αν οι λαοί δεν αντιδράσουν έρχεται με μαθηματική ακρίβεια το χειρότερο που είναι η γενοκτονία της λευκής φυλής.

Οι ευρωπαϊκές κοινωνίες εξαιτίας των κυρίαρχων εξωπραγματικών και επιβαλλομένων ιδεολογημάτων έχουν απωλέσει τον κοινό νου αποδεχόμενες παθητικά τον βαρβαρικό εποικισμό. Αδυνατούν να συνειδητοποιήσουν τι συνεπάγεται αυτός για το μέλλον τους. Δεν αντιλαμβάνονται ότι διακυβεύεται όχι μόνο η δημόσια ασφάλεια αλλά η ίδια η βιολογική τους ύπαρξη. Δεν διανοούνται ότι τα τρομοκρατικά χτυπήματα και οι κατά καιρούς τοπικές εξεγέρσεις είναι μόνο τα προεόρτια της μελλοντικής κατάκτησης και γενοκτονίας. Φυσικά η ευθύνη βαραίνει κυρίως την κυρίαρχη ελίτ η οποία για τους δικούς της λόγους επιδιώκει την πολυφυλετική ευρωπαϊκή σαλάτα. Ακόμη και σήμερα που γράφονται αυτές οι γραμμές, μια ημέρα μετά τον όλεθρο που έσπειραν οι ισλαμιστές, οι φωστήρες της πολιτικής και της διανόησης ομιλούν στα κανάλια για τον κίνδυνο της ανόδου της ξενοφοβίας. Αντί να αναζητήσουν τις ευθύνες τους για τους θανάτους αθώων Ευρωπαίων εξαιτίας της διεστραμμένης επιβολής του πολυφυλετισμού, τους απασχολεί μην τυχόν και ανεβεί ο δείκτης της «ξενοφοβίας» και του «ρατσισμού». Είναι προφανές ότι θέλουν τους ευρωπαίους πρόβατα που θα οδηγηθούν ήσυχα στην σφαγή.

Μπορεί από το τρομοκρατικό χτύπημα να βγει κάτι θετικό; Είναι δυνατόν να αφυπνίσει κάποιες συνειδήσεις; Ας το ελπίσουμε. Πάντως το μέλλον εξαρτάται από την στάση των λαών της Ευρώπης. Η ιστορία θα δείξει αν είναι άξιοι να επιβιώσουν ή αν τελικά αποδεχθούν την μοίρα των προβάτων.

ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ ΚΑΙ ΔΕΞΙΑ

Η δημοκρατία προϋποθέτει την ισοτιμία όλων δηλαδή την νομική ισότητα όλων στο να αποφασίζουν. Τούτο είναι ισοπεδωτικό, ενάντια στην φύση και αριστερό. Η πραγματικότητα είναι πως δεν είναι όλοι άξιοι να ηγούνται και να αποφασίζουν για το συμφέρον της κοινωνίας. Η δεξιά είναι αντιδημοκρατική διότι δεν δέχεται την ισοτιμία, ότι δηλαδή όλοι είναι ίσοι στην συμμετοχή στην λήψη των πολιτικών αποφάσεων. Πιστεύει στην αριστοκρατία (ελίτ) η οποία πρέπει να αποφασίζει για το καλό της κοινωνίας. Όμως η δεξιά δεν είναι ούτε αντιλαϊκή, ούτε κατά της ισονομίας. Ειδικότερα για την δεξιά η ισότης έναντι των νόμων αποτελεί αναγκαία συνθήκη για την κοινωνική-εθνική ενότητα. Η πολιτική υπέρ του λαού είναι υποχρέωση των αρίστων αφού η ανάδειξή τους στην εξουσία άλλο σκοπό δεν έχει από την εξυπηρέτηση του εθνικού συμφέροντος.

Συνεπώς η δεξιά οφείλει να είναι αντιδημοκρατική όχι όμως και αντιλαϊκή. Η δεξιά αλλαγή πρέπει να γίνει με την έγκριση του λαού. Αν η σωτηρία του λαού περνάει μέσα από την κατάργηση ενός αντεθνικού πολιτεύματος και ο λαός το εγκρίνει τότε αυτό επιβάλλεται να τιναχτεί στον αέρα. Αν πάλι ο λαός θέλει να αυτοκτονήσει δεν μπορείς να τον σώσεις, ούτε πρέπει, αλλά ούτε και αξίζει να σωθεί. Όταν λέμε λαός δεν εννοούμε την πλειοψηφία όπως η δημοκρατία αλλά μία ισχυρή μερίδα που έχει αίσθηση της αποστολής και του ιστορικού καθήκοντος.

Σήμερα το πολίτευμα του κοινοβουλευτισμού δεν δύναται να ανατραπεί διότι ο λαός δεν το επιθυμεί και διότι ακόμα και να το επιθυμούσε θα ήταν καταστροφικό για την πατρίδα αφού θα έμενε χωρίς συμμάχους, εύκολο θύμα των εχθρών της. Επομένως ορθή άποψη είναι η δεξιά να πάρει την εξουσία νόμιμα και στην συνέχεια να προβεί σε σταδιακή μετάλλαξη των δημοκρατικών θεσμών σε αριστοκρατικούς χωρίς να αλλάξει δραματικά την μορφή του πολιτεύματος σε βαθμό που δεν θα είναι ανεκτό από τους ξένους ή από το λαό. Να διαφωτίσει τον λαό για την ανάγκη της μεταβολής και να εξασφαλίσει την υποστήριξη του.  

----------

ΑΠΟΣΤΟΛΗ ΤΟΥ ΠΟΛΙΤΕΥΜΑΤΟΣ

Ο καθένας ανεξαρτήτως σε ποιο κράτος ζει και ποιο πολίτευμα επικρατεί δίνει προτεραιότητα πάντα στην εξασφάλιση των προσωπικών του συμφερόντων και μετά της κοινωνίας. Αυτό είναι λογικό και σύμφωνο με την φύση του ανθρώπου. Ωστόσο η κοινωνική συμβίωση απαιτεί η ικανοποίηση των προσωπικών ή ομαδικών συμφερόντων να μην είναι ενάντια στο συμφέρον της κοινωνίας κι αν είναι να μπαίνει φραγμός από την πολιτική εξουσία. Όπως σωστά επισήμαναν ο Πλάτωνας και ο Αριστοτέλης το καλό πολίτευμα διακρίνεται από το κακό ως προς το αν εξυπηρετεί το όλον ή το μέρος αντίστοιχα.  Επομένως το καλό πολίτευμα κρίνεται από την ικανότητά του να συγκρατεί τις ατομικές επιδιώξεις προς όφελος του συνόλου. Αυτό γίνεται όταν εξασφαλίζεται ότι ουδείς δύναται να επωφεληθεί από τις κυβερνήσεις σε βάρος άλλου ή να αδικηθεί. Δηλαδή από το κράτος δικαίου που στην χώρα μας δεν υπήρξε ποτέ.

Ο ΜΥΘΟΣ

        Κάθε καθεστώς έχει ανάγκη από τους μύθους του όπως και ο κάθε άνθρωπος αν θέλει να έχει δύναμη και επιρροή. Η "επέτειος" του πολυτεχνείου που εορτάζεται κάθε έτος τέτοια εποχή έχει σκοπό να συντηρείται ο ομώνυμος θεμελιώδης μύθος της αριστεράς. Ένας μύθος άπαξ και με την προπαγάνδα παγιωθεί στην συλλογική μνήμη δεν είναι εύκολο να καταπέσει. Οπωσδήποτε δεν θα καταπέσει δια λογικών επιχειρημάτων του τύπου "μα δεν υπήρχαν νεκροί'. Οι μύθοι ξεθωριάζουν και χάνονται όταν πάψει η συνεχής επίκληση και θύμηση τους. Ιδού, πως χάθηκε ο μύθος του μαρμαρωμένου βασιλιά; Χάθηκε από την στιγμή που έπαψε η γιαγιά να τον τραγουδάει στα παιδιά. Συνεπώς αν υπάρξει αληθινή δεξιά διακυβέρνηση οφείλει να σταματήσει τους εορτασμούς του πολυτεχνείου με κάθε τρόπο. Από την άλλη για να ενισχύσει την δεξιά ιδέα οφείλει να καθιερώσει την δια τυμπανοκρουσιών επέτειο της νίκης του εθνικού στρατού κατά της κουμμουνιστικής ανταρσίας. 

ΠΩΣ Η ΑΡΙΣΤΕΡΑ ΕΓΙΝΕ ΣΥΜΠΑΘΗΣ ΚΑΙ Η ΔΕΞΙΑ ΑΠΕΧΘΗΣ.

Η αριστερά πάντα σε κάθε λαϊκό αίτημα ή διεκδίκηση μπαίνει μπροστά και ξεσηκώνει τις μάζες είτε αυτό είναι δίκαιο είτε είναι άδικο, είτε την ικανοποίησή του επιτρέπουν οι συνθήκες είτε όχι. Απευθύνεται στα ταπεινά ένστικτα και για το λόγο αυτό καθίσταται συμπαθής στις άλογες μάζες. Η δεξιά εξετάζει τα λαϊκά αιτήματα σύμφωνα με τις δυνατότητες της οικονομίας αλλά και την αξία της εργασίας της κάθε τάξης και προπάντων υπό το κριτήριο του εθνικού συμφέροντος που είναι υπέρ άνω όλων.  Η αριστερά με τον τρόπο αυτό παρουσιάζεται στον απαίδευτο όχλο ως φιλολαϊκή και η δεξιά ως αντιλαϊκή. Η συνέπεια της αριστερής πολιτικής είναι η καταστροφή του κράτους. Όμως αν καταστραφεί το κράτος καταρρέει και το αριστερό καθεστώς. Γι’ αυτό και όταν η αριστερά γίνεται κυβέρνηση δεν εφαρμόζει ποτέ «καθαρόαιμη» αριστερή πολιτική και αυτοαναιρείται. Ιδίως όπου κυριάρχησε η κουμμουνιστική αριστερά είχαμε δικτατορία με σαφή ιεραρχία, κρατική βία και ανισότητες. Εκεί βέβαια η αριστερά δεν είναι τόσο συμπαθής σήμερα. Η δεξιά είναι αντιπαθής όταν ο λαός είναι απαίδευτος και αδυνατεί να χαλιναγωγήσει τα πάθη του. Γι’ αυτό στα δεξιά καθεστώτα η παιδεία και η μόρφωση των πολιτών είναι βαρύνουσας σημασίας. Επομένως το κράτος οφείλει να είναι πατερναλιστικό και αποτελεσματικό ώστε η δεξιά να είναι δημοφιλής.

ΑΠΟΨΗ ΠΛΕΥΡΗ ΓΙΑ ΧΟΥΝΤΑ.

Ο Πλεύρης έλεγε σε μια εκπομπή ότι το καράβι είναι σάπιο δηλαδή η δημοκρατία και για το λόγο αυτό το θέμα είναι να αλλάξουμε καράβι και όχι κυβερνήτη. Πιστεύει ότι μόνο μια χούντα μπορεί να σώσει την Ελλάδα. Και πως μια χούντα σήμερα είναι εφικτή όπως έγινε και σε άλλες εποχές στο παρελθόν.

Η άποψη αυτή, που την έχουν διάφοροι εθνικόφρονες, είναι λαθεμένη για τους εξής απλούς λόγους οι οποίοι τους διαφεύγουν:

1) Οι στρατιωτικοί σήμερα είναι δημοκρατικοί αφού είναι γεννήματα της γενιάς του Πολυτεχνείου και συνεπώς διαπαιδαγωγημένοι κατά τα δημοκρατικά ήθη. Εάν υπάρχουν ελάχιστοι που σκέπτονται επανάσταση θα είναι αδύνατο να κάνουν οργάνωση διότι θα τους έβγαζαν τρελούς και ουδείς θα τους ακολουθούσε.

2) Η κοινωνία έχει δημοκρατική παιδεία και αριστερή νοοτροπία, δεν θέλει να ακούσει για χούντα διότι έμαθε να ζει αχαλίνωτα. Πιστεύει μάλιστα ότι το πρόβλημα δεν είναι η δημοκρατία αλλά το γεγονός ότι αυτή δεν λειτουργεί σωστά. Ότι δηλαδή αυτό που χρειάζεται είναι «αληθινή» δημοκρατία με περισσότερα ακόμα δικαιώματα και παροχές.

3) Μια «επανάσταση», αν τελικά παρόλα αυτά γίνονταν θα είχε ως αποτέλεσμα η Ελλάς να απομονωθεί διεθνώς σε κάθε επίπεδο προς παραδειγματισμό και να καταστεί εύκολη λεία των εχθρών της. Εδώ μια φορά έγινε το λάθος και κυβέρνησε ο μακαρίτης Χάιντερ στην Αυστρία και η κυβέρνησή του δεν άντεξε στις πιέσεις, θα αντέξει χούντα στην Ελλάδα;

4) Η αξίωση του λαού για συμμετοχή στα πράγματα δηλαδή η δημοκρατία είναι αποτέλεσμα όχι μόνο της οικονομική εξέλιξης αλλά και της τεχνολογικής. Η ελευθερία στην πρόσβαση και στην διακίνηση της πληροφορίας δημιουργεί μοιραία δημοκρατικές συνειδήσεις. Οι άνθρωποι θέλουν να έχουν γνώμη, να κάνουν ομάδες και κινήσεις έστω κι από το πληκτρολόγιο. Είναι δυνατόν να έρθει μια χούντα και να πει κομμένο το ίντερνετ; Θα ξεσηκωθούν και οι πέτρες. Όμως δικτατορία χωρίς λογοκρισία δεν γίνεται.

5) Το κυριότερο η κοινωνία στο μεγαλύτερο μέρος της δεν θα είναι παθητική όπως το 1967 διότι δεν αποτελείται από 50% αγρότες και 70% αγράμματους, αλλά από αστικό πληθυσμό που ξέρει γράμματα και το παίζει έξυπνος. Συνεπώς δεν θα πειθαρχήσει στο στρατιωτικό καθεστώς. Οι «έξυπνοι» νεοέλληνες θα πουν ποιοι είναι αυτοί οι καραβανάδες που θέλουν να μας κάνουν κουμάντο χωρίς την θέλησή μας; Δεν τους θέλουμε, είναι πράκτορες της CIA ή της Μέρκελ, (και άλλες τέτοιες βλακείες) εμείς θέλουμε δημοκρατία. Προσωπικά αμφιβάλω αν θα πειθαρχήσουν και οι φαντάροι ακόμα. Αλήθεια θεωρεί κανείς ότι αν λάβουν οι στρατιώτες εντολή να πυροβολήσουν για να διαλύσουν μια συγκέντρωση αντιφρονούντων θα το πράξουν;

ΑΛΛΟ ΚΟΜΜΑ ΚΑΙ ΑΛΛΟ ΙΔΕΟΛΟΓΙΑ.

Τα κόμματα δεν είναι πάντα αυτό που λένε ότι είναι. Σίγουρα στους κόλπους τους έχουν ιδεολόγους με αριστερές ή δεξιές ιδέες αλλά έχουν και ανθρώπους τυχοδιώκτες που πολιτεύονται προς ικανοποίηση του προσωπικού τους συμφέροντος. Όταν επικρατεί ο τυχοδιωκτισμός τα κόμματα γίνονται φορείς συμφερόντων και όχι ιδεολογιών. Σε κάθε περίπτωση οι κυβερνήσεις είναι τόσο δεξιές ή αριστερές όσο τις επιτρέπει η πραγματικότητα και ο τυχοδιωκτισμός των ανθρώπων που τις στηρίζουν και τις αποτελούν.  Στην χώρα μας ευδοκιμεί ιδιαίτερα αυτός ο τυχοδιωκτισμός. Γι’ αυτό στον πολιτικό βίο οι ιδεολογίες παίζουν δευτερεύοντα ρόλο.

ΑΡΙΣΤΕΡΑ – ΔΕΞΙΑ ΠΕΡΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΟΛΙΤΙΚΗ.

Πριν η αριστερά και η δεξιά καθιερωθούν ως πολιτικές ιδεολογίες προϋπήρξαν ασυνείδητα ως μεταφυσικές αντιλήψεις. Η αριστερά εκφράζει το πνεύμα του αρχαίου και νέου γνωστικισμού. Η δεξιά την παράδοση. Έχουμε δηλαδή δυο βασικές κοσμοθεάσεις από τις οποίες προκύπτουν τα πολιτικά φαινόμενα.

Η αριστερή ιδέα ξεκινάει από την αντίληψη ότι ο κόσμος είναι ατελής, άδικος και κακός.  Ως τέτοιος είναι δημιούργημα ενός κατώτερου και κακού Θεού τον οποίο πρέπει να πολεμήσουμε ανατρέποντας την τάξη που επέβαλε και δημιουργώντας έναν καλύτερο κόσμο. Η αριστερή μαγεία αποτελεί μια μόνιμη επίκληση σε έναν εκτός κόσμου Θεό να εξοντώσει τον κακό άρχοντα του παρόντος κόσμου και να αποκαταστήσει το χαμένο παράδεισο. Δηλαδή μια κατάσταση πέραν της νόησής μας όπου θα υπάρχει απουσία του κακού, όλες οι υπάρξεις θα ζουν σε καθεστώς πλήρους ελευθερίας, αγαπημένες, απολαμβάνοντας παντοτινά κάθε ηδονή. Ακόμη και η άθεη αριστερά κινητοποιείται από αυτήν την μεταφυσική αντίληψη κι ας μην το παραδέχεται. Αρνείται τον κόσμο διότι πιστεύει ότι είναι κακός και πρέπει να αλλάξει. Συνεπώς η αριστερή επαναστατικότητα έχει μεταφυσικές ρίζες. Είναι επανάσταση κατά του ίδιου του κόσμου.

Η δεξιά ιδέα αντίθετα δέχεται ότι ο κόσμος είναι ιερός, τέλειος και καλός διότι δημιουργήθηκε από τον πανάγαθο Θεό και διέπεται από σοφία. Ο κόσμος δεν γίνεται ούτε πρέπει να αλλάξει διότι οποιαδήποτε τέτοια απόπειρα αποτελεί ύβρη η οποία τιμωρείται από την θεία βούληση δια της Νεμέσεως. Για την δεξιά ο κόσμος λειτουργεί σύμφωνα με ορισμένο θεϊκό σχέδιο. Ότι ισχύει δεν είναι ούτε τυχαίο ούτε άσκοπο. Ο κόσμος έχει σκοπό την ανέλιξη των όντων δια του αγώνα. Το φαινόμενο της ζωής ομοιάζει με θητεία στο σχολείο του κόσμου μέσα στο οποίο οι ψυχές τηρώντας τους νόμους της φύσης και της ηθικής με τον αγώνα τους και την συνδρομή των Θεών (ή Θεού, αδιάφορο) θα προοδεύσουν οντολογικά. Συνεπώς ο άνθρωπος αντί να κατακρίνει τον κόσμο πρέπει να τον υπηρετεί αποδεχόμενος την φυσική νομοτέλεια ως θεία βούληση. Στο πλαίσιο αυτό ως μέλος της κοινωνίας του, που αποτελεί φύσει δημιούργημα, διαβιοί σύμφωνα με τις φυσικές παραδοσιακές αξίες της.

Η ενότητα των μεταφυσικών αντιλήψεων και των πολιτικών θέσεων είναι προφανής. Πχ στο ζήτημα της ισότητας των ανθρώπων. Η αριστερή θέση είναι ότι πρέπει να επιβληθεί άσχετα που δεν υπάρχει στην φύση. Για την αριστερά στον μεταφυσικό της παράδεισο όλοι οι άνθρωποι είναι ίσοι και αφού ο κόσμος πρέπει να προσομοιάσει σε αυτόν επιβάλει το αφύσικο. Συνεπώς προσπαθώντας να ανατρέψει την φυσική τάξη επιβάλει νομικά την ισότητα. Η δεξιά που πιστεύει στην φυσική τάξη δέχεται την φυσική ανισότητα των ανθρώπων και νομικά την κατοχυρώνει δημιουργώντας κοινωνίες αριστοκρατικού τύπου με ιεραρχία και εξουσία εκ των άνω προς τα κάτω. Για το λόγο αυτό είναι αντιδημοκρατική και ελιτιστική σε αντίθεση με την αριστερά που είναι δημοκρατική ή και αναρχική.

Γενικώς η μεταφυσική θέαση των πραγμάτων είναι που δημιουργεί τα χαρακτηριστικά της πολιτικής ιδεολογίας. Η Δεξιά είναι συντηρητική, καθόσον επιθυμεί την διατήρηση της «παλαιάς» τάξης πραγμάτων, που είναι σχετικά εναρμονισμένη με το φυσικό νόμο, ενώ η αριστερά είναι νεοταξίτικη-επαναστατική αφού θέλει την συνεχή μετάλλαξη του κόσμου προς το ιδεατό της πρότυπο και παρά τω νόμω (καθεστώς) της φύσης.

ΠΕΡΙ ΑΝΘΡΩΠΙΣΜΟΥ.

Ανθρωπισμός είναι η ηθική αντίληψη περί αλληλεγγύης που πρέπει να έχει ο άνθρωπος για τον άνθρωπο. Σύμφωνα με τον χριστιανισμό και την «θρησκεία» των ανθρώπινων δικαιωμάτων του ευρωπαϊκού διαφωτισμού όλοι οι άνθρωποι οφείλουν να νοιάζονται και να βοηθούν τους ασθενέστερους συνανθρώπους τους αδιακρίτως, επειδή όλοι είναι ίσοι για το Θεό κατά τους μεν, ή για την φύση κατά τους δε. Η σύγχρονη ηθική που αποτελεί γέννημα των παραπάνω αντιλήψεων, επιτάσσει τον ανθρωπισμό αυτού του είδους. Συνεπώς για την επικρατούσα ιδεολογία πρέπει όλοι οι άνθρωποι να είμαστε «καλοί», δηλαδή ανθρωπιστές προς όλους όσους έχουν ανάγκη αδιακρίτως.

Στον παραδοσιακό κόσμο η συγκεκριμένη αντίληψη περί ανθρωπισμού ήταν άγνωστη διότι κατά την οπτική της παράδοσης οι άνθρωποι ως άνισοι μεταξύ τους είναι παράλογο να αντιμετωπίζονται αδιακρίτως το ίδιο λόγω της κοινής ανθρώπινης ιδιότητας. Ακόμη και οι Θεοί δεν τους αντιμετώπιζαν το ίδιο. Η ηθική επέβαλε την διαφορετική μεταχείριση των ανθρώπων με βάση την αξία τους, τον δεσμό και την θέση την οποία κατείχαν. Η αλληλεγγύη εκδηλώνονταν κατά προτεραιότητα. Ήταν αδιανόητο για παράδειγμα να δοθεί οικονομική βοήθεια σε αλλόφυλους την στιγμή που υπήρχαν ομόφυλοι που την χρειάζονταν. Ήταν αδιανόητο να προσφέρεται βοήθεια σε αντικοινωνικά στοιχεία που έβλαπταν την κοινωνία εις βάρος αναξιοπαθούντων που ατύχησαν ή κατέστησαν τέτοιοι λόγω της προσφοράς τους στην εθνική κοινότητα. Ήταν πέραν πάσης λογικής να μην ευεργετούνται οι οικογένειες των πεσόντων πολεμιστών και να χορηγείται βοήθεια στους εν δυνάμει ή ενεργούς εχθρούς της εθνικής κοινότητας.

Έχουμε λοιπόν από την μια μεριά τον σύγχρονο ανθρωπισμό με την ηθική επιταγή μιας άνευ όρων αλληλεγγύης προς όλους, ισοπεδωτικά, με όραμα έναν ουτοπικό κόσμο χωρίς διακρίσεις και από την άλλη τον παραδοσιακό όπου η αλληλεγγύη δεν εκδηλώνεται το ίδιο απέναντι σε όλους τους ανθρώπους διότι υπάρχουν διακρίσεις και διαχωρισμοί. Από αυτούς τους δυο ανθρωπισμούς ο καθένας μπορεί να επιλέξει όποιον θέλει. Ο μεν πρώτος είναι εθνικά επικίνδυνος ενώ ο δεύτερος εθνικά ωφέλιμος. Ξεκάθαρα ο μεν πρώτος υποσκάπτει το έθνος ενώ ο δεύτερος το ενδυναμώνει. Αν χαθεί το έθνος οι εναπομείναντες αυτόχειρες θα ζητούν ελεημοσύνη από ξένους και πιθανόν δεν θα την βρουν.