ΚΑΤΑ ΤΟΥ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟΥ

Ο θεμελιώδης μύθος της σύγχρονης ελληνικής αριστεράς ο οποίος ακούει στο όνομα «Πολυτεχνείο», επαναλαμβανόμενος εκνευριστικά κάθε χρόνο τέτοια εποχή, δηλητηριάζει το μυαλό των παιδιών μας και υπενθυμίζει σε κάθε Δεξιό Έλληνα την υποχρέωση του έναντι του έθνους να μεταλαμπαδεύσει σε αυτά με φανατισμό την ελληνική γραμμή.

Αυτές τις ημέρες ας χαρίσουμε βιβλία σε κάθε παιδί. Στα μικρότερα προτείνονται εικονογραφημένη μυθολογία ή ιστορία. Για τα μεγαλύτερα: «Η κοσμοθεωρία του εθνικισμού» και ο «Αντιδημοκράτης» του Κωνσταντίνου Πλεύρη.

Η ΑΓΑΠΗ ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ ΜΙΣΟΣ

(ΒΑΣΙΚΟ ΙΔΕΟΛΟΓΙΚΟ ΚΕΙΜΕΝΟ)

Η αριστερά για να πετύχει τους σκοπούς της επενδύει ανέκαθεν στην καλλιέργεια ενός μαζικού συναισθήματος αρρωστημένης, παθολογικού τύπου, άνευ ορίων, αγάπης προς όλους τους ανθρώπους ανεξαιρέτως. Καμία ίσως άλλη φράση δεν περιγράφει καλύτερα την προσπάθεια αυτή από την ευαγγελική ρήση: «αγαπάτε τους εχθρούς σας». Δηλαδή ήδη από την εποχή της αληθινής «πρώτη φορά αριστερά» βασική επιδίωξη της υπήρξε η διαμόρφωση μιας νέας ηθικής τάξης βασιζόμενης στην εξωφρενική έννοια της άνευ ορίων αγάπης η οποία πλασάρεται και γίνεται μαζικώς αποδεκτή ως απόσταγμα αρετής.

Για να αντιληφθούμε τι θέλει να πετύχει πρέπει να ξεκινήσουμε από την βασική διαφορά μεταξύ αριστεράς και δεξιάς. Η αριστερά σε αντίθεση με εμάς πιστεύει ότι ο κόσμος δεν έχει Σκοπό και χρήζει αλλαγής προς την κατεύθυνση ενός ιδεατού παραδείσου όπου θα επικρατεί το απόλυτο καλό. Η ύπαρξη των φυλών, των εθνών, των διαφορετικοτήτων και ιδίως των ανισοτήτων μεταξύ των ανθρώπων αποτελούν έργα της «κακής» φύσεως που εμποδίζουν την έλευση του οράματος αυτού. Επομένως δια της καλλιέργειας της ομαδικής ψυχοπαθολογίας της αγάπης επιδιώκεται η κατάργηση αυτών των φυσικών ορίων που στέκονται, κατά την ρηχή της γνώμη, εμπόδιο στην έλευση του θαυμαστής της ουτοπίας. Με λίγα λόγια η αγάπη της αριστεράς για τον άνθρωπο υποκρύπτει το μίσος προς τα έθνη.

Στα πλαίσια της κατήχησης της, «καλός» άνθρωπος θεωρείται αυτός που αποδέχεται την φυλετική μίξη και την εθνική αλλοίωση. Αντιθέτως απολύτως «κακός» και ως εκ τούτου μισητός χαρακτηρίζεται ο αντιστεκόμενος στον εκφυλισμό. Αυτός είναι ρατσιστής και πρέπει το λιγότερο να φυλακιστεί. Εντούτοις, η νέα κυριαρχούσα πλέον ηθική, ούσα αντίθετη με τον ρυθμό του κόσμου, οδηγεί μοιραίως στην ύβρη της φυλετικής μίξης και της υποχρεωτικής συμβίωσης ανόμοιων πλασμάτων. Η ύβρις, οπωσδήποτε, όπως πολύ καλώς μας κληροδότησε η ελληνική σοφία φέρνει πάντα από πίσω της συντροφιά την νέμεση.

Όσον αφορά εμάς στην ψυχανώμαλη αγάπη της αριστεράς για τον άνθρωπο αντιπαραθέτουμε την φυσιολογική αγάπη για την φυλή και το έθνος. Η αγάπη αυτή αν και δεν είναι προϊόν προπαγάνδας αλλά πηγαία εδράζεται στην πίστη μας ότι η εκ φύσεως ποικιλομορφία των ανθρώπων εξυπηρετεί τον υπαρκτό Σκοπό του κόσμου. Η φύση προς περιφρούρηση αυτής προίκισε τα είδη με φυσική αποστροφή προς το αλλότριο. Το τελευταίο δεν μας καθιστά μισάνθρωπους αλλά υποστηρικτές της ανεξάρτητης ανάπτυξης των εθνών.  

Η ΕΘΝΙΚΗ ΑΛΛΟΙΩΣΗ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΥ

Τα έθνη ως κοινότητες αίματος και πνεύματος κατά την πορεία τους στον χρόνο δύναται να αλλάξουν. Αν τα έθνη δεν αξίζουν διότι είναι εκ φύσεως βάρβαρα η αλλαγή προς το καλύτερο είναι θεμιτή. Αν όμως είναι πολιτισμένα αλλαγή σημαίνει εκφυλισμός και διολίσθηση προς την βαρβαρότητα. Επομένως στα ανώτερα έθνη η εθνική αλλοίωση είναι καταστροφική κι αν για κάποιο λόγο συμβεί απαιτείται τεράστια προσπάθεια προκειμένου να εξευγενιστούν και υπό προϋποθέσεις. Ειδικότερα εφόσον δεν επήλθε ο υβριδισμός απαιτείται μεταλαμπάδευση στην μάζα της πίστης στην αξία του έθνους αυτού από φωτισμένους εθνικόφρονες.

Κατά το μακρινό παρελθόν στο γεωγραφικό μας χώρο διαμορφώθηκε το ελληνικό έθνος. Αποτελούνταν από άριστους ανθρώπους και δημιούργησε γλώσσα, θρησκεία και ανώτερο πολιτισμό. Για εκατονταετίες, ίσως χιλιετίες, το έθνος ήταν διασπασμένο πολιτικά μέχρι που το ένωσε ο Φίλιππος ο Β΄ της Μακεδονίας και ο Μέγας Αλέξανδρος. Επί της βασιλείας του οι Έλληνες υποδούλωσαν το μεγαλύτερο μέρος της Ασίας και σημαντικό τμήμα της Αφρικής και της Ευρώπης. Ως το ισχυρότερο έθνος στο κοσμοπολιτικό περιβάλλον των μετέπειτα ελληνιστικών Βασιλείων ενσωμάτωσε ορισμένα στοιχεία από τους πληθυσμούς των κατακτημένων χωρίς όμως να χάσει την ταυτότητά του. Έπειτα ήρθε η ρωμαιοκρατία. Οι Ρωμαίοι υποδούλωσαν τους Έλληνες και δημιούργησαν την δική τους αυτοκρατορία. Όμως οι τελευταίοι αντί να εκρωμαϊστούν από τους κατακτητές τους εξελλήνισαν αυτοί.

Όλα έδειχναν ότι ο Ελληνισμός θα κυριαρχούσε ξανά όμως τότε συνέβη το τραγικό γεγονός του εκχριστιανισμού των μαζών. Μια μειονότητα εβραϊκών και άλλων ανατολίζοντων στοιχείων από κοινού με το περιθώριο των μεγαλουπόλεων προσχώρησε στην γνωστική μονοθεϊστική αίρεση. Διαμορφώθηκε μια νέα θρησκεία που προσέλαβε χαρακτηριστικά ανατρεπτικού πολιτικού κινήματος. Σταδιακά, με το καλό ή το κακό, όλοι έγιναν χριστιανοί και απαρνήθηκαν τον εθνισμό τους διότι εγκατέλειψαν την πατρώα θρησκεία και την ελληνική γραμμή. Η αντίθεση Έλληνας-χριστιανός που αναδεικνύεται στα κείμενα της εποχής δείχνει με ξεκάθαρο τρόπο αυτήν την διάσταση. Το ελληνικό έθνος αλλοιώθηκε καθώς μετεξελίχθηκε σε κάτι άλλο από αυτό που ήταν. Έγινε χριστιανικό, ελληνόγλωσσο, ελληνικής καταγωγής προτιμώντας μάλιστα για 1500 χρόνια τον αυτοπροσδιορισμό…  «Ρωμαίοι».

Ως τέτοιο πορεύτηκε όλο το μεσαίωνα. Το ρωμαίικο όμως το 18^ο αιώνα, για να αρέσει στην Ευρώπη, θυμήθηκε την ελληνική του καταγωγή και ιδιότητα. Τότε, χωρίς να απεμπολήσει τον χριστιανισμό, το νεοϊδρυθέν -κατ’ όνομα- ελληνικό κράτος δημιούργησε και επέβαλε την νεοελληνική ελληνοχριστιανική ταυτότητα δηλαδή την ίδια χριστιανική που είχε μέχρι τότε αλλά πιο ελληνίζουσα, στα πλαίσια του ανεκτού. Οι ελληνόφωνοι ρωμιοί ανακάλυψαν ότι κρατάν από τον Πλάτωνα και είπαν ότι είμαστε Έλληνες αιματολογικά όχι όμως πνευματικά καθώς στην θρησκεία είμαστε προς Θεού χριστιανοί και καμία σχέση δεν έχουμε με ειδωλολατρίες. Εντούτοις επετράπη να ασχοληθούμε με την μελέτη του αρχαίου μας πολιτισμού και της γραμματείας. Τα παιδιά ήρθαν σε κάποια επαφή με τον Όμηρο και τον ελληνικό τρόπο σκέψης. Αισθάνθηκαν περισσότερο Έλληνες. Έτσι καταλήξαμε ελληνοχριστιανοί που είναι κάπως διαφορετικό από τους ρωμιοχριστιανούς της τουρκοκρατίας ή τους εβραιοχριστιανούς του βυζαντίου. Δεν ξαναγίναμε βέβαια ποτέ καθαροί Έλληνες διότι δεν επανήλθαμε στην ελληνική θρησκεία η οποία και προσδιορίζει την ελληνική κοσμοθέαση.

Σήμερα το ελληνοχριστιανικό έθνος χάνει αυτήν την σχιζοφρενική ταυτότητα του καθώς θρησκευτικώς αθεΐζει, άρα αποχριστιανίζεται, πολιτιστικώς αφελληνίζεται και βιολογικώς νοθεύεται. Η φορά των πραγμάτων οδηγεί προς μεγαλύτερη εθνική αλλοίωση καθώς ήδη μεταμορφωνόμαστε σε ένα περίπου ελληνόφωνο μιγαδικό πληθυσμό με μόνο συνεκτικό δεσμό την υπηκοότητα του ελλαδικού κράτους τύπου λατινικής Αμερικής. Αν υπάρχουν δυνάμεις ελληνικές ή έστω ελληνοχριστιανικές που θέλουν να αποτρέψουν αυτήν την πορεία οφείλουν να κινητοποιηθούν άμεσα διότι αν ολοκληρωθεί η μιγαδοποίηση δεν θα υπάρχει επιστροφή ούτε στο ελληνοχριστιανικό, ούτε στο χριστιανικό, ούτε φυσικά στο ελληνικό παρελθόν. 

ΒΑΣΙΚΗ ΑΙΤΙΑ ΕΚΧΡΙΣΤΙΑΝΙΣΜΟΥ

Πολλά μπορεί να γράψει κάποιος για τον εκχριστιανισμό όμως ένα είναι το αποφασιστικό αίτιο της επικράτησής του. Το χαμηλό πνευματικό επίπεδο της μάζας και η εκμετάλλευσή του από την πολιτική. Έρχεται μια συμμορία απατεώνων θαυματοποιών και διαδίδει ότι όποιος είναι μαζί μας θα ζήσει αιώνια στον παράδεισο ενώ όποιος είναι εναντίον μας θα πάει στην αιώνια κόλαση. Ιδού εμείς κάνουμε «επιβεβαιωμένα» θαύματα. Μετανόησε κι έλα μαζί μας γιατί θα σε βασανίζει ο Βεελζεβούλ και όλοι οι σατανάδες. Ο κατωτάτου επιπέδου και ευφυΐας όχλος ενσωματώνεται στην συμμορία ως θύμα των επιτηδείων. Παράγεται μια μαζική θρησκεία όπου η δεισιδαιμονία και η ευπιστία του ενός θρέφει αυτή των άλλων και του όχλου καθενός ξεχωριστά. Τότε έρχεται ο πολιτικός, ο ευφυής Μ. Κωνσταντίνος, και στον ενοποιημένο και πλήρως ελεγχόμενο αυτόν όχλο βλέπει το στρατιώτη που θα ήθελε να έχει και τον λαό. Μια πειθήνια μάζα που δεν θα δημιουργεί προβλήματα.

ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΣ ΚΑΙ ΓΥΦΤΙΣΜΟΣ

Ελληνισμός είναι ανθρώπινο ποτάμι αίματος και πνεύματος που έρχεται από το παρελθόν και οδεύει προς το μέλλον το οποίο διαθέτει συνείδηση της ύπαρξής του. Πυλώνες του είναι η καταγωγή εξ ευρωπαϊκών λευκών φύλων, η πολυθεϊστική εθνική θρησκευτική παράδοση, η ηρωική αντίληψη της ζωής, η αισθητική του μέτρου και του νατουραλισμού, η γλώσσα και η μυθολογική-δημοτική παράδοση. Ως εκ τούτου μπορούμε να διακρίνουμε δυο είδη Ελλήνων. Τους συνειδητούς που διαθέτουν αίσθηση της ταυτότητας και του προορισμού τους και τους ασυνείδητους που δεν αισθάνονται τον ελληνισμό τους και βρίσκονται εν δυνάμει σε αναζήτηση ταυτότητας και σκοπού. Οι τελευταίοι είναι πολλοί και επικίνδυνοι. Αυτοί είναι που γίνονται αριστεροί προδότες. Στο χώρο αυτό αναπτύσσεται ο γυφτισμός δηλαδή η μόλυνση με ανατολίτικα στοιχεία τα οποία εκφυλίζουν τον Ελληνισμό. Ο γυφτισμός κατατρώει την Ελλάδα.

Σκοπός κάθε συνειδητοποιημένου Έλληνα είναι η αποκάθαρση του Ελληνισμού από τον γυφτισμό. Σε αυτή την ζωή έχουμε χρέος να πολεμήσουμε μέχρις εσχάτων την μόλυνση αυτή και να την περιορίσουμε το φυσικό της χώρο. Πολεμώντας τον γυφτισμό πολεμάμε υπέρ του σκοπού του κόσμου. Εφαρμόζουμε το σχέδιο του Θεού δημιουργώντας τον κήπο όπου θα ανθίσει η ανωτέρα συνείδηση.

ΠΕΡΙ ΤΗΣ ΦΥΣΕΩΣ ΤΩΝ ΘΕΩΝ =θεμελιώδης θέσις= Κείμενον της Επιτροπής διά την Αναγνώρισιν της Ελληνικής Θρησκείας.

ΤΟ ΠΑΡΑΚΑΤΩ ΚΕΙΜΕΝΟ ΔΙΑΤΥΠΩΝΕΙ ΤΗΝ ΑΠΟΨΗ ΤΗΣ ΔΕΞΙΑΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΘΕΟΛΟΓΙΑΣ ΠΕΡΙ ΤΗΣ ΦΥΣΕΩΣ ΤΩΝ ΘΕΩΝ. ΟΠΩΣ ΗΔΗ ΕΧΟΥΜΕ ΔΙΑΤΥΠΩΣΕΙ ΣΕ ΑΛΛΑ ΚΕΙΜΕΝΑ Η ΔΕΞΙΑ ΕΙΝΑΙ ΣΑΦΩΣ ΠΟΛΥΘΕΙΣΤΙΚΗ ΚΑΘΟΣΟΝ ΔΕΝ ΠΙΣΤΕΥΕΙ ΣΤΗΝ ΑΝΑΡΧΙΑ ΤΟΥ ΕΝΟΣ ΑΛΛΑ ΣΤΗΝ ΠΑΝΤΟΔΥΝΑΜΙΑ ΤΟΥ ΝΟΜΟΥ ΚΑΙ ΤΗΝ ΙΕΡΑΡΧΙΑ. 

 [Η Επιτροπή διά την Αναγνώρισιν της Ελληνικής Θρησκείας με την συνεπικουρίαν της Ελληνικής Εταιρείας Αρχαιοφίλων και την καθοδήγησιν του Παν. Μαρίνη, δρά από του 1996 διά την Αναγνώρισιν της Θρησκείας μας έχουσα προβεί εις πλήθος επισήμων-νομικών ενεργειών προς τας αρμοδίας κρατικάς αρχάς και έχουσα καταθέσει επίσημον αίτησιν ιδρύσεως Ευκτηρίου Οίκου απο το 1998 (αρ. πρωτ. Α3/3-Α3/98, 24/6/1998). Επίσης ηργάσθη συντόνως διεθνώς με στόχον την διεθνή γνωστότητα (νομικός όρος) την οποίαν και επέτυχε πλήρως] === Εν όψει των τελευταίων εξελίξεων μετά την ψήφισιν του Νόμου περί της ιδρύσεως Θρησκευτικών Ενώσεων και θέλοντες να διευκολύνωμε την κοινήν παρουσίαν όλων των Ελληνιζόντων εις μίαν Εκκλησίαν της Ελληνικής Θρησκείας υπενθυμίζομε διακηρύσσοντες δημοσίως την θέσιν μας επί δύο ζητημάτων τα οποία, αδικαιολογήτως ως φαίνεται, προκαλούν διχογνωμίας: πρώτον, επί του ζητήματος της ονομασίας της Θρησκείας μας, και δεύτερον, επί του ζητήματος περί της φύσεως των Θεών. Εις το παρόν κείμενον διεξερχόμεθα τα περί της φύσεως των Θεών. === ΠΡΩΤΟΝ: Η ΔΙΑΤΕΤΥΠΩΜΕΝΗ ΘΕΣΙΣ ΜΑΣ Εις το επίσημον κείμενον της "Ομολογίας πίστεως" (τουτέστιν, Βασικών Αρχών της θρησκείας μας), το οποίον, ως απαιτούν οι νόμοι, καταθέτομε από του 1998 εις τας αρμοδίας κρατικάς αρχάς, αναφέρομε τας πεποιθήσεις μας περί των Μακάρων Θεών: "Ο ΠΟΛΥΘΕΪΣΜΟΣ Ὑπεράνω τῆς τάξεως τοῦ περιέχοντος τὰ θνητὰ εἴδη συστήματος, ὑφίστανται οἱ Ἀνώτεροι Κόσμοι τῶν Θεῶν. Οἱ Θεοί, ὄντες ὁμοιούσιοι καὶ συγγενεῖς πρὸς τὰ ἄλλα ὄντα καὶ ὥσπερ ἐκεῖνα ἀενάως ἐξελισσόμενοι, ἀποτελοῦν Ἀτομικότητας, ἀθανάτου φύσεως καὶ τελείας ψυχικῆς συγκροτήσεως, καὶ Προσωπικότητας διαθέτουσας  Ἀνωτάτης τάξεως Συνείδησιν καὶ μεγίστης δυνάμεως Διάνοιαν. Πρὸς τοὺς Θεοὺς ἀποδίδεται θεία λατρεία, τιμῶσα αὐτούς, πλέον τῆς καθαρᾶς τιμῆς, ὡς ἁρμοστὰς καὶ ἐφόρους τῆς εὐτάκτου καὶ εὐνόμου λειτουργίας τοῦ Κόσμου." === ΔΕΥΤΕΡΟΝ: ΤΑ ΔΕΔΟΜΕΝΑ Τα ζητήματα τα οποία προκαλούν συζητήσεις φαίνεται να είναι εάν οι Θεοί αποτελούν Ατομικότητας και Προσωπικότητας και επ' αυτών έχομε τα εξής δεδομένα τα οποία θεωρούμε ως γενικώς αποδεκτάς και πασιδήλους αληθείας των οποίων η αμφισβήτησις είναι πλήρως άτοπος και ανεπίδεκτος συζητήσεως. --Η Ελληνική μας Θρησκεία εμπίπτει πλήρως στον στενόν-νομικόν ορισμόν της θρησκείας, κατά τον οποίον: Θρησκεία είναι η πίστις και απόδοσις θείας λατρείας εις πνευματικάς προσωπικότητας.Απασαι αι γνωσταί θρησκείαι λατρεύουν Θεούς νοουμένους ως Ατομικότητας- Προσωπικότητας και τούτο ισχύει πρωτίστως διά τας αρχαίας θρησκείας της Ευρώπης. --Θεία λατρεία, απόδοσις τιμής και πολλώ μάλλον εξύμνησις, προσευχή και επίκλησις είναι λογικώς δυνατόν να αποδίδεται μόνον εις Ατομικότητας-Προσωπικότητας και ουχί εις οιαδήποτε άλλα πράγματα. --Ως θρησκεία πολυθεϊστική δύναται μόνον να νοηθή θρησκεία η οποία λατρεύει πλήθος Ατομικοτήτων-Προσωπικοτήτων και αντιστοίχως ως μονοθεϊστική νοείται μόνον θρησκεία η οποία λατρεύει μίαν και μόνην Ατομικότητα-Προσωπικότητα. --Η Ελληνική μας Θρησκεία, η θρησκεία του Ελληνικού Πολιτισμού τουτέστιν, εις όλον το φάσμα της γεωγραφικής και χρονικής εξαπλώσεως της, από την Ομηρικήν εποχήν έως του Μεσαίωνος και από της Βρεταννίας και της Γερμανίας έως της Περσίας και της Αιγύπτου, παρουσιάζει ένα κύριον χαρακτηριστικόν, ότι λατρεύεται πλειάς Θεών οι οποίοι πάντοτε θεωρούνται Ατομικότητες-Προσωπικότητες και ως τοιαύται αναφέρονται εις όλας τας γραπτάς μαρτυρίας και ούτως εικονίζονται. --Οι Ελληνες Θεοί είναι περιγεγραμμέναι οντότητες, σώματα, και ως τοιαύτας τας νοεί ο κλασσικός Ελλην, ούτως τας απεικονίζει και ούτως προσεύχεται και συνομιλεί με αυτούς και αυτοί ως όντα με ευφυΐαν και συνείδησιν προστρέχουν, διό κοινόν επίθετον σχεδόν όλων είναι "επήκοος" και "γοργοεπήκοος"! Ως ευφυείς οντότητες τους παρακαλεί στους Ορφικούς μας Υμνους να "έλθουν ευμενείς" δίδοντες όλβον και υγείαν και πλούτου δόξαν άμεμπτον! --Η αργότερον εγκατασταθείσα εις τον χώρον του Ελληνικού Πολιτισμού, Χριστιανική θρησκεία, έσχεν την εξής εξέλιξιν: Είχε κληρονομήσει από τον επίσημον Ιουδαϊσμόν τον μονοθεϊσμόν  (λέγομε επίσημον διότι ο λαϊκός Ιουδαϊσμός έπιπτε συνεχώς εις τον αυτοματως γεννώμενον στην ψυχήν των ανθρώπων πολυθεϊσμόν). Ο Θεός Ιεχωβάς του ΙουδαϊσμουΧριστιανισμού εμφανίζεται εις την Αγίαν Γραφήν σαφώς ως ΑτομικότηςΠροσωπικότης, πανομοιότυπος των Ελλήνων Θεών ως περιγράφονται εις τα Ομηρικά έπη, και ασφαλώς ως Ατομικότης-Προσωπικότης εμφανίζεται ο υιός, το δεύτερον πρόσωπον της Τριάδος και ως πλήρως ανθρωπομορφική ομηρικού τύπου Ατομικότης-Προσωπικότης λατρεύεται σήμερον υπό των ανά την Υφήλιον μυριάδων χριστιανών. Εμφανισθείς ο Χριστιανισμός στον Ελληνικόν χώρον διά να επιζήση υπέκυψε εις την λαϊκήν απαίτησιν και κατέληξε εις πυραμίδα Ανωτέρων Κόσμων, όπου οι Αγιοι και η Θεοτόκος θεωρούνται φυσικά ως ΑτομικότητεςΠροσωπικότητες, οι οποίες κατέκτησαν την αθανασίαν διά του ελληνικού "Θεός εγένου εξ ανθρώπου", και ως τοιαύτας τας εκλαμβάνουν και τας επικαλούνται οι πιστοί. Επομένως είναι άτοπον να ισχυρισθή τις ότι η λαϊκή ψυχή η οποία επέβαλε στον Χριστανισμόν την λατρείαν αυτήν των Ατομικοτήτων-Προσωπικοτήτων, άλλως εσκέπτετο προχριστιανικώς. --Η αμφισβήτησις εάν μία θρησκεία λατρεύει ΑτομικότηταςΠροσωπικότητας είναι δυνατόν να οδηγήση εις άρνησιν αναγνωρίσεώς της υπό των αρμοδίων αρχών, αι οποίαι θα ισχυρισθούν βασίμως ότι η πίστις εις έτερα και νεφελώδη μορφώματα δεν συνιστά θρησκείαν. === ΤΡΙΤΟΝ: ΑΝΑΛΥΣΙΣ --Περί του θέματος της Ατομικότητος θεωρούμε ότι πάσα συζήτησις είναι άτοπος και περιττή, καθώς αναμφισβήτητον γεγονός τυγχάνει ότι κατά την ελληνικήν αντίληψιν η Ανωτέρα συνείδησις είναι ατομική (δεν αποτελεί δεξαμενήν αλλά είναι "συσκευασμένη σε ατομικά φακελλάκια" λεγομε, διά να γινόμεθα αντιληπτοί υφ' όλων). --Περί του θέματος του Προσώπου των Θεών διευκρινίζομε: --ΠΕΡΙ ΤΟΥ ΠΡΟΣΩΠΟΥ ΤΩΝ ΘΕΩΝ Ας είδωμεν κατά πρώτον τους ορισμούς: ΟΡΙΣΜΟΙ -- Ο κλασσικός ορισμός του προσώπου (person) είναι: Naturæ rationalis individua substantia (an individual substance of a rational nature) [ Boethius in "De persona et duabus naturis", c. ii], τουτέστιν: Πρόσωπον: Μία ατομική ουσία λογικής φύσεως. Individua substantia (ατομική ουσία) σημαίνει, substantia, completa, per se subsistens, separata ab aliia, i.e., a substance, complete, subsisting per se, existing apart from others (Aquinas, III, Q. xvi, a. 12, ad 2um), όθεν: ατομική ουσία: ουσία πλήρης, αφ' εαυτής υπάρχουσα, διάφορος όλων των άλλων. -- Ο σύγχρονος φιλοσοφικός ορισμός: a being characterized by consciousness, rationality, and a moral sense. : ένα όν χαρακτηριζόμενον υπό συνειδήσεως, λογικής και ηθικής συναισθήσεως. -- Ενας άλλος ορισμός: "any entity that has the moral right of selfdetermination." Μία οντότης η οποία έχει το ηθικόν δικαίωμα του αυτοπροσδιορισμού και χαρακτηρίζεται από Intelligence, Self-awareness, Consciousness (ευφυΐαν, αυτεπίγνωσιν, συνείδησιν). --Οθεν, προσωπικότης είναι μία οντότης,  αφ' εαυτής υπάρχουσα, διάφορος όλων των άλλων, η οποία έχει το ηθικόν δικαίωμα του αυτοπροσδιορισμού και χαρακτηρίζεται από ευφυΐαν, αυτεπίγνωσιν και συνείδησιν. Αυτός ο ορισμός ισχύει διά τους ανθρώπους, οι άνθρωποι ούτως νοούνται. Ολοι οι άνθρωποι είναι πρόσωπα, πολλώ μάλλον οι Θεοί! Λάβετε δε υπ' όψιν σας επιπλέον ότι στην  χριστιανικήν θεολογίαν, πρόσωπα είναι ακόμη όχι μόνον ο Χριστός αλλά και οι τρείς ατομικότητες της Αγίας Τριάδος, του Πατρός ονομαζομένου το Απόλυτον πρόσωπον! Πώς εξάλλου θα ήτο η Κεφαλή της Θεότητος; Ο Πρώτος Θεός των Πλατωνικών; Δεν θα ήτο οντότης με ευφυΐαν, αυτεπίγνωσιν, συνείδησιν; Τί θα ήτο; Σε διηνεκή "απώλεια συνειδήσεως"; Μία αντίρρησις: ωρισμένοι λέγουν, οι Θεοί δεν είναι πρόσωπα, είναι κάτι επιπλεον, είναι υποστάσεις (διά να γίνη κατανοητόν: όλα όσα αποδίδουν θεολογικώς οι χριστιανοί στον Θεόν των συνιστούν Υπόστασιν). Η απάντησις είναι απλή και εύκολος έχουσα δύο σκέλη: (α) τα χαρακτηριστικά της υποστάσεως καθιστούν απαραίτητον να υπάρχη μόνον μία τοιαύτη και ουχί περισσότεραι· στον Χριστιανισμόν ο Θεός Πατήρ και εδώ ο Πρώτος Θεός των Πλατωνικών, το Ακίνητον κινούν του Αριστοτέλους. Απλοελληνιστί: δεν γίνεται να έχης πολλές υποστάσεις! (β) Εφ' όσον δημιουργείται ο Αισθητός Κόσμος η Υπόστασις-Δημιουργός "ανοίγει ένα παράθυρο" στην Χρονικότητα δρώσα σαφώς ως Πρόσωπον και προσωπικώς διανέμουσα στον Κόσμον την Πρόνοιαν! Απλούστερον, μία υπόστασις αυτοδικαίως έχει τας ιδιότητας του προσώπου (personhood) (σαφώς περιγράφεται τούτο στην Ινδουϊστικήν έννοιαν της Αβατάρας). Επαναλαμβάνομε ότι ο ισχυρισμός ότι η θρησκεία μας δεν λατρεύει προσωπικότητας, αλλά αορίστους οντότητας άνευ ευφυΐας, αυτεπίγνωσεως, συνειδήσεως, είναι ό,τι πρέπει διά να μην αναγνωρισθώμεν ποτέ! --ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑΤΙΚΩΣ: Ανευ τινός αμφιβολίας, εμείς οι Ελληνες λατρεύομε τους Μάκαρες Θεούς, οι οποίοι σαφώς, σαφέστατα, είναι πρόσωπα, αυτόνομες προσωπικότητες διαθέτουσες ευφυΐαν, αυτεπίγνωσιν και συνείδησιν! Επιπλέον δε διαθέτουν κυριολεκτικώς πρόσωπον και μορφήν κεχαραγμένην επί του λίθου και προ Αυτής ιστάμεθα θύοντες, σπένδοντες και αποδίδοντες δόξαν, τιμήν και προσκύνησιν! --ΤΟ ΑΞΙΟΠΕΡΙΕΡΓΟΝ ΓΕΓΟΝΟΣ Αποτελεί λίαν αξιοπερίεργον και ακατανόητον γεγονός το ότι: Ενώ όλοι οι πληθυσμοί παντού και πάντοτε και ΙΔΙΩΣ ΟΙ ΝΕΟΕΛΛΗΝΕΣ λατρεύουν, προσεύχονται, επικαλούνται, ως είναι άλλωστε το μόνον λογικόν, Θεούς Ατομικότητας-Προσωπικότητας, τίνι τρόπω εδημιουργήθη η άποψις ότι κατά μοναδικήν εξαίρεσιν οι αρχαίοι Ελληνες ελάτρευον, επροσηύχοντο και επεκαλούντο κατά τρόπον απολύτως παράλογον οντότητας νεφελώδεις, δυνάμεις και ενεργείας, ἢ απροσώπους υποστάσεις και επομένως και ημείς οι πιστοί της Ελληνικής Θρησκείας οφείλομε ούτως να ομολογούμεν! === ΤΕΤΑΡΤΟΝ: Η ΘΕΣΙΣ ΜΑΣ Η Ιερά μας Παράδοσις σαφώς ομολογεί ότι ο εσώτατος πυρήν της πίστεώς μας, όστις αποτελεί το ύστατον σημείον υποχωρήσεώς μας, είναι η Ατομική-Προσωπική σύστασις των Ανωτέρων Κόσμων. Εάν ηθέλομεν να προβώμεν εις σοβαράς υποχωρήσεις ένεκεν συνεννοήσεώς μας με τους οιουσδήποτε άλλους ελληνίζοντας ἢ με άλλας θρησκείας θα ηδυνάμεθα να τα παραδώσωμεν όλα πλην αυτού και τουτέστιν να δεχθώμεν μίαν λίαν αποψιλωμένην ομολογίαν πίστεως η οποία εκτός αοριστολογιών θα περιελάμβανε μόνον ότι: "Πιστεύω και ἀποδίδω θείαν λατρείαν εἰς πληθὺν Θεῶν οἵτινες εἰσὶν Ἀτομικότητες, ἀθανάτου φύσεως καὶ τελείας ψυχικῆς συγκροτήσεως, καὶ Προσωπικότητες διαθέτουσες  Ἀνωτάτης τάξεως Συνείδησιν καὶ μεγίστης δυνάμεως Διάνοιαν." 

ΕΙΝΑΙ ΑΛΗΘΕΙΑ ΟΤΙ Ο ΔΙΑΦΩΤΙΣΜΟΣ ΕΙΝΑΙ ΚΑΘΑΡΑ ΑΡΙΣΤΕΡΟ ΦΑΙΝΟΜΕΝΟ;

Το παρόν άρθρο είναι ιδιαίτερα χρήσιμο καθώς κρίνει τον ευρωπαϊκό διαφωτισμό ιδεολογικώς αναδεικνύοντας το λάθος ορισμένων δεξιών διανοητών να τον τοποθετούν εξ ολοκλήρου στην αριστερά χαρίζοντας με αυτόν τον τρόπο την επιστήμη και τον ορθολογισμό  στην πνευματική σύφιλη της ανθρωπότητας.

Στην δεξιά διανόηση έχει παγιωθεί πως ο ευρωπαϊκός διαφωτισμός αποτελεί αριστερό φαινόμενο το οποίο επέφερε την πτώση της αριστοκρατίας, την άνοδο της δημοκρατίας, των υπόλοιπων αριστερών καθεστώτων σοσιαλιστικού τύπου και εν τέλει στην σημερινή κατάσταση κυριαρχίας της νέας αριστεράς και του καπιταλισμού. Η θεώρηση αυτή όχι μόνο δεν ανταποκρίνεται στην πραγματικότητα αλλά είναι και εξαιρετικά επιζήμια διότι ταυτίζει την αριστερά με όλα τα θετικά του διαφωτισμού και την δεξιά με τον σκοταδισμό και την τυραννία του μεσαίωνα. Η προσπάθεια δε να παρουσιαστεί ο μεσαίωνας ως χρυσή εποχή της ανθρωπότητας ξεπερνάει τα όρια της γελοιότητας και δεν πείθει παρά μόνο τους καλόγερους και τους φανατικούς χριστιανούς. Είναι άποψη χριστιανική και όχι δεξιά.

Ιστορικά το κίνημα του διαφωτισμού προέρχεται από την αναγέννηση η οποία υπήρξε πρόδρομος του. Την εποχή της οριστικής πτώσης της ανατολικής ρωμαϊκής αυτοκρατορίας, στην Ιταλία αναπτύσσεται μια τάση προς την μελέτη της εθνικής αρχαιότητας και του πλατωνισμού. Στην στροφή αυτή συμβάλει το ελληνικό στοιχείο. Οι μαθητές και ιδεολογικοί απόγονοι του νεοπλατωνικού φιλόσοφου Πλήθωνα Γεμιστού οι οποίοι χαρακτηρίζονται από την εκκλησία ως ειδωλολάτρες. Αυτοί μαζί με άλλους σημαντικούς Λατίνους ανθρώπους του πνεύματος απομακρύνονται από την χριστιανική γραμμή θεώρησης του κόσμου και όπως οι Έλληνες της αρχαιότητας ψάχνουν να βρουν την αλήθεια με τον ορθό λόγο. Έμπνευση τους γίνεται η ελληνική αρχαιότητα. Η επιστροφή αυτή δημιουργεί την αναγέννηση με την οποία αλλάζει ο τρόπος που σκέπτονται οι άνθρωποι, πρώτα των τεχνών και των γραμμάτων. Αφήνουν την αγία γραφή, τα ευαγγέλια και τους πατέρες και μελετούν την αρχαία γραμματεία, τους φιλοσόφους, τον Όμηρο και τον Πλάτωνα.

Φωτισμένοι πολιτικοί ηγεμόνες και ηγέτες της δυτικής εκκλησίας αντιλαμβάνονται ότι για να βγει η ανθρωπότητα από το τέλμα και να μην εξαφανιστεί από επιδημίες όπως η μαύρη πανώλη, που την περίοδο εκείνη εξόντωσε το ένα τρίτο του πληθυσμού  της Ευρώπης, δεν αρκεί η νηστεία αλλά πρέπει ο άνθρωπος με τις δικές του δυνάμεις να βρει λύσεις ώστε να επιβιώσει και να προοδεύσει. Όλοι αυτοί, αναπτύσσουν δραστηριότητα, ανοίγουν πανεπιστήμια, χρηματοδοτούν, υποστηρίζουν τους στοχαστές με αποτέλεσμα η επιστημονική σκέψη να γνωρίσει επιτέλους άνθιση ξανά ύστερα από δέκα αιώνες σκοταδισμού. Παράλληλα σε ορισμένους κύκλους αρχίζει να αμφισβητείται κρυφά η εκκλησία και η χριστιανική  θρησκεία.

Τον 18^ο αιώνα στην δύση το κίνημα γιγαντώθηκε χάρις την οικονομική ανάπτυξη και την ανάδειξη της λεγόμενης αστικής τάξης η οποία το υποστήριξε. Βρισκόμαστε πλέον στην περίοδο του διαφωτισμού όπου οι απόψεις της αναγέννησης έχουν παράγει καρπούς, τεχνολογία, ανακαλύψεις, εφευρέσεις και βρίσκουν απήχηση σε σημαντική μερίδα του πληθυσμού. Οι λεγόμενοι αστοί μορφώνονται, αποκτούν χρήμα, γνώση και δύναμη. Παρόλα αυτά βρίσκονται εκτός πολιτικής εξουσίας διότι εξακολουθεί να κυβερνάει η αριστοκρατία με την εκκλησία. Τότε εμφανίζεται μια νέα πολιτική πρόταση που ακούσει στο όνομα δημοκρατία. Σε αυτήν προσανατολίζεται και η εξαθλιωμένη μάζα που παρατηρώντας την άνοδο των αστών προσδοκά μια αλλαγή προς το καλύτερο. Μυρίζει επανάσταση.

Οι διαφωτιστές διαπίστωναν πως η  συμπόρευση της μοναρχίας με τον χριστιανισμό ευθύνονταν για την μακροχρόνια επιστημονική καθυστέρηση, την φτώχεια, την εκμετάλλευση των πτωχών από τους φεουδάρχες και την έλλειψη προόδου. Γι’ αυτό αντιδρώντας στο πολιτικό και θρησκευτικό κατεστημένο της εποχής πρότειναν ως βέλτιστο πολίτευμα την δημοκρατία και τον αθεϊσμό. Την οργάνωση της ανατροπής ανέλαβαν βεβαίως μυστικές μασονικές οργανώσεις με ουμανιστικά αντιχριστιανικά ιδεώδη. Έτσι από την θεωρία περάσαμε στην πολιτική επανάσταση και την μετάβαση από το παλαιό καθεστώς της χριστιανικής βασιλείας στην δημοκρατία και το λαϊκό κράτος.

Κατόπιν αυτών δεξιοί διανοούμενοι θεώρησαν ότι ο διαφωτισμός ήταν εξ ολοκλήρου κίνημα της αριστεράς. Αριστεροί μασόνοι μαζί με εβραίους που πίστευαν στον σατανά (sic) αποφάσισαν να οργανωθούν με μυστικότητα για να ανατρέψουν τους ευσεβείς βασιλείς, τους ευγενείς ιππότες, να φέρουν την ισοπεδωτική δημοκρατία και να χτυπήσουν την αγία μας εκκλησία. Τούτο όμως είναι μόνο εν μέρει σωστό. Διότι σημαντικά στοιχεία του διαφωτισμού δεν ήταν αριστερά αλλά άκρως δεξιά. Με το να εντάσσουν τον διαφωτισμό στην αριστερά σφάλλουν τραγικά διότι τούτο όχι μόνο δεν ανταποκρίνεται στην πραγματικότητα αλλά της χαρίζουν τον ορθολογισμό, την επιστήμη, τον φιλοσοφικό στοχασμό, την αισθητική και γενικώς τον σύγχρονο πολιτισμό.

Δέσμιοι της χριστιανοσύνης και της προσήλωσης στο παλαιό καθεστώς ξεκινούν από την λανθασμένη αντίληψη ότι τον μεσαίωνα όλα ήταν καλά κι ο χριστιανισμός μια άψογη δεξιά θρησκεία. Αμφότερα δεν ανταποκρίνονται στην πραγματικότητα. Ο μεσαίωνας ήταν εποχή, οπισθοδρόμησης του πολιτισμού, ανελευθερίας, ταραχών, συνεχών συγκρούσεων, επιδρομών βαρβάρων, σκοταδισμού, φυλετικών μίξεων, ισλαμικής επέκτασης, θεοκρατίας, διαφθοράς, αγραμματοσύνης,  αντεθνισμού. Η φιλοσοφία και η όποια εκπαίδευση υπήρξε θεραπαινίδα του χριστιανισμού. Η τεχνολογική πρόοδος υπήρξε υποτυπώδης. Η πολιτική εξουσία είχε διαφθαρεί διότι οι βασιλείς δεν ηγεμόνευαν σε ένα έθνος χάριν αυτού αλλά σε ένα μίγμα λαών προς ίδιον όφελος. Διάφοροι μικροί ή μεγάλοι χριστιανοί ηγεμόνες με μισθοφορικούς ετεροκλήτους στρατούς κυριαρχούσαν σε μια περιοχή και δημιουργούσαν κράτη. Τα κράτη χωρίζονταν σε φέουδα και οι φεουδάρχες με τους μισθοφόρους τους τυραννούσαν τους διαφόρων εθνικοτήτων αγρότες. Ύστερα κάποιοι άλλοι τους επιτίθονταν και αν κέρδιζαν αναλάμβαναν αυτοί την εξουσία στην θέση των προηγούμενων. Εντωμεταξύ ο ισλαμισμός και η ασιατική εφόρμηση έθεταν την ευρωπαϊκή φυλή και τον πολιτισμό της σε μέγιστο κίνδυνο.

Η εκκλησία συνεργάζονταν χωρίς αντίρρηση με όλους τους βασιλείς ανεξαιρέτως, νομιμοποιώντας την εξουσία τους, διά της θεϊκής σφραγίδας που κατείχε κατ’ αποκλειστικότητα. Χάρις την απόλυτη πνευματική της κυριαρχία με την καλλιέργεια του φόβου στους δυστυχείς υποτελείς κρατούσε αυτούς πειθήνιους στην πολιτική εξουσία. Για τις υπηρεσίες της λάμβανε ως αντίτιμο τα ανάλογα προνόμια. Ανταποκρίνεται αυτό στην δεξιά ηθική;  

Επομένως για να είμαστε δίκαιοι ούτε χρηστή βασιλεία, ούτε αληθινή αριστοκρατία υπήρχε, ούτε δικαιοσύνη, ούτε τέχνη, ούτε επιστήμη, ούτε σπουδαίος πολιτισμός. Υπήρχε κυρίως μια διαφθαρμένη πολιτική εξουσία που συνεργάζονταν με την διαφθαρμένη θρησκευτική εξουσία και από κοινού εκμεταλλεύονταν την αγελαία μάζα. Υπήρχε αγριότητα, δεισιδαιμονία, φτώχεια, δουλεία, καλογερισμός, αμάθεια, φανατισμός, κακοδιοίκηση και αυθαιρεσία. Στον ελληνικό χώρο η παρακμή έφτασε σε τέτοιο σημείο που το βυζαντινό κράτος πρώτα διαλύθηκε με τους εμφυλίους των διεκδικητών του θρόνου και εν συνεχεία καταλύθηκε από τους Οθωμανούς. Η δε «μήτηρ» εκκλησία εγκλωβισμένη στην θεολογία και την διαφθορά συνέβαλε κι αυτή στην αποδυνάμωση του κράτους με τις έριδες περί ένωσης ή μη και τις διενέξεις περί του φύλου των αγγέλων. Αργότερα μετά την πτώση επισφράγισε τον ανθελληνικό της ρόλο συνεργαζόμενη αρμονικά με τους ισλαμιστές αφέντες!

Τα παραπάνω προφανώς δεν κάνουν τα μεσαιωνικά καθεστώτα δεξιά. Όπως δεξιά θρησκεία δεν κάνει τον χριστιανισμό, η πίστη σε έναν αναρχικό Θεό που μπορεί να κάνει ότι θέλει. Η απαξία του κόσμου, της ανθρώπινης δημιουργίας, της φιλοσοφίας, της τέχνης, του έθνους, της φυλής, του αθλητισμού, ο περιορισμός της ελευθερίας του λόγου, της σκέψης, της δραστηριότητας, της θρησκευτικής επιλογής, ο διεθνισμός, η διακήρυξη της ισότητας των ανθρώπων και των εθνών, η πλήρης ισοπέδωση και ο διαχωρισμός στο δίπολο πιστοί και άπιστοι. Αντιθέτως η νεότερη αριστερά σε αυτά τα σημεία θεμελίωσε το οικοδόμημα της. Είπε δηλαδή, «ναι κι εμείς πιστεύουμε ότι ο κόσμος δεν είναι σωστός και γι’ αυτό θα τον αλλάξουμε. Όπως λέει και η θρησκεία οι άνθρωποι πρέπει να είναι ίσοι και να ζουν αδελφικά. Αφού όμως δεν τα κατάφερε ο αυτοκράτορας και η εκκλησία θα τα καταφέρουμε εμείς με την επιστήμη μας!».

Συνεπώς η αναγέννηση και ο διαφωτισμός έλαβαν τα αριστερά τους στοιχεία προφανέστατα από την χριστιανική ιδεολογία. Η μασονία με το ελευθερία, ισότης, αδελφότης το χριστιανικό όραμα περιέγραφε, απλώς πίστευε ότι θα το πραγματοποιούσε όχι δια της λατρείας προς τον Θεό αλλά δια της δημοκρατίας και της επιστήμη. Με άλλα λόγια πρέπει να γίνει κατανοητό πως η αριστερά δεν γεννήθηκε από τις άνευ σημαντικής δύναμης γνωστικές σέκτες του χριστιανισμού, οι οποίες αναμφίβολα έπαιξαν τον ρόλο τους, αλλά από τα γνωστικά στοιχεία του. Αυτά ο διαφωτισμός υιοθέτησε ατόφια ως αξίες και αποτελούν την αριστερή του πλευρά.

Παράλληλα όμως παρέλαβε από τον αρχαίο παραδοσιακό κόσμο τον ορθολογισμό ο οποίος είναι δεξιό στοιχείο. Ο ορθολογισμός προέρχεται από την αρχαία παραδοσιακή θρησκεία καθόσον σε αντίθεση με τον μονοθεϊσμό οι Θεοί της δεν ήταν άναρχοι, κατά παράβαση της φυσικής τάξης, διότι πάνω από Αυτούς βρίσκονταν ο Νόμος και ο Λόγος. Η πίστη ότι στην «Ανάγκη και οι Θεοί πείθονται» στην αρχαιότητα ωθούσε τους ανθρώπους προς την παρατήρηση της φύσης, στην φιλοσοφία και τον ορθό λόγο. Ο τελευταίος δεν αντιτίθονταν στην παραδοσιακή τάξη. Αντιθέτως αιτιολογούσε τα αριστοκρατικά της ιδεώδη. Ο εξισωτισμός εξάλλου δεν βασίζεται στην λογική αλλά στο χριστιανικό θρησκευτικό δόγμα. Απλώς οι άθεοι κατά τα άλλα διαφωτιστές μας σκεπτόμενοι απολύτως χριστιανικά κι όχι παραδοσιακά έθεσαν την επιστήμη στην υπηρεσία του.

Ήταν λοιπόν ο Διαφωτισμός φαινόμενο σύνθετο. Ξεκίνησε από τους αντιχριστιανούς δεξιότατους πλατωνικούς φιλοσόφους που γύρευαν επιστροφή στην εθνική θρησκεία και τον ορθολογισμό αλλά στην συνέχεια αναπτύχθηκε από άθεους με χριστιανικές όμως αξίες οι οποίοι χρησιμοποίησαν την επιστήμη για να φτιάξουν έναν νέο κόσμο με ισότητα, αγάπη, διεθνισμό, ειρήνη, δημοκρατία. Ο χριστιανισμός πολεμήθηκε σαν θρησκεία από τους άθεους Ιακωβίνους, όμως οι ίδιοι αυτοί άθεοι το χριστιανικό όραμα γύρευαν να κάμουν πράξη. Ύστερα άλλοι αριστεροί με τον ίδιο τρόπο είπαν ότι την ισότητα δεν θα την φέρει η αστική δημοκρατία αλλά η εργατική δικτατορία. Έπειτα άλλοι πρότειναν την αναρχία και το κακό συνεχίζεται. 

Το δεξιό κίνημα του μέλλοντος οφείλει να απελευθερώσει την λογική από τα δεσμά της αριστεράς κι όχι να υποστηρίζει τον σκοταδισμό του μεσαίωνα αντιδρώντας στον δήθεν αριστερό διαφωτισμό. Για να περάσουμε στην αριστοκρατία οφείλουμε να καταδείξουμε ότι ο ορθολογισμός είναι δεξιότατος. Η λογική φωνάζει ότι η ανισότητα των ανθρώπων αποτελεί νόμο της φύσης. Να καταδείξουμε διά του ορθού λόγου ότι οι δεξιές ιδέες περί έθνους, φυλής, ιεραρχίας, τάξης, πειθαρχίας, αγώνος, υπερέχουν των αριστερών και ότι σαφώς δεν συμπλέουμε με τα καθεστώτα της ύστερης αρχαιότητας ή τα μεσαιωνικά χριστιανικά καθόσον δεν ήταν αμιγώς δεξιά αφού κυριαρχούσε ο πολυφυλετισμός, ο διεθνισμός, η διαφθορά, η τυραννία των δυνατών στους αδύνατους, η αμορφωσιά, η δεισιδαιμονία και η χριστιανική θεοκρατία, η στρατοκρατία, ο παραλογισμός και ο απεμπολισμός του εθνικού πολιτισμού.

ΤΑΥΤΟΤΗΤΑ ΚΑΤΣΑΠΛΙΑΣ

 Οι νεοέλληνες στην συντριπτική τους πλειοψηφία είναι κατσαπλιάδες που σημαίνει ότι πάνω από όλα κοιτάνε πως θα επωφεληθούν εις βάρος των άλλων με κάποιου είδους απάτη ή πονηριά την οποία θεωρούν «μαγκιά». Σκοπός της ζωής του μέσου νεοέλληνα είναι να περάσει όσο το δυνατόν καλύτερα αποκτώντας λεφτά χωρίς να κουράζεται, να ρισκάρει ή να καταβάλει σοβαρή προσπάθεια, εκμεταλλευόμενος τους άλλους. Αυτή η κυρίαρχη επιθυμία τον κάνει κατσαπλιά καθώς όλα τα άλλα, που μπορεί να αποδέχεται ή λέει πως πιστεύει, είναι γι’ αυτόν δευτερεύοντα και «να χαμε να λέγαμε» κατά το κοινώς λεγόμενο. Για αυτό εξάλλου στις προπόσεις του εύχεται συνήθως: «να ‘μαστε καλά, να περνάμε καλά, να έχουμε υγεία, καλά σταδιοδρομία» κτλ, ποτέ όμως «είθε να ‘μαστε δίκαιοι, να πράττουμε το ορθόν, να μην αδικούμε, εις υγείαν της Ελλάδος, εις υγείαν του έθνους» κτλ.  

Ο μέσος κάτοικος αυτής της χώρας είναι λοιπόν τόσο χριστιανός, άθεος, κουμουνιστής, δεξιός, αριστερός κτλ όσο του επιτρέπει ο κατσαπλιαδισμός του. Πχ. Μπορεί να λέει ότι είναι χριστιανός αλλά δεν θα χάσει τον ύπνο του ή τον πρωινό καφέ του για να πάει στην εκκλησία. Δεν θα στερηθεί το φαγητάκι του για να νηστέψει, ούτε θα χάσει τον χρόνο του για να διαβάσει την καινή διαθήκη. Γενικώς μπορεί να δηλώνει χριστιανός αλλά δεν ζει ως χριστιανός διότι αυτό έρχεται αντίθετο με την καλοπέρασή του. Το ίδιο βέβαια ισχύει και για τους υπόλοιπους ιδεολόγους πλην εξαιρέσεων.  

Έχουμε λοιπόν «εθνικιστές» και «δεξιούς» και «αρχαιοελληνιστές» οι οποίοι είναι χειρότεροι στον βίο τους κι από τους αριστερούς ακόμα. Τζογάρουν, πίνουν, μεθούν, παραφρονούν, γλύφουν πολιτικούς, διάγουν αλητήριο βίο, κλέβουν το κράτος και τους πελάτες τους, εξαπατούν, δεν σέβονται τους νόμους, ρυπαίνουν, χουλιγκανίζουν στα γήπεδα κτλ. Ύστερα αυνανιζόμενοι θυμούνται στην παρέα τον Σωκράτη και τον Πλάτωνα και λένε εξυπνάδες. Φυσικά δεν ζουν ως Έλληνες ούτε ενδιαφέρονται να ακολουθήσουν το αριστοκρατικό της ιδεώδες ή την ελληνική αισθητική.

Για τους αριστερούς δεν χρειάζεται να το συζητήσουμε καν πόσο κατσαπλίαδες είναι διότι τούτο τους μένει όταν συνειδητοποιήσουν το αδιέξοδο της ιδεολογίας τους. Γι’ αυτό αν τυχόν κανένας από αυτούς κλέψει τόσο πολύ και να πλουτίσει ζει πλέον σαν μαχαραγιάς και  αφήνει την θεωρία για το καφενείο.

Οπότε πάνω από όλα πρέπει να χτυπηθεί ο κατσαπλιαδισμός. Πως όμως; Δια της παιδείας θα πείτε. Ωραία, και ποιος θα φτιάξει την παιδεία, οι κατσαπλιάδες που την διαφεντεύουν ή αυτοί που θέλουν να την διαφεντέψουν στο μέλλον; 

ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ. Η ΠΤΩΣΗ.

Το κόμμα της Χρυσής Αυγής είναι προσωποπαγές δημιούργημα του αρχηγού της με ιδεολογία τον γερμανικό εθνικοσοσιαλισμό το οποίο διέθετε μηδαμινή επιρροή μέχρι το 2012 που μπήκε στην βουλή λόγω της εκλογικής κατάρρευσης του ΛΑ.Ο.Σ. και της τιμωρητικής διάθεσης της μάζας προς το πολιτικό σύστημα. Ένα μέρος των ψηφοφόρων, ψήφισε τους «νεοναζί» όχι επειδή υιοθέτησε την ιδεολογία τους αλλά διότι οι χρυσαυγίτες έδειχναν ζόρικοι, μισούσαν τα δημοκρατικά κόμματα και θα τους έκαναν την ζωή δύσκολη. Έτσι η Χρυσή Αυγή απέκτησε σημαντική κοινοβουλευτική εκπροσώπηση και εκπροσώπηση στη ευρωβουλή ως κόμμα διαμαρτυρίας. Η απροσδόκητη επιτυχία της γέμισε τον εθνικιστικό χώρο με ελπίδες για το μέλλον. Μας δίδονταν η ευκαιρία να μπούμε δυναμικά στο πολιτικό παιχνίδι. Να αλλάξουμε την πορεία των πραγμάτων.

Όμως η ηγεσία της Χρυσής Αυγής μάλλον δεν κατανόησε γιατί ψηφίστηκε από τους πολίτες διότι αν το κατανοούσε θα αντιλαμβάνονταν ότι κάποια στιγμή ο θυμός ξεφουσκώνει και οι πρώην τσαντισμένοι προτιμούν να ψηφίσουν κάποιο άλλο κόμμα που τους πείθει ότι θα προσφέρει κάτι καλό κι όχι αυτούς που δεν θέλουν οι άλλοι. Επομένως για να συνεχίσει να έχει ενεργό πολιτικό ρόλο θα έπρεπε να εκμεταλλευτεί την κοινοβουλευτική της παρουσία για να πείσει τους Έλληνες ότι δεν αποτελεί ένα κόμμα έξαλλων νεοναζί που το μόνο που ξέρουν είναι να δέρνουν αλλά ένα κίνημα νέων, ικανών ανθρώπων, με αξίες και σοβαρές προτάσεις για την επίλυση των προβλημάτων. Διότι προφανώς δεν πίστευε ότι οι Έλληνες θα γίνονταν ναζιστές, γι’ αυτό και πρόβαλε ως ιδεολογία της Χρυσής Αυγής τον «εθνικισμό» και όχι τον εθνικοσοσιαλισμό.

Τα προαναφερόμενα απαιτούσαν σημαντικές αλλαγές του αρχηγού στο κόμμα και την ιδεολογία του. Ήταν απαραίτητο να  ξεφύγει από την προσκόλληση στον χιτλερισμό του 1930. Όχι να αρνηθεί τις δεξιές ιδέες της αριστοκρατίας, του φυλετισμού, της παράδοσης και της εθνικής καθαρότητας αλλά τα μέσα για την επικράτηση τους. Να κατανοήσει ότι δεν είναι ο φύρερ ούτε διάγουμε την περίοδο του μεσοπολέμου. Να σταματήσει τις παρελάσεις, τις στολές, τα εμβατήρια, τους ρωμαϊκούς χαιρετισμούς, το ξύλο σε λαθρομετανάστες και αναρχοκομμουνιστές, τα ουρλιαχτά, τις αναμμένες δάδες και τα τύμπανα. Αντ’ αυτών να διαμορφώσει ένα εθνικιστικό δεξιό κόμμα σύγχρονο, ανοιχτό στην κοινωνία, που θα επικαλείται τις αρχές του με θάρρος για να πείσει για την ορθότητά τους, ένα κόμμα με σοβαρό πρόγραμμα, μορφωμένους ανθρώπους, συμμάχους στην Ευρώπη, μια ρεαλιστική νέα εναλλακτική λύση για τα προβλήματα της Ελλάδος.  

Δυστυχώς όμως δεν το έπραξε είτε γιατί δεν ήθελε είτε γιατί δεν μπορούσε και το κόμμα παρέμεινε αυτό που πάντα ήταν. Κατά βάση μια μικρή κλειστή ομάδα ατόμων, στην πλειοψηφία χαμηλού επιπέδου, πειθήνια στην ηγετική ομάδα, άνευ σοβαρότητας και δυνατότητας προσέλκυσης άλλων ανθρώπων. Ο Μιχαλολιάκος υπήρξε αρχηγός 500 το πολύ ατόμων κι όχι του 7% που τον ψήφισε. Αυτό φάνηκε πανηγυρικά όταν τον περιέφεραν με τις χειροπέδες εδώ κι εκεί και στο κάλεσμά του για διαμαρτυρία ήταν καμιά πενηνταριά όλοι κι όλοι οι οποίοι κοιτούσαν από μακριά την διαπόμπευση του αρχηγού τους. Σκεφτείτε αντί για τους Χρυσαυγίτες να είχαν συλληφθεί οι ηγέτες του ΚΚΕ, επανάσταση θα γίνονταν!  Επίσης φάνηκε στην γύμνια των ψηφοδελτίων του κόμματος και την ανυπαρξία ικανών στελεχών.

Αποτέλεσμα όλων αυτών ήταν να μείνει εκτός βουλής. Αυτοί που την ψήφιζαν τόσα χρόνια ξεθύμαναν και βαρέθηκαν να ακούν τις αγριοφωνάρες τους. Προτίμησαν τον Βελόπουλο…  Το ζήτημα είναι τώρα τι γίνεται.

Η απάντηση είναι απλή. Η μόνη περίπτωση ανάκαμψης είναι η συνταρακτική αλλαγή των προσώπων και των πρακτικών. Ο Μιχαλολιάκος πρέπει να παραιτηθεί από την ηγεσία του κόμματος και να αναλάβει κάποιος άλλος που θα κάνει όσα δεν έκανε αυτός. Ένα άτομο με προσόντα, με καθαρό λόγο, αρνητής του συστήματος και της δημοκρατίας, αλλά προσαρμοσμένος στον καιρό μας και νομιμόφρονας. Κάποιος δυνατός παίκτης που θα έχει να πει σοβαρές προτάσεις και ο κόσμος θα δει σε αυτόν τον ηγέτη που μπορεί να κάνει τα πράγματα καλύτερα για την Ελλάδα κι όχι τον εκδικητή τιμωρό. Έχουμε τέτοιο πρόσωπο στο νου μας; Δυστυχώς όχι. Μπορεί να είναι ο Κασιδιάρης; Ίσως, αν ωριμάσει και γίνει αυτός που χρειαζόμαστε.

ΤΟ ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ ΚΑΙ Η ΑΔΥΝΑΜΙΑ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΣΗΣ ΤΟΥ ΑΠΟ ΤΑ ΚΟΜΜΑΤΑ ΤΟΥ ΑΡΙΣΤΕΡΟΥ ΤΟΞΟΥ.

Το πρόβλημα του Ελληνισμού για την αληθινή Δεξιά σήμερα είναι μόνο ένα και συνοψίζεται στο ότι εξαφανίζεται ως Έθνος, δηλαδή ότι χάνεται ως βιολογική και πνευματική οντότητα. Παρεπόμενο αυτής της εξέλιξης είναι η οικονομική καταστροφή η οποία δι’ ημάς δεν αποτελεί το μείζων κακό.

Το δημοκρατικό τόξο, που στην πραγματικότητα είναι αριστερό τόξο, δεν μπορεί να αντιμετωπίσει το πρόβλημα διότι δεν το αντιλαμβάνεται ως τέτοιο. Η αριστερά, από το φιλελεύθερο κέντρο μέχρι τους αναρχοκομμουνιστές δεν έχει καμία ανησυχία αν το ελληνικό γένος αντικατασταθεί με νέους «Έλληνες» εισαγωγής. Δεν αντιλαμβάνεται το έθνος ως αίμα επομένως δεν θεωρεί πρόβλημα την βιολογική εξάλειψη του. Δεν συγκινείται από το πνεύμα που φέρει το Έθνος μας που είναι πατριωτικό, φυλετικό, αριστοκρατικό, ευγενές,  ιπποτικό, παραδοσιακό, ηρωικό, καλαίσθητο, δηλαδή Δεξιό με μια λέξη, οπότε δεν ενδιαφέρεται που χάνεται. Αντιθέτως επιχαίρει διότι το ελληνικό εθνικό πνεύμα στους εναπομείναντες ιθαγενείς αντικαθίσταται από το διεθνιστικό αριστερό. Το αριστερό τόξο αηδιάζει με την παραδοσιακή ηθική του Ελληνισμού γι’ αυτό όχι μόνο δεν βλέπει ως πρόβλημα την κατάπτωση των διαχρονικών αξιών του αλλά θεωρεί πρόοδο την αντικατάστασή τους με τις μοντέρνες αξίες της ανοχής στην διαφορετικότητα, της ισοπέδωσης και της ανωμαλίας.

Υπάρχει όμως κάποιο πρόβλημα το οποίο θεωρεί σπουδαίο και επιθυμεί να επιλύσει. Το οικονομικό. Οι αριστεροί θέλουν χρήμα για να περνούν καλά και ο εκφυλισμένος λαός τους ακολουθεί διότι πείθεται πως θα του το εξασφαλίσουν. Προσπαθεί λοιπόν το δημοκρατικό τόξο να βρει λύση στο οικονομικό πρόβλημα. Μπορεί να τα καταφέρει; Λέμε όχι. Γιατί; Διότι αδυνατεί να αντιμετωπίσει τις ρίζες του.

Η εξαθλίωση δεν οφείλεται στους ξένους ούτε στον καπιταλισμό που τα ρίχνουν όλα. Η οικονομική κατάπτωση των Ελλήνων οφείλεται στα προηγούμενα προβλήματα. Δηλαδή στην βιολογική φθίση και τον πνευματικό εκφυλισμό. Ο μέσος όρος ηλικίας των Ελλήνων έχει αυξηθεί κατά πολύ λόγω υπογεννητικότητας. Οι νέοι λιγοστεύουν.  Δεν έχουμε ζωτικότητα. Τούτο από μόνο του έχει τεράστιες οικονομικές συνέπειες. Το κενό δεν καλύπτεται από τον εποικισμό των αλλοφύλων διότι αυτοί κατά κανόνα δεν έχουν ούτε την διάθεση να εργαστούν ούτε τις ικανότητες των Ελλήνων. Το μόνο που κάνουν είναι να επιφέρουν την εθνική αλλοίωση του πληθυσμού με αποτέλεσμα την διάρρηξη της κοινωνικής συνοχής. Αναπτύσσεται επίσης ανασφάλεια και εγκληματικότητα η οποία διαμορφώνει αρνητικό οικονομικό περιβάλλον.

Η απώλεια του εθνικού πνεύματος, με τον ανταγωνισμό, τον ηρωισμό, την εργατικότητα, την τιμιότητα, τον κοινοτισμό και τον ανδρισμό από την άλλη επέφερε γενικευμένη οκνηρία. Οι Έλληνες κατήντησαν ανήθικοι και πλεονέκτες. Δεν θέλουν χειρονακτική εργασία. Προτιμούν να εργάζονται λίγο, στο γραφείο και να αμείβονται πολύ. Δεν ενδιαφέρονται να δημιουργήσουν αλλά να ζουν εις βάρος της κοινωνίας. Το ιδανικό τους ήταν και είναι ο καλά αμειβόμενος δημόσιος υπάλληλος που δεν κάνει τίποτα. Γίναμε ατομιστές χωρίς κοινωνική συνείδηση και μηδενιστές. Η διαφθορά εξελίχθηκε σε καθολικό φαινόμενο. Έτσι βρήκε πρόσφορο έδαφος ο αριστερός παλιανθρωπισμός που εκφράζεται με την αναξιοκρατία, το ρουσφέτι, την δωροδοκία και το κλέψιμο. Οι ικανοί, οι εργατικοί, οι έξυπνοι, οι ταλαντούχοι τιμωρούνται από την πλειοψηφία των αχρήστων. Όλα αυτά μειώνουν την παραγωγικότητα και μεγεθύνουν την παρασιτικότητα. Τέλος πρέπει να συνυπολογιστεί το τεράστιο οικονομικό κόστος λειτουργίας του δημοκρατικού κράτους το οποίο δεν φείδεται χρημάτων για την πληθώρα των εκλεγμένων και μη υπηρετών του.

Όταν λοιπόν το αριστερό τόξο θρέφεται κυριολεκτικά από την διαφθορά των ανθρώπων πως είναι δυνατόν να την πολεμήσει; Οι διαφθαρμένοι το ψηφίζουν διότι θέλουν το ρουσφέτι. Διότι ελπίζουν να τους προσλάβουν στο δημόσιο, να κάθονται και να πληρώνονται. Διότι περιμένουν να τους νομιμοποιήσουν τα αυθαίρετα. Διότι θέλουν να τους ανεβάσουν τις συντάξεις χωρίς να τους νοιάζει που θα βρεθούν τα χρήματα. Διότι γυρεύουν μίζες και δάνεια αγύριστα σαν αυτά που παίρνουν τα κόμματα. Διότι περιμένουν σαν τα κακομαθημένα πλουσιόπαιδα με κάποιο μαγικό εύκολο τρόπο το κράτος να τους παρέχει όλα τα καλά χωρίς να κουραστούν. Διότι δεν θέλουν δικαιοσύνη αλλά ο καθένας να εξυπηρετείται παρακάμπτοντας τον νόμο ο οποίος εν τέλει πιστεύουν πως είναι για τους χαζούς κι αυτούς που δεν έχουν μέσον. Πως μπορεί λοιπόν, υπό αυτές τις συνθήκες, να αναπτυχθεί οικονομικά η χρεωκοπημένη μας χώρα;

Η αριστερή σαπίλα τα επόμενα χρόνια προβλέπεται ότι θα καταστρέψει την οικονομία σε τέτοιο βαθμό που οι μάζες θα πεινάσουν και το χρήμα θα βρίσκεται στα χέρια της μαφίας και των εγκληματιών. Θα γίνουμε με μαθηματική ακρίβεια όπως οι αριστερές χώρες της λατινικής Αμερικής. Εκτός κι αν υπάρξει δεξιά στροφή.

ΑΡΙΣΤΕΡΑ ΣΗΜΑΙΝΕΙ ΜΙΣΟΣ ΣΤΟ ΦΥΣΙΟΛΟΓΙΚΟ

Η αριστερή ιδεολογία προέρχεται από το συναίσθημα του μίσους και της ζηλοφθονίας του κατωτέρου προς τον ανώτερο ο οποίος προσπαθεί να τον μειώσει ή να τον ανατρέψει με δόλιο τρόπο και όχι να αγωνιστεί για την άνοδο του κανονικά. Υπάρχουν ανεπαρκή άτομα που φθονούν αυτούς που τα κατάφεραν καλύτερα στην ζωή ή έχουν μια καλύτερη κοινωνική θέση και αντί να καταβάλουν προσπάθεια για να ανέλθουν κατά τρόπο νόμιμο και δίκαιο προτιμούν να επαναστατούν. Για να νομιμοποιήσουν την επαναστατική τους ενέργεια ηθικά, προβάλουν μια ιδεολογία ή μια θρησκεία η οποία υποτίθεται θέλει να αλλάξει τις αδικίες. Χαρακτηριστικό γνώρισμά της είναι η άποψη ότι ο κόσμος δεν είναι όπως πρέπει να είναι κι επομένως αυτό που ξέρουμε ως φυσιολογικό χρειάζεται άλλαγμα. Όποιος δεν ενστερνίζεται αυτήν την αντίληψη δεν είναι αριστερός κι όποιος την ενστερνίζεται είναι αριστερός κι ας μην το ξέρει.

Έτσι οι αριστεροί υποστηρίζουν ότι αγωνίζονται δήθεν για το καλό της ανθρωπότητας και του κόσμου ενώ στην πραγματικότητα αγωνίζονται για να εκτοπίσουν αυτούς που ζηλεύουν και να πάρουν την θέση τους. Τόσο απλό είναι το αληθινό κίνητρο της αριστεροφροσύνης. Βέβαια όταν η αριστερά αποκτήσει δύναμη και εξουσία με την προπαγάνδα και την ισχύ θα ενσωματώσει πολλούς ανθρώπους οι οποίοι αν και δεν είναι άτιμοι θέλγονται από τις ψευτιές και τα ανθρωπιστικές της διακηρύξεις-γκαρίσματα.

Ο ανθρωπισμός της αριστεράς βασίζεται στην ιδέα ότι όλοι οι άνθρωποι πρέπει να είναι ίσοι και αγαθοί. Άσχετα που δεν είναι από την φύση τους. Επειδή λοιπόν πρέπει να είναι όπως το θέλει εξισώνει τους ανθρώπους και προτάσσει την αλληλεγγύη ανεξαιρέτως. Έτσι αντιλαμβάνεται τον ανθρωπισμό και την ηθική. Η καθολική αλληλεγγύη και η αγαπολογία της αριστεράς καταργούν την φυσιολογικότητα και την λογική. Διότι είναι αφύσικο να είσαι καλός με τους κακούς.

Η δεξιά βασίζεται στην αποδοχή του κόσμου ως είναι και δέχεται την ανισότητα των ανθρώπων και η φιλανθρωπία της δεν είναι καθολική αλλά κατά περίπτωση. Τον ανθρωπισμό τον αντιλαμβάνεται ως αλληλεγγύη προς αυτούς που την αξίζουν και μάλιστα κατ’ αναλογίαν.

ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ ΚΑΙ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ

           Η δημοκρατία μας λέει ότι έχουμε το δικαίωμα ελεύθερα να εκφράζουμε την γνώμη μας αλίμονο όμως αν σκεφτείς αυτό που δεν θέλει. Η δημοκρατία σε θέλει να σκέφτεσαι σαν άτομο με βάσει το προσωπικό σου συμφέρον και τις απόψεις σου. Δεν σε θέλει να σκέφτεσαι ως σύνολο. Αλίμονο αν αποφασίσεις να σκεφτείς με όρους εθνικούς, βάζοντας δηλαδή ως υπέρτατη αξία από την ελευθερία του ατόμου τα δικαιώματα του Έθνους.

ΤΟ ΦΙΛΟΣΟΦΙΚΟ ΑΔΙΕΞΟΔΟ ΤΟΥ ΜΟΝΟΘΕΪΣΜΟΥ

      Ο μονοθεϊσμός πιστεύει στην πρωταρχικότητα και την παντοδυναμία του μοναδικού θεϊκού όντος. Ο Θεός δύναται να κάνει ότι θέλει χωρίς κανέναν περιορισμό. Αυτός έφτιαξε τον κόσμο, τον άνθρωπο και κάθε τι που υπάρχει. Όμως όλα όσα έγιναν είναι ατελή. Τα έμβια όντα είναι φθαρτά και δυστυχούν. Έχουν ημερομηνία λήξεως και επιπλέον ο βίος είναι γεμάτος βάσανα. Οι άνθρωποι πέραν των άλλων κακών έχουν και συνείδηση της μοίρας τους. Κατά λογική συνέπεια αφού ο κόσμος έγινε και λειτουργεί κατά την βούληση του Θεού αναγκαστικά οφείλουμε να αποδεχτούμε ότι ο «πανάγαθος» επιθυμεί να μας τυραννάει διότι διαφορετικά θα τα έφτιαχνε όλα καλά κι εμάς ευτυχισμένους και τέλειους. Θα μας κατασκεύαζε αθάνατους, άτρωτους, χωρίς ανάγκες, αυτάρκεις, γεμάτους όμορφα συναισθήματα, σοφούς, αγαθούς, ανώτερους. Το ίδιο και τα ζώα που δεν κατανοούν καν τις ηθικές έννοιες και δεν φταίνε σε κάτι. Γιατί να τρώει το ένα το άλλο; Θα μπορούσε να τα φτιάξει αυτάρκη και ευτυχισμένα. Όμως προτίμησε να ορίσει το ένα να σκοτώνει το άλλο για να τραφεί. Το κακό υπάρχει διότι το θέλει ο ίδιος ο Θεός του μονοθεϊσμού. Οι άνθρωποι σκέπτονται το κακό διότι μας προγραμμάτισε να μπορούμε να το σκεφτούμε. Αν ήθελε θα μας έκανε τέλειους και πανάγαθους σαν τους υποτιθέμενους Αγγέλους. Συνεπώς ο μονοθεϊσμός αδυνατεί να απαντήσει στο ερώτημα γιατί ενώ ο Θεός είναι παντοδύναμος, έκανε τον κόσμο ατελή και τα όντα δυστυχισμένα. Αντιθέτως ο πολυθεϊσμός δύναται να το εξηγήσει διότι οι Θεοί κατ’ αυτόν δεν είναι παντοδύναμοι να κάνουν ότι θέλουν. Είναι μέρος του αισθητού κόσμου ο οποίος είναι καμωμένος καθ’ εικόνα και ομοίωση του κόσμου των Ιδεών. 

Η ΣΧΕΤΙΚΗ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ ΤΗΣ ΒΟΥΛΗΣΗΣ

        Η ελευθερία είναι πάντα σχετική. Αν ελευθερία σημαίνει έλλειψη οποιασδήποτε αναγκαιότητας τότε είναι σαφές ότι ταυτίζεται με το χάος. Τίποτε άλλο δεν μπορεί να είναι ελεύθερο διότι όλα όσα υπάρχουν είναι υποχρεωμένα να υπάρχουν, ήτοι να είναι κατασκευασμένα με κάποια ύλη και να έχουν ορισμένες ιδιότητες. Αν αυτά δεν υφίστανται δεν θα υπάρχουν. Ο άνθρωπος δεν μπορεί να είναι απολύτως ελεύθερος. Όταν λέμε ελευθερία συνήθως εννοούμε να μπορούμε να κάνουμε αυτό που μας αρέσει. Τούτο όμως είναι προφανές πως περιορίζεται. Η ελευθερία της βούλησης ομοίως είναι σχετική. Εφόσον ο άνθρωπος είναι κατασκευασμένος και προγραμματισμένος να τρώει δεν γίνεται να θέλει να μην τρώει. Εφόσον είναι προγραμματισμένος να έλκεται από τα θηλυκά δεν μπορεί δεν έχει την ελευθερία να μην του αρέσουν οι γυναίκες. Εφόσον είναι φτιαγμένος να θέλει την ευτυχία δεν γίνεται να επιδιώκει την δυστυχία. Συνεπώς ο άνθρωπος δεν είναι απολύτως ελεύθερος. Έχει την ελευθερία να επιλέξει μεταξύ διαφόρων πραγμάτων αυτό που του φαίνεται καλύτερο, αλλά ποτέ δεν θα επιλέξει αυτό που του φαίνεται κακό. Αυτό όμως που είναι καλό είναι σαφώς προκαθορισμένο.

ΜΕΤΑΦΥΣΙΚΗ ΤΗΣ ΔΕΞΙΑΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΑΡΙΣΤΕΡΑΣ.

Η μεταφυσική βάση της δεξιάς ανιχνεύεται στον αρχαίο πατριαρχικό παγανισμό ενώ της αριστεράς στον μητριαρχικό παγανισμό και την αίρεση του γνωστικισμού.

Οι φυλές του ουρανού είχαν πατριαρχική δομή και οργάνωση. Διαμόρφωσαν την θρησκεία τους πάνω στις αρχές της ιεραρχίας, της τάξης, της πειθαρχίας, των περιορισμών (ελευθερία λογίζονταν ως έλευσις ορίων) και της ανάγκης. Οι Θεοί τους βρίσκονταν εντός του κόσμου, υπό την κυριαρχία του παντοκράτορος νόμου, με αρμοδιότητες, και ιεραρχική σχέση με προεξάρχοντα συνήθως, τον άρρενα θεό Ήλιο εξ ου και ο προσδιορισμός της παράδοσής τους ως ηλιακής. Η ανέλιξη του ανθρώπου επιτυγχάνονταν διά της προσπάθειας για βελτίωση, των άθλων και του αγώνα υπέρ της φυλής. Μετά τον θάνατο προορισμός της αθάνατης ψυχής ήταν το βασίλειο του Άδη, η μετεμψύχωση ή τα Ηλύσια πεδία, αναλόγως τι έπρεπε για κάθε περίπτωση.

Οι φυλές της γης είχαν μητριαρχική δομή και οργάνωση. Η θρησκεία τους εμπεριείχε την αταξία, τον ηδονισμό και την απώλεια της ατομικής συνείδησης. Εντός του κόσμου υπήρχε μια μεγάλη θηλυκή θεότητα που συνήθως ταυτίζονταν με την Γαία, ή την Σελήνη (εξ ου σεληνιακή παράδοση) και πολλές άλλες μικρότερες, μεταξύ τους ίσες. Η λατρεία της περιλάμβανε την ισότιμη συμμετοχή όλων σε ερωτικά όργια, μέθη, δαιμονική μουσική και χορό που οδηγούσαν σε ένα είδος έκστασης που εκλαμβάνονταν ως μέθεξη στην θεότητα. Αρχηγός της κοινότητας ήταν η αντανάκλαση της Θεάς, μια μητέρα. Η καθολική και ισότιμη συμμετοχή στην οργιαστική τελετή προέβαλε ως τρόπο οργάνωσης την κοινοκτημοσύνη των αγαθών, των γυναικών και των τέκνων. Ως εκ τούτου δεν είχε ιδιαίτερη βαρύτητα η προσωπική αξία και ο ατομικός αγώνας αλλά η συνεργασία της φυλής. Μετά το θάνατο κυριαρχούσε η αντίληψη ότι θα επέρχονταν η ένωση με την μεγάλη μάνα σε μια αιώνια γλυκιά αγκαλιά.

Υπήρχαν επομένως δυο πρωταρχικές θρησκείες και τρόποι οργάνωσης που αντιστοιχούσαν σε δυο διαφορετικούς ανθρώπινους τύπους. Η μια δεν επηρέαζε την άλλη εφόσον υπήρχε ανεξάρτητη ανάπτυξη των φυλών διά της γεωγραφικής απομονώσεως. Τούτο άλλαξε όταν οι φυλές του ουρανού αναπτύχθηκαν πληθυσμιακά και κατέλαβαν εδάφη των φυλών της γης. Οι κυρίαρχοι επέβαλαν την θρησκεία και την κοινωνική τους οργάνωση λαμβάνοντας όμως ορισμένα μητριαρχικά στοιχεία από τους υπόδουλους τα οποία κατά βάσιν προσάρμοσαν στην ηλιακή λατρεία. Στην αντίδραση των τελευταίων για επαναφορά των θρησκευτικών ιδεών της μητριαρχίας και του παλαιού τρόπου ζωής εντοπίζεται η γέννηση της «πρωτόγονης» αριστεράς δηλαδή του παραβατικού πνεύματος και της επανάστασης ενάντια στις πατριαρχικές αρχές και αξίες. Εντούτοις το πνεύμα αυτό, το οποίο ενυπήρχε στα κατώτατα στρώματα του πληθυσμού, δεν είχε κάποια δυναμική ώστε να εξελιχθεί σε πολιτική κίνηση ικανή να αλλάξει την καθεστηκυία πατριαρχική τάξη μέχρι την εμφάνιση του γνωστικισμού. Ο τελευταίος προσέδωσε στο μητριαρχικό κοινωνικό σύστημα φιλοσοφικό υπόβαθρο, ταυτότητα, σκοπό και οργάνωση, καθιστώντας το ελκυστικό ευρύτερα με αποτέλεσμα να γεννηθεί αυτό που ονομάζουμε αριστερά.

Πως εμφανίστηκε όμως ο γνωστικισμός στην ιστορία; Στο ερώτημα αυτό μπορούμε να απαντήσουμε μόνο αν εντρυφήσουμε στην φύση αυτού του θρησκευτικού κινήματος.

Ουσία του γνωστικισμού είναι η εναντίωση στον κόσμο και τους νόμους του. Η άρνηση της φύσης και των Θεών του κόσμου τούτου. Το πνεύμα ενάντια στην φυσική τάξη που εκπροσωπεί η πατριαρχική παράδοση. Η ιδέα ότι υπάρχει κάποιος ανώτερος Θεός μακριά από τον κόσμο ο οποίος ως αγαθός δύναται να μας απαλλάξει από τα δεινά οδηγώντας μας σε ένα επέκεινα αιώνιας ευδαιμονίας και ευτυχίας. Ο άνθρωπος που κατέχει την μυστική γνώση, κατά τους γνωστικούς, μπορεί να επικοινωνήσει με αυτόν τον λυτρωτή Θεό και να σωθεί. Συνεπώς ο γνωστικισμός διαχωρίζει τον κακό κόσμο και τους Θεούς του από τον καλό εξωσυμπαντικό Θεό. Το καλό πνεύμα από την κακή ύλη. Λέει ότι υπάρχει ένας απόλυτος άρχων του κόσμου ο οποίος δύναται να αλλάξει την φυσική τάξη κατά το δοκούν και να μας οδηγήσει στην μακαριότητα. Συνεπώς οι άνθρωποι οφείλουν να επαναστατήσουν κατά του κόσμου και να συνταχθούν με τον εκτός κόσμου παντοδύναμο Θεό.

Όμως η ιδέα του εκτός κόσμου Θεού δεν υπήρχε ούτε στην μητριαρχική, ούτε στην πατριαρχική θρησκεία. Που την βρήκε; Η απάντηση είναι στον εβραϊκό μονοθεϊσμό.

Η εβραϊκή θρησκεία για έναν πολύ συγκεκριμένο λόγο γέννησε τον γνωστικισμό. Οι εβραίοι πίστευαν ότι υπήρχε ένας εξωσυμπαντικός απόλυτος Θεός ο οποίος για κάποιο αδιευκρίνιστο λόγο τους είχε υποσχεθεί την παγκόσμια κυριαρχία. Όταν διαπίστωσαν ότι δεν κρατούσε την υπόσχεσή αυτή, ορισμένοι αιρετικοί,  ανέπτυξαν την ιδέα πως δεν ήταν ο πραγματικός Θεός αλλά κάποιος μικρός και κακός που τους εξαπάτησε, τον οποίο όφειλαν να απορρίψουν συντασσόμενοι με τον άγνωστο αγαθό Θεό, την σπίθα του οποίου έφεραν στην ψυχή, μέσα από κάποια μυστική πρακτική ή γνώση. Δηλαδή υποστήριζαν πως ο δημιουργός του κόσμου και των ανθρώπων ήταν κακός και κατά συνέπεια ήταν κακά και τα δημιουργήματά του. Παρόλα αυτά ο άνθρωπος είχε μέσα του ένα καλό στοιχείο με καταγωγή από τον μέγα αγαθό Θεό, την ψυχή. Εν τέλει οι ιδέες αυτές έγιναν δημοφιλείς και στους μη εβραίους αλλά αλλοτριωμένους ανθρώπους της ελληνιστικής εποχής.

Το κεντρικό γνωστικό δόγμα διαχωρίστηκε σε δυο βασικά ρεύματα. Το πρώτο, το απολύτως ακραίο, που ονομάζω αναχωρητικό θεώρησε πως οτιδήποτε εγκόσμιο, όπως οι κοινωνικές σχέσεις, η εργασία, η πολιτική ακόμη και η φροντίδα για το σώμα ήταν καταδικαστέο, ως δημιούργημα του κακού δημιουργού και συνεπώς πρότεινε ως πρακτική τον αναχωρητισμό και την υιοθέτηση ενός ακραίου ασκητικού τρόπου ζωής, προσευχής, μύησης, λατρείας κτλ. Δηλαδή δίδασκαν ότι δεν είχε καμιά σημασία η σπουδή για τα εγκόσμια αλλά η μύηση στην μυστική γνώση και η άσκηση.

Τα παραπάνω καθιστούσαν το ρεύμα αυτό αδιάφορο για τον υπόλοιπο κόσμο. Εκπροσωπούσε την άρνηση του κόσμου χωρίς όμως να στρέφεται πραγματικά εναντίον του. Οι εκφραστές του υπήρξαν αναχωρητές που νοιάζονταν μόνο για την προσωπική τους φώτιση και σωτηρία. Δεν είχαν πολιτικές βλέψεις. Το δεύτερο όμως ρεύμα, το οποίο ονομάζω εγκόσμιο, μας αφορά διότι οι πιστοί του αποφάσισαν να δραστηριοποιηθούν μέσα στον κόσμο, να πολιτικοποιηθούν, να επαναστατήσουν για να τον αλλάξουν. Έγιναν δηλαδή «κοσμοδιορθωταί» κατά τον προσφιλή χαρακτηρισμό κάποιων ιδεολογικών τους απογόνων από τον αείμνηστο Ι. Πασά.

Σε αντίθεση με το αναχωρητικό ρεύμα υποστήριξε ότι η ανθρωπότητα όφειλε να εναντιωθεί στις δυνάμεις που εκπροσωπούν την φυσική τάξη ενεργητικά, παραβιάζοντας τους κανόνες και πολεμώντας με σκοπό την επανάσταση μέσα από την πολιτική αλλαγή. Η θέση του βασίστηκε στην ιδέα ότι εφόσον το ανθρώπινο σώμα, ως ύλη, ήταν κάτι κακό ήταν ηθικά αδιάφορο αν παραδίδονταν στις ηδονές ή στην αποχή. Το μόνο που είχε σημασία ήταν η αγνότητα της ψυχής και ο αγώνας εναντίον του κόσμου με κάθε μέσο. Συνεπώς ο πόλεμος θα δίνονταν και στο υλικό επίπεδο από την ομάδα των «φωτισμένων» με σκοπό να ανατρέψουν το κοινωνικό πολιτικό σύστημα και να εγκαθιδρύσουν ένα καινούργιο «δίκαιο» όπου θα κυριαρχούσε η αγάπη, η ισότητα, η κοινοκτημοσύνη, η ίση συμμετοχή στις ηδονές, δηλαδή εν ολίγοις θα επανέφεραν το σύστημα της μητριαρχικής παράδοσης λατρεύοντας στην θέση της μεγάλης Μητέρας τον εκτός κόσμου και αμόλυντο Θεό.

Οι γνωστικοί χρησιμοποιώντας την φιλοσοφία που έμαθαν από τους Έλληνες μετέτρεψαν τις πρωτόγονες πεποιθήσεις της μητριαρχίας σε φιλοσοφικές θεωρίες και τις πρακτικές της σε κοινωνικές και πολιτικές προτάσεις οι οποίες βρήκαν γόνιμο έδαφος στο εσωτερικό προλεταριάτο, δηλαδή το τμήμα εκείνο του πληθυσμού που, λόγω των συνθηκών, είχε αποκοπεί από τις παραδόσεις του ή ήταν εξ αρχής ξένο λόγω καταγωγής από αυτές.  Ισχυρίζονταν ότι εφόσον το κακό κυριαρχεί στον κόσμο, ο Θεός που τον έφτιαξε είναι κακός και υποδεέστερος. Επειδή όμως ο Θεός του σύμπαντος δεν μπορεί να είναι ούτε ατελής ούτε κακός ο παραπάνω δεν είναι μόνος. Υπάρχει ένας άλλος μέγιστος καλός Θεός του οποίου την θεία φλόγα έχουμε μέσα μας και χάρις αυτήν γνωρίζουμε πιο είναι το καλό και το κακό. Επομένως οφείλουμε να επαναστατήσουμε κατά του δυνάστη δημιουργού και του κόσμου που έφτιαξε. Να γίνουμε όλοι ίσοι, ο λύκος να μην τρώει το πρόβατο, να μην έχουμε πολέμους, να ζούμε ειρηνικά και ευτυχισμένα όλοι μαζί. Την προσπάθεια μας θα προσέξει ο μεγάλος Θεός, θα ‘ρθει να μας ελευθερώσει από τα δεσμά της κακιάς ύλης και να μας πάει στον παράδεισο όπου θα ζούμε ευτυχισμένα για πάντα. Η υπόσχεση του παραδείσου έδωσε άλλη ώθηση στην αριστερά, τέτοια που την κατέστησε ισχυρό πολιτικό κίνημα το οποίο εν τέλει κατόρθωσε να πλήξει τον πατριαρχικό παγανισμό.

Όποιος είναι δεξιός πιστεύει πως δεν υπάρχει κάτι κακό στην λειτουργία του κόσμου. Ο ρυθμός του κόσμου δεν είναι αποτέλεσμα κάποιας θείας βούλησης αλλά απότοκο του απρόσωπου φυσικού νόμου, της λειτουργίας του κόσμου, των ιδιοτήτων (φθαρτότητα) της χονδροειδούς ύλης και αναγκαία συνθήκη για την διατήρηση της ζωής σε αυτό το επίπεδο. Πχ. Ο λύκος τρώει το πρόβατο διότι το έχει ανάγκη για να επιζήσει. Ο άνθρωπος πεθαίνει διότι το σώμα εξασθενεί από την φύση του. Ένα μωρό πεθαίνει πριν καν γεννηθεί διότι από κακή τύχη κάτι δεν πήγε καλά λόγω της φθαρτότητας της ύλης. Η ψυχή είναι αθάνατος και δια της συνεχούς εμψυχώσεως σε νέα σώματα τελειούται και ανελίσσεται. Η ζωή στο επίπεδο της χονδροειδούς ύλης αποτελεί απαραίτητο στάδιο στην εξέλιξη της ψυχής ως ακριβώς το νηπιαγωγείο και το δημοτικό στις μετέπειτα σπουδές. Και για όποιον είναι μονοθεϊστής να πιστεύει πως η παρουσία του κακού στο κόσμο είναι θέλημα του Θεού κι αυτός ξέρει το λόγο.  

ΛΑΪΚΙΣΜΟΣ ΚΑΙ ΑΡΙΣΤΟΚΡΑΤΙΑ

Ο σκοπός της ζωής, το κίνητρο για τις πράξεις μας, είναι τρία πράγματα που συμβαίνει να ανακατεύονται στον καθένα σε άλλες ποσότητες: 1. Η επιβίωση. 2. Η απόλαυση. 3. Η ηθική ζωή. 

Ο κατώτερος κοιτάει απλά την επιβίωση διότι είναι συνήθως πάμπτωχος ως ανίκανος ή τεμπέλης και δεν έχει μεγάλη πρόσβαση σε απολαύσεις πέραν από τις ζωώδεις. Ο μεσαίος άνθρωπος συνήθως έχοντας ξεπεράσει σε μεγάλο βαθμό το θέμα της επιβίωσης κοιτάει να γευτεί όσο μπορεί τις απολαύσεις της ζωής. Ο ανώτερος άνθρωπος βάζει σε μεγάλη προτεραιότητα την ηθική ζωή ακόμα κι αν αυτή είναι εις βάρος των άλλων σκοπών. Εδώ να πούμε ότι το ίδιο πράττει και ο ανόητος. Πχ ο Τζιχαντιστής που ανατινάζεται έχει ιδεώδη που πιστεύει αλλά είναι βλακώδη. Τούτος προφανώς ως θύμα πλύσης εγκεφάλου δεν είναι ανώτερος. Τι διαφοροποιεί τον έναν από τον άλλον; Η βάση της ηθικής του. Του ανώτερου ανθρώπου είναι λογική. Του κατώτερου φιλοσοφικώς αστήρικτη και βλακώδης.

Πάμε τώρα στις συνέπειες. Επειδή ο κατώτερος συνδυάζει τον ανεξέταστο βίο με την μέριμνα για επιβίωση και απόλαυση είναι φυσικό να επιλέγει για ηγέτη αυτόν που του τάζει λεφτά και καλοπέραση. Επομένως στην δημοκρατία είναι δεδομένο ότι πάντα θα νικάει αυτός που τάζει απολαύσεις και ρουσφέτια είτε εμφορείται από ιδιοτελή αισθήματα είτε από σπουδαία ιδανικά διότι οι κατώτεροι και οι μεσαίοι είναι πάντα πλειοψηφία. Οι δημοκρατικοί πολιτικάντηδες δεν έχουν θέμα στο να ψεύδονται και να τάζουν. Γι’ αυτό κερδίζουν. Οι άριστοι όμως δεν μπορούν εύκολα να κοροϊδεύουν. Έχουν ηθικούς ενδοιασμούς. Αυτοί οι ενδοιασμοί οφείλουν να εκλείψουν διότι δεν είναι ανήθικο να ψεύδεσαι σε χαζούς και σε συμφερολόγους όταν πρόκειται για το συμφέρον του έθνους. Τούτο είναι κατανοητό από άλλους ηγέτες στην Ευρώπη όπως ο Όρμπαν ή ο λατρευτός μας Σαλβίνι. Αυτοί γίνονται λαϊκιστές και ψεύτες για να αποκτήσουν πολιτική δύναμη προς όφελος του Έθνους τους. Το αυτό πρέπει να πράξουμε κι εμείς. Να γίνει κατανοητό ότι το να εξαπατείς βλάκας με σκοπό την εθνική σωτηρία καθιστά την εξαπάτηση πράξη οσία και ουχί άτιμον.

ΦΥΣΙΚΟ ΚΑΙ ΗΘΙΚΟ

            Μερικοί μπερδεύουν το φυσικό με το ηθικό. Φυσικό είναι ότι είναι της φύσεως έργον κι όχι ότι είναι καθιερωμένο από τον άνθρωπο. Η συμπεριφορά του ανθρώπου από ένα σημείο και μετά δεν είναι φυσική αλλά προϊόν σκέψης και ήθους. Φυσική είναι όταν απλά ακολουθείς ένα ένστικτο. Όταν όμως μπαίνει το ερώτημα τι είναι ορθό να πράξεις και τι όχι και προσαρμόζεται η συμπεριφορά αναλόγως τότε δεν μιλάμε για φυσικότητα αλλά για ηθική

ΠΡΕΠΕΙ ΟΙ ΔΕΞΙΟΙ ΝΑ ΛΕΝΕ ΨΕΜΑΤΑ;

Οι δημοκρατικοί και οι κουμουνιστές κατηγορούν τον Χίτλερ για εξαπάτηση της μάζας. Αποδίδουν την επιτυχία του εθνικοσοσιαλισμού στην προπαγάνδα. Συχνά διαρρηγνύουν τα ιμάτια τους με την «κυνικότητα» του φύρερ αναφερόμενοι σε κάποιες ρήσεις του όπως: "Αν θέλετε την εύνοια των μαζών, πρέπει να λέτε τα πιο ηλίθια και τα πιο χοντρά ψέματα." Όμως η πραγματικότητα είναι ότι αυτά για τα οποία τον κατηγορούν είναι αυτά που οι ίδιοι πράττουν διαχρονικά.

Η φύση της δημοκρατίας είναι τέτοια που η προπαγάνδα έχει καθοριστική σημασία. Η μάζα δεν έχει λογική κρίση. Οι ψηφοφόροι δεν μπορούν να κρίνουν ποιο είναι το καλό του τόπου, ούτε και τους ενδιαφέρει. Όλοι νοιάζονται μόνο για το ατομικό τους συμφέρον επομένως ο πολιτικός, σε όποια ιδεολογία κι αν ανήκει, αν θέλει να κυβερνήσει πρέπει να λέει τεράστια ψέματα και να γνωρίζει καλά την τέχνη της προπαγάνδας. Αν δεν λέει ψέματα ώστε να φανεί ως αυτός που θα πραγματοποιήσει τις επιθυμίες του όχλου ασφαλώς δεν θα έχει καμία τύχη. Διότι θα βρεθεί κάποιος άλλος να τα πει και να πάρει τις ψήφους. Επομένως καθίσταται σαφές πως εφόσον κάποιος συμμετέχει σε εκλογές και θέλει να έχει μεγάλη απήχηση για να κυβερνήσει και όχι απλά για να μπει στην βουλή, απαιτείται να εξαπατεί χωρίς κανέναν ενδοιασμό, να τάζει θέσεις, να κάνει ρουσφέτια και γενικώς να μη φέρεται έντιμα.

Για να επιβληθούν οι ιδέες μας και η αρετή απαιτείται δύναμη και δύναμη σημαίνει ανάληψη της πολιτικής εξουσίας. Μόνο αυτός που έχει στα χέρια του το κράτος μπορεί να αλλάξει τους ανθρώπους. Η ανάληψη της πολιτικής εξουσίας πραγματοποιείται όπως αποδεικνύεται ιστορικά είτε διά επαναστάσεως είτε νομίμως. Εφόσον η εποχή μας δεν είναι επαναστατική και η επιλογή μας είναι η νομιμότητα οφείλουμε να παίξουμε σύμφωνα με τους κανόνες του συστήματος ή να βλέπουμε την κυριαρχία του κακού χωρίς να πράττουμε κάτι.  Το παιχνίδι στην δημοκρατία έχει έναν βασικό κανόνα. Κερδίζει αυτός που ξέρει να λέει τα καλύτερα ψέματα και να εξαπατά τους ψηφοφόρους.

Η Το πρόβλημα με την δεξιά εντούτοις πιστεύει στην δικαιοσύνη, την αξιοκρατία, την πρωτοκαθεδρία του έθνους έναντι του ατόμου, στην αριστοκρατία, στην αγαθοσύνη, την αντρειοσύνη, στον ιπποτισμό, στον ηρωισμό, στο πνεύμα και όχι στον υλισμό. Επιτρέπεται ηθικά να παρεκκλίνει από αυτές τις αρχές για να κερδίσει την μάζα; Κατά την γνώμη μου ναι διότι υπέρτερο αγαθό είναι το συμφέρον του Έθνους. Εδώ πράγματι πρέπει να εφαρμοστεί η προτροπή του Νικολό Μακιαβέλι «ο σκοπός αγιάζει τα μέσα». Συνεπώς η δεξιά δεν επιτρέπεται να έχει κανέναν ενδοιασμό ως προς την ανήθικη αυτή τακτική διότι η ανάδειξη της στην εξουσία υπηρετεί μείζονα σκοπό που είναι η σωτηρία του Έθνους.  Αφού έχουμε δημοκρατία και κερδίζει ο μεγαλύτερος ψεύτης οφείλουμε να γίνουμε οι μεγαλύτεροι ψεύτες. Οπότε οι δεξιοί πρέπει να λένε ψέματα και μάλιστα τεράστια διότι όπως είπε και ο εμβληματικός Αδόλφος :  "Αν θέλετε την εύνοια των μαζών, πρέπει να λέτε τα πιο ηλίθια και τα πιο χοντρά ψέματα."

ΣΧΟΛΙΟ ΓΙΑ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΑ ΕΚΛΟΓΩΝ

     Στις εκλογές έχασε ο ΣΥΡΙΖΑ και νίκησε η ΝΔ. Η ήττα του κυβερνώντος κόμματος οφείλεται στην απογοήτευση των ψηφοφόρων οι οποίοι τον είχαν πιστέψει. Ως γνωστόν η πλειοψηφία των εκλογέων λόγω μακροχρόνιας αριστερής διαπαιδαγώγησης ψηφίζει καθαρά συμφεροντολογικά. Δεν ενδιαφέρεται που θα βρει το κράτος χρήματα, αν είναι σωστό ή λάθος, αλλά αν θα τους δώσει. Ο ΣΥΡΙΖΑ με την απατεωνίστικη ρητορική του καλλιέργησε την ιδέα ότι θα έσκιζε τα μνημόνια και θα μοίραζε λεφτά και διορισμούς.  Αυτό ήταν αρκετό για να καταποντιστεί το ΠΑΣΟΚ που πλέον δεν έταζε τίποτε αλλά ψήφισε τις περικοπές μαζί με την ΝΔ και να βγει ο ΣΥΡΙΖΑ. Οι ελληνάρες νόμισαν ότι ο «μάγκας» πρωθυπουργός θα εκβίαζε τους ξένους «τοκογλύφους» και θα επιστρέφαμε στην εποχή της ευημερίας με τα δανεικά των κουτόφραγκων.  Όμως δυστυχώς για τους γραικύλους οι «τοκογλύφοι» δεν πτοήθηκαν από τις «μαγκιές» του «καλού» παιδιού,  ούτε οι αγορές χόρεψαν όπως χτυπούσε το νταούλι. Έτσι ο αγραβάτοτος αντί να μοιράσει λεφτά συνέχισε να μοιράζει φόρους και λιτότητα.  Επιπλέον τα λίγα που περίσσεψαν προτίμησε να τα μοιράσει στους «ευπαθείς».  Αφού λοιπόν οι προσδοκίες των γραικύλων διαψεύστηκαν ψήφισαν τώρα την ΝΔ ελπίζοντας σε μείωση φόρων και «εξυπηρετήσεις» ενώ σχεδόν οι μισοί απείχαν.  Αν μελλοντικά δουν μειώσεις σε μισθούς, επιδόματα, συντάξεις τότε στις επόμενες εκλογές θα γυρίσουν την πλάτη στην ΝΔ και θα επωφεληθεί κάποιο άλλο κόμμα που θα τάξει λαγούς με πετραχήλια.

     Στα καθ’ ημάς τώρα. Η Χρυσή Αυγή έχασε την μισή της δύναμη προς όφελος της Ελληνικής Λύσης. Απέτυχε τόσα χρόνια να εξελιχθεί σε σοβαρό δεξιό κόμμα με ξεκάθαρη ιδεολογία, θέσεις και ρεαλιστικές προτάσεις. Παρέμεινε κλειστή λέσχη με ανίκανους επικεφαλής και άχρηστους ανθρώπους που το μόνο που ήξεραν να κάνουν καλά είναι να δέρνουν κάποιον αλλοδαπό και να χειροκροτούν τον αρχηγό με την δεξιά τεταμένη. Ο τελευταίος που νομίζει ότι είναι, αλλά απέχει παρασάγγας, Χίτλερ, δεν λέει να ξεκουμπιστεί ακόμα κι αν η Χρυσή Αυγή επανέλθει στο 0,3%. Διότι αν ενδιαφέρονταν να αυξήσει την πολιτική δύναμη του κόμματος θα αποσύρονταν προ πολλού και στην θέση του θα τοποθετούσε τον δημοφιλέστερο Κασιδιάρη ο οποίος απ’ ότι μέχρι στιγμής φαίνεται επίσης δεν είναι ικανός να διαμορφώσει το εθνικό κόμμα που χρειάζεται η πατρίδα όμως τουλάχιστον δεν θα έπιανε πάτο αλλά πιθανόν διψήφιο ποσοστό. 

     Ο Βελόπουλος τέλος δεν είναι παρά ένας τυχοδιώκτης που με τις ανοησίες του κατάφερε και απόσπασε ψήφους δεξιών ανθρώπων χαμηλής νοημοσύνης. Φυσικά δεν μπορεί να παίξει κάποιο σημαντικό ρόλο στα πολιτικά πράγματα ως προς την ιδεολογία μας, ούτε γίνεται το μονοπρόσωπο κόμμα του να κερδίσει πάνω από 5-6% διότι οι τελείως χαζοί δεξιοί δεν είναι περισσότεροι. Πάντως σίγουρα μπορεί να μπει τσόντα στην νέα κυβέρνηση του Μητσοτάκη και να πάρει κάνα δυο υπουργεία ως νέος Καμμένος. Αυτό όμως μόνο στην περίπτωση που δεν γίνει συγκυβέρνηση ΝΔ-ΠΑΣΟΚ.  

     Συμπέρασμα η αληθινή δεξιά πάλι δεν εκφράζεται ελλείψει ηγέτη και ανθρώπων πρόθυμων να βγουν μπροστά. Όσο οι καλοί δεν κάνουν τίποτε δυστυχώς θα έχουμε Βελόπουλους και Μιχαλολιάκους να εκπροσωπούν τον χώρο με το αζημίωτο βεβαίως βεβαίως…

     

ΟΙ ΚΥΡΙΟΤΕΡΕΣ ΑΡΙΣΤΕΡΕΣ ΘΡΗΣΚΕΙΕΣ

Πρώτη μεγάλη αριστερή θρησκεία, υποτυπώδης ως πρωτόγονη, εμφανίστηκε αυτή της μεγάλης Μητέρας και των χθόνιων θεοτήτων.  Οι θρησκευτές δεν ήθελαν άνδρα στην εξουσία, ούτε Θεό, ούτε άνθρωπο διότι προτιμούσαν μια Θηλυκή αρχή που θα τους αντιμετώπιζε όλους τον ίδιο χωρίς διαχωρισμούς. Δεύτερη μεγάλη, ολοκληρωμένη, αριστερή θρησκεία ήταν ο γνωστικισμός όπου οι πιστοί τα έβαλαν με τον κακό Θεό, του κόσμου τούτου, ή τον απέρριψαν τελείως, για να καταργήσουν την ιεραρχική του τάξη. Τρίτη μεγάλη αριστερή θρησκεία ήταν αυτή της δημοκρατίας όπου οι κατώτεροι θέλησαν να επιβάλουν ίση πολιτική δύναμη σε άνισους. Τέταρτη αριστερή θρησκεία ο κουμμουνισμός όπου οι πιστοί του θέλησαν να επιβάλουν μαζί με την πολιτική ισότητα και την οικονομική-κοινωνική. Σήμερα ζούμε την πέμπτη μεγάλη αριστερή θρησκεία, την θρησκεία της παγκοσμιοποίησης και των ανθρωπίνων δικαιωμάτων που αποτελεί ένα κράμα στοιχείων όλων των προηγουμένων. Η αριστερή θρησκεία σε κάθε εκδοχή της έχει τα εξής στοιχεία. 1. Την θέληση αλλαγής των φυσικών ανισοτήτων, των διαχωρισμών και της παραδοσιακής τάξης. 2. Την δημιουργία μιας κοινότητας φανατικών ομοδόξων που στρέφεται εναντίον των απίστων με μίσος. 3. Την επίκληση κάποιου παραδείσου που θα έρθει όταν επικρατήσει. 4. Την εκφυλισμένη τέχνη. 5. Την εμφάνιση μιας «πνευματικής» πρωτοπορίας (ιντελιγκέντσια, απόστολοι, καλλιτέχνες) η οποία αναλαμβάνει την προώθηση της ιδεολογίας. 6. Την εμφάνιση ενός στρατού που κάνει την βρώμικη δουλειά (στρατοκαλόγηροι, τα επαναστατικά δικαστήρια του Ροβεσπιέρου, η «Ναρόντναγια Βόλια» ή η ΟΠΛΑ των καθ’ ημάς κουμουνιστών, οι σημερινοί «αναρχικοί» κτλ)..

Η ΔΕΞΙΑ ΤΗΣ ΘΕΩΡΙΑΣ ΚΑΙ Η ΔΕΞΙΑ ΤΗΣ ΠΡΑΞΗΣ

Επειδή πολλές αντιδράσεις προκάλεσαν τα προηγούμενα άρθρα μας στους κύκλους των αναγνωστών μας καλό είναι να ξεκαθαρίσουμε τα πράγματα. Κύριοι άλλο πράγμα οι ιδέες μας και άλλο ο τρόπος που αυτές θα επιβληθούν. Η επιβολή των ιδεών επί της κοινωνίας γίνεται από το κράτος. Το κράτος το παίρνει στα χέρια του αυτός που έχει την δύναμη. Δύναμη έχει αυτός που τον υποστηρίζει ο λαός ή ο στρατός ή και τα δυο μαζί. Εμείς στρατό δεν έχουμε. Η μόνη μας δυνατότητα είναι να πάρουμε μαζί μας τον λαό. Για να συμβεί αυτό απαιτείται να απευθυνθούμε σε αυτόν και να τον πείσουμε να μας υποστηρίξει έναντι των πολιτικών και ιδεολογικών μας αντιπάλων. Χρειάζεται λοιπόν ορισμένη τακτική. Επικοινωνία το λένε σήμερα. Προπαγάνδα το έλεγαν παλιά. Το ίδιο είναι.

 Το θέμα είναι ότι για να κερδίσεις την μάζα που σήμερα έχει στο κεφάλι της πάνω από όλα την καλοπέρασή της δεν γίνεται να της μιλάς για την δόξα του Μεγάλου Αλεξάνδρου και την προδοσία του ονόματος της Μακεδονίας. Διότι μπορεί να της αρέσει ο Μέγας Αλέξανδρος και να συμφωνεί με τι ιδέες μας κατά του κιναιδισμού και του εποικισμού αλλά δεν χωράει αμφιβολία ότι την πρωτοκαθεδρία στην επιλογή του κόμματος που θα σταυρώσει έχει το ατομικό της συμφέρον. Δυστυχώς ύστερα από 75 χρόνια αριστερής προπαγάνδας και δεξιάς σιωπής αυτή η διαφθορά κυριαρχεί. Δεν μπορεί λοιπόν να απευθύνεσαι σε διαφθαρμένους και να μιλάς για θυσία και αίμα. Όχι μόνο δεν θα σε ακούσουν αλλά θα φύγουν τρέχοντας.  Επομένως η στρατηγική μας πρέπει να είναι άλλη.

Το μεγάλο μας προτέρημα είναι ότι παρά την διαφθορά της η μάζα θέλει και έθνος, τάξη, ασφάλεια και παραδοσιακή ηθική. Μπορεί πρώτα να έχει την καλοπέραση στο μυαλό της και χάριν αυτής να ψηφίζει ακόμα και άκρα αριστερά όμως στο χέρι μας είναι να την πείσουμε ότι εμείς θα είμαστε καλύτεροι. Χρειάζεται βέβαια να καταπολεμήσουμε την αριστερή προπαγάνδα ότι η δεξιά έδερνε τον κόσμο και σκότωνε εργάτες. Να διαφωτίσουμε ότι όλα αυτά είναι μύθοι και η αλήθεια είναι ότι η Ελλάδα με δεξιού προσανατολισμού κυβερνήσεις προόδευσε οικονομικά και η εργατική τάξη κέρδισε. Ότι το ξύλο και η εξορία ήταν για τους προδότες και για όχι για τους φιλήσυχους Έλληνες εργάτες. Ότι ο κομμουνισμός και η «δημοκρατία» την ίδια εποχή έκαναν τα αληθινά εγκλήματα κτλ. Να τους πείσουμε ότι εμείς μπορούμε να τους δώσουμε πίσω όχι μόνο τον παραδοσιακό κόσμο που αναπολούν αλλά και την ευδαιμονία που ονειρεύονται. Τότε θα νικήσουμε. Αλίμονο αν προσπαθούμε να πείσουμε τους Έλληνες σήμερα να υποστηρίξουν έναν δεξιό κόμμα που θα έχει σκοπό να μας βγάλει από την ευρωπαϊκή ένωση, ή να κάνει πόλεμο με τους Τούρκους ή να  κάνει περικοπές στους μισθούς, απολύσεις κτλ.   

Καιρός να γίνουμε δεξιά της πράξης και όχι της θεωρίας. Δηλαδή να κοιτάξουμε πως οι ιδέες μας μπορεί να γίνουν πράξη και να ενεργήσουμε σωστά.

ΠΡΩΤΟΚΑΘΕΔΡΙΑ ΤΩΝ ΙΔΕΩΝ Ή ΤΗΣ ΟΙΚΟΝΟΜΙΑΣ;

Συναφές με το προηγούμενο άρθρο. Είπαμε ότι η Δεξιά σήμερα πρέπει να φανεί στο λαό ως η παράταξη που θα φέρει ευημερία. Σημαίνει αυτό ότι αποκτήσαμε μαρξιστική αντίληψη της ιστορίας και δεχόμαστε την πρωτοκαθεδρία της ύλης στην διαμόρφωση της ιστορίας; Όχι βέβαια. Για μας οι ιδέες κινούν την ρόδα της ιστορίας και οι προσωπικότητες που γίνονται οι εκφραστές τους και κινητοποιούν τις μάζες. Κι υλισμός μια ιδέα είναι στη τελική.  Σήμερα ύστερα από 75 χρόνια ανεμπόδιστης αριστερής προπαγάνδας, οι ιδέες που κυριαρχούν είναι δυστυχώς αυτές της αυτοσυντήρησης και του πλουτισμού. Αυτό αλλάζει αν κυριαρχήσουν αληθινοί δεξιοί οι οποίοι θα προτάξουν την αξία του Έθνους, την Ελληνικότητα, την Αριστοκρατία, την Αξιοκρατία, την Παράδοση. Τώρα όμως που κυριαρχούν οι ιδέες της καλοπέρασης πως θα κερδίσουμε την μάζα αν δεν εμφανιστούμε ως αυτοί που μπορούμε να πραγματοποιήσουμε τα όνειρά της;

Δεν απορρίπτουμε την πρωτοκαθεδρία των ιδεών, αντιθέτως. Δεν γινόμαστε υλιστές επειδή μιλάμε για οικονομία και καλυτέρευση του βιοτικού επιπέδου των Ελλήνων. Για λόγους σκοπιμότητας τονίζουμε το υλικό συμφέρον ώστε να μας προτιμήσουν. Όταν όμως έρθουμε στα πράγματα είναι ευνόητο ότι δια της εκπαιδεύσεως και της χρήσης της κρατικής δύναμης καταστολής της μαρξιστικής προπαγάνδας οι υλιστικές ιδέες θα αντικατασταθούν από τις ιδέες των ανωτέρων ανθρώπων. Διότι είναι αλήθεια ότι η μάζα πάντα ακολουθάει τις ιδέες της ηγεσίας της. Όταν τα πράγματα αλλάξουν δεν θα μετράει ο πλούτος αλλά η αρετή. Διότι τιμής δεν θα τυγχάνει ο κατέχων αλλά ο Αγαθός.

ΤΟ ΣΤΟΙΧΗΜΑ ΤΗΣ ΔΕΞΙΑΣ

Η Δεξιά σκοπό πρέπει να έχει αναμφίβολα την παλινόρθωση των αξιών, των ιδεών και της πολιτικής της τάξης. Όλα αυτά προϋποθέτουν μεγάλο λαϊκό έρεισμα κάτι που σήμερα σημαίνει ισχυρή προπαγάνδα, ψήφους και ικανούς ανθρώπους που θα  μετουσιώσουν τις ιδέες σε πράξη. Εφόσον το σύστημα είναι αριστερό η δεξιά είναι αντισυστημική. Το σύστημα έχει δυσαρεστήσει τα καλομαθημένα του παιδιά και τώρα αυτά ψηφίζουν τιμωρητικά. Αυτό μας ευνοεί όχι όμως σημαντικά και για πολύ σε σχέση με τους στόχους μας. Για να φέρουμε τους ανθρώπους και πάλι κοντά μας θέλει να τους πείσουμε ότι εμείς είμαστε καλύτεροι από τους άλλους διότι μπορούμε να πετύχουμε αυτά που θέλουν καλύτερα και μάλιστα μέσα σε εθνικά πλαίσια.

Τι θέλουν πάνω από όλα; Ε, θέλει και ρώτημα; Θέλουν την βόλεψή τους και λέφτα. Τα εθνικά ζητήματα και τα λοιπά έρχονται δεύτερα και τρίτα. Όχι ότι οι Έλληνες δεν θέλουν το εθνικό κράτος ή δεν διέπονται από εθνικά ιδεώδη. Θέλουν. Αυτό φαίνεται εξάλλου από τις δημοσκοπήσεις και τις «συντηρητικές» τους απόψεις. Όμως ας μην πιστέψει κανείς ότι η πλειοψηφία δεν θα ψηφίσει Τσίπρα επειδή πρόδωσε την Μακεδονία. Ας έδινε ο Τσίπρας  50 ευρώ αύξηση σε μισθούς και συντάξεις τον μήνα και θα βλέπατε ποιος θα ήταν πρώτο κόμμα και με διαφορά. Επομένως οφείλουμε να κατανοήσουμε ότι σήμερα οι ιδέες για τον λαό έρχονται σε δεύτερη μοίρα και πρώτα μετράει το συμφέρον. Μπορεί να μην μας αρέσει και να θέλουμε να το αλλάξουμε αλλά αυτό είναι άλλο πράγμα. Τώρα αυτή είναι η πραγματικότητα που αν δεν λάβουμε υπόψι θα καταλήξουμε σαν τους αδιόρθωτους κομμουνιστές που ζουν στον δικό τους πλανήτη.

Η δεξιά επομένως χωρίς να κάνει εκπτώσεις από τις ιδέες της οφείλει να πείσει τους ψηφοφόρους ότι με τους εθνικιστές οι Έλληνες θα έχουν εθνικό κράτος, αριστοκρατία, δικαιοσύνη, αξιοκρατία, δεξιά νομοθεσία, τάξη, ασφάλεια, στρατό, κοινωνική πειθαρχία, όμως εκτός από όλα αυτά τα καλά, που σε πάρα πολλούς αρέσουν, θα έχουν επίσης σημαντικά οικονομικά οφέλη και ευημερία.  Το στοίχημα μας είναι να πείσουμε ότι έχουμε τους ανθρώπους και τις προτάσεις ώστε η Ελλάς να βγει από το οικονομικό αδιέξοδο. Για να συμβεί όμως αυτό δεν χρειάζονται φωνές αλλά σχέδιο οικονομικής ανάπτυξης. Νομίζω ότι η επιτυχία των εθνικιστικών κινημάτων στην Ευρώπη οφείλεται σε μεγάλο βαθμό στο ότι έχουν πιάσει με σοβαρότητα το θέμα της οικονομίας μαζί με τα εθνικά θέματα και έχουν προτάσεις που κέρδισαν την απήχηση του κόσμου. Αυτή είναι η οδός της επιτυχίας με βάση την πραγματικότητα και την κοινή λογική στην οποία εξάλλου εδράζεται η ιδεολογία μας.

Η ΗΘΙΚΗ ΤΗΣ ΠΛΕΙΟΨΗΦΙΑΣ

Η ηθική της δημοκρατίας βασίζεται στην ψεύτικη παραδοχή ότι η πλειοψηφία του λαού είναι ηθική και γι’ αυτό δικαιούται να αλλάζει με τις εκλογές μια κυβέρνηση αν δεν της αρέσει με μια άλλη που της αρέσει. Η αλήθεια φυσικά είναι ότι η πλειοψηφία διαμορφώνεται με βάση το ατομικό συμφέρον των ψηφοφόρων κι όχι την ηθική. Η κυβέρνηση δεν εκφράζει την ηθική αλλά τα συμφέροντα των ψηφοφόρων της. Η δημοκρατία δίνει το δικαίωμα στο λαό να φτιάχνει ομάδες συμφερόντων, τα κόμματα και αυτά να ανταγωνίζονται ποιο θα κερδίσει την εξουσία για να επωφελούνται τα μέλη τους εις βάρος των άλλων και κυρίως εις βάρος των συμφερόντων του έθνους. Είναι αυτό ηθικό;

Ας πούμε ότι έχουμε μια κυβέρνηση που αποφασίζει να εκχωρήσει στους Τούρκους τα Δωδεκάνησα και την Θράκη έναντι του ανταλλάγματος να μας αναγνωρίσουν το δικαίωμα αποκλειστικής εκμετάλλευσης των κοιτασμάτων πετρελαίου στο Αιγαίο. Υπογράφεται η συμφωνία και από την οικονομική δραστηριότητα που αναπτύσσεται η προδοτική αυτή κυβέρνηση μοιράζει χρήματα στον «λαό» ο οποίος την ανταμείβει στις εκλογές με την ψήφο του. Είναι ηθικό αυτό;

Κι αν αυτό είναι φανταστικό σενάριο ας μιλήσουμε για την δημοκρατική πραγματικότητα της λεγόμενης μεταπολίτευσης. Οι δημοκρατικά εκλεγμένες κυβερνήσεις δεν καταχρέωσαν την χωρά; Αυτές δεν ευθύνονται που η χώρα έχει καταρρεύσει δημογραφικά και ηθικά; Αυτές δεν φταίνε που γίναμε ξέφραγο αμπέλι και γεμίσαμε λαθρομετανάστες; Αυτές δεν φταίνε για την εγκληματικότητα; Για την προδοσία της Μακεδονίας, για τα μνημόνια, για την ανεργία, για τα ναρκωτικά, για την καταστροφή του περιβάλλοντος, για την άναρχη δόμηση, για την οικονομική καταστροφή, για την μετανάστευση του ικανού ανθρώπινου δυναμικού της χώρας στο εξωτερικό, για… για… για.. Φυσικά. Ποιος τις ψήφισε; Η πλειοψηφία. Άρα η πλειοψηφία καταστρέφει αποδεδειγμένα την Ελλάδα. Είναι ηθικό αυτό;

Οι Δεξιοί λέμε ένα μεγάλο όχι. Βροντοφωνάζουμε ότι η πλειοψηφία είναι ανήθικη διότι θέλει να έχει το δικαίωμα να μετέχει με το αζημίωτο σε μια διεφθαρμένη πολιτική εξουσία. Θέλει να ζει εις βάρος των άλλων ακόμα και του έθνους.