ΤΑΥΤΟΤΗΤΑ ΚΑΤΣΑΠΛΙΑΣ

 Οι νεοέλληνες στην συντριπτική τους πλειοψηφία είναι κατσαπλιάδες που σημαίνει ότι πάνω από όλα κοιτάνε πως θα επωφεληθούν εις βάρος των άλλων με κάποιου είδους απάτη ή πονηριά την οποία θεωρούν «μαγκιά». Σκοπός της ζωής του μέσου νεοέλληνα είναι να περάσει όσο το δυνατόν καλύτερα αποκτώντας λεφτά χωρίς να κουράζεται, να ρισκάρει ή να καταβάλει σοβαρή προσπάθεια, εκμεταλλευόμενος τους άλλους. Αυτή η κυρίαρχη επιθυμία τον κάνει κατσαπλιά καθώς όλα τα άλλα, που μπορεί να αποδέχεται ή λέει πως πιστεύει, είναι γι’ αυτόν δευτερεύοντα και «να χαμε να λέγαμε» κατά το κοινώς λεγόμενο. Για αυτό εξάλλου στις προπόσεις του εύχεται συνήθως: «να ‘μαστε καλά, να περνάμε καλά, να έχουμε υγεία, καλά σταδιοδρομία» κτλ, ποτέ όμως «είθε να ‘μαστε δίκαιοι, να πράττουμε το ορθόν, να μην αδικούμε, εις υγείαν της Ελλάδος, εις υγείαν του έθνους» κτλ.  

Ο μέσος κάτοικος αυτής της χώρας είναι λοιπόν τόσο χριστιανός, άθεος, κουμουνιστής, δεξιός, αριστερός κτλ όσο του επιτρέπει ο κατσαπλιαδισμός του. Πχ. Μπορεί να λέει ότι είναι χριστιανός αλλά δεν θα χάσει τον ύπνο του ή τον πρωινό καφέ του για να πάει στην εκκλησία. Δεν θα στερηθεί το φαγητάκι του για να νηστέψει, ούτε θα χάσει τον χρόνο του για να διαβάσει την καινή διαθήκη. Γενικώς μπορεί να δηλώνει χριστιανός αλλά δεν ζει ως χριστιανός διότι αυτό έρχεται αντίθετο με την καλοπέρασή του. Το ίδιο βέβαια ισχύει και για τους υπόλοιπους ιδεολόγους πλην εξαιρέσεων.  

Έχουμε λοιπόν «εθνικιστές» και «δεξιούς» και «αρχαιοελληνιστές» οι οποίοι είναι χειρότεροι στον βίο τους κι από τους αριστερούς ακόμα. Τζογάρουν, πίνουν, μεθούν, παραφρονούν, γλύφουν πολιτικούς, διάγουν αλητήριο βίο, κλέβουν το κράτος και τους πελάτες τους, εξαπατούν, δεν σέβονται τους νόμους, ρυπαίνουν, χουλιγκανίζουν στα γήπεδα κτλ. Ύστερα αυνανιζόμενοι θυμούνται στην παρέα τον Σωκράτη και τον Πλάτωνα και λένε εξυπνάδες. Φυσικά δεν ζουν ως Έλληνες ούτε ενδιαφέρονται να ακολουθήσουν το αριστοκρατικό της ιδεώδες ή την ελληνική αισθητική.

Για τους αριστερούς δεν χρειάζεται να το συζητήσουμε καν πόσο κατσαπλίαδες είναι διότι τούτο τους μένει όταν συνειδητοποιήσουν το αδιέξοδο της ιδεολογίας τους. Γι’ αυτό αν τυχόν κανένας από αυτούς κλέψει τόσο πολύ και να πλουτίσει ζει πλέον σαν μαχαραγιάς και  αφήνει την θεωρία για το καφενείο.

Οπότε πάνω από όλα πρέπει να χτυπηθεί ο κατσαπλιαδισμός. Πως όμως; Δια της παιδείας θα πείτε. Ωραία, και ποιος θα φτιάξει την παιδεία, οι κατσαπλιάδες που την διαφεντεύουν ή αυτοί που θέλουν να την διαφεντέψουν στο μέλλον; 

ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ. Η ΠΤΩΣΗ.

Το κόμμα της Χρυσής Αυγής είναι προσωποπαγές δημιούργημα του αρχηγού της με ιδεολογία τον γερμανικό εθνικοσοσιαλισμό το οποίο διέθετε μηδαμινή επιρροή μέχρι το 2012 που μπήκε στην βουλή λόγω της εκλογικής κατάρρευσης του ΛΑ.Ο.Σ. και της τιμωρητικής διάθεσης της μάζας προς το πολιτικό σύστημα. Ένα μέρος των ψηφοφόρων, ψήφισε τους «νεοναζί» όχι επειδή υιοθέτησε την ιδεολογία τους αλλά διότι οι χρυσαυγίτες έδειχναν ζόρικοι, μισούσαν τα δημοκρατικά κόμματα και θα τους έκαναν την ζωή δύσκολη. Έτσι η Χρυσή Αυγή απέκτησε σημαντική κοινοβουλευτική εκπροσώπηση και εκπροσώπηση στη ευρωβουλή ως κόμμα διαμαρτυρίας. Η απροσδόκητη επιτυχία της γέμισε τον εθνικιστικό χώρο με ελπίδες για το μέλλον. Μας δίδονταν η ευκαιρία να μπούμε δυναμικά στο πολιτικό παιχνίδι. Να αλλάξουμε την πορεία των πραγμάτων.

Όμως η ηγεσία της Χρυσής Αυγής μάλλον δεν κατανόησε γιατί ψηφίστηκε από τους πολίτες διότι αν το κατανοούσε θα αντιλαμβάνονταν ότι κάποια στιγμή ο θυμός ξεφουσκώνει και οι πρώην τσαντισμένοι προτιμούν να ψηφίσουν κάποιο άλλο κόμμα που τους πείθει ότι θα προσφέρει κάτι καλό κι όχι αυτούς που δεν θέλουν οι άλλοι. Επομένως για να συνεχίσει να έχει ενεργό πολιτικό ρόλο θα έπρεπε να εκμεταλλευτεί την κοινοβουλευτική της παρουσία για να πείσει τους Έλληνες ότι δεν αποτελεί ένα κόμμα έξαλλων νεοναζί που το μόνο που ξέρουν είναι να δέρνουν αλλά ένα κίνημα νέων, ικανών ανθρώπων, με αξίες και σοβαρές προτάσεις για την επίλυση των προβλημάτων. Διότι προφανώς δεν πίστευε ότι οι Έλληνες θα γίνονταν ναζιστές, γι’ αυτό και πρόβαλε ως ιδεολογία της Χρυσής Αυγής τον «εθνικισμό» και όχι τον εθνικοσοσιαλισμό.

Τα προαναφερόμενα απαιτούσαν σημαντικές αλλαγές του αρχηγού στο κόμμα και την ιδεολογία του. Ήταν απαραίτητο να  ξεφύγει από την προσκόλληση στον χιτλερισμό του 1930. Όχι να αρνηθεί τις δεξιές ιδέες της αριστοκρατίας, του φυλετισμού, της παράδοσης και της εθνικής καθαρότητας αλλά τα μέσα για την επικράτηση τους. Να κατανοήσει ότι δεν είναι ο φύρερ ούτε διάγουμε την περίοδο του μεσοπολέμου. Να σταματήσει τις παρελάσεις, τις στολές, τα εμβατήρια, τους ρωμαϊκούς χαιρετισμούς, το ξύλο σε λαθρομετανάστες και αναρχοκομμουνιστές, τα ουρλιαχτά, τις αναμμένες δάδες και τα τύμπανα. Αντ’ αυτών να διαμορφώσει ένα εθνικιστικό δεξιό κόμμα σύγχρονο, ανοιχτό στην κοινωνία, που θα επικαλείται τις αρχές του με θάρρος για να πείσει για την ορθότητά τους, ένα κόμμα με σοβαρό πρόγραμμα, μορφωμένους ανθρώπους, συμμάχους στην Ευρώπη, μια ρεαλιστική νέα εναλλακτική λύση για τα προβλήματα της Ελλάδος.  

Δυστυχώς όμως δεν το έπραξε είτε γιατί δεν ήθελε είτε γιατί δεν μπορούσε και το κόμμα παρέμεινε αυτό που πάντα ήταν. Κατά βάση μια μικρή κλειστή ομάδα ατόμων, στην πλειοψηφία χαμηλού επιπέδου, πειθήνια στην ηγετική ομάδα, άνευ σοβαρότητας και δυνατότητας προσέλκυσης άλλων ανθρώπων. Ο Μιχαλολιάκος υπήρξε αρχηγός 500 το πολύ ατόμων κι όχι του 7% που τον ψήφισε. Αυτό φάνηκε πανηγυρικά όταν τον περιέφεραν με τις χειροπέδες εδώ κι εκεί και στο κάλεσμά του για διαμαρτυρία ήταν καμιά πενηνταριά όλοι κι όλοι οι οποίοι κοιτούσαν από μακριά την διαπόμπευση του αρχηγού τους. Σκεφτείτε αντί για τους Χρυσαυγίτες να είχαν συλληφθεί οι ηγέτες του ΚΚΕ, επανάσταση θα γίνονταν!  Επίσης φάνηκε στην γύμνια των ψηφοδελτίων του κόμματος και την ανυπαρξία ικανών στελεχών.

Αποτέλεσμα όλων αυτών ήταν να μείνει εκτός βουλής. Αυτοί που την ψήφιζαν τόσα χρόνια ξεθύμαναν και βαρέθηκαν να ακούν τις αγριοφωνάρες τους. Προτίμησαν τον Βελόπουλο…  Το ζήτημα είναι τώρα τι γίνεται.

Η απάντηση είναι απλή. Η μόνη περίπτωση ανάκαμψης είναι η συνταρακτική αλλαγή των προσώπων και των πρακτικών. Ο Μιχαλολιάκος πρέπει να παραιτηθεί από την ηγεσία του κόμματος και να αναλάβει κάποιος άλλος που θα κάνει όσα δεν έκανε αυτός. Ένα άτομο με προσόντα, με καθαρό λόγο, αρνητής του συστήματος και της δημοκρατίας, αλλά προσαρμοσμένος στον καιρό μας και νομιμόφρονας. Κάποιος δυνατός παίκτης που θα έχει να πει σοβαρές προτάσεις και ο κόσμος θα δει σε αυτόν τον ηγέτη που μπορεί να κάνει τα πράγματα καλύτερα για την Ελλάδα κι όχι τον εκδικητή τιμωρό. Έχουμε τέτοιο πρόσωπο στο νου μας; Δυστυχώς όχι. Μπορεί να είναι ο Κασιδιάρης; Ίσως, αν ωριμάσει και γίνει αυτός που χρειαζόμαστε.

ΤΟ ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ ΚΑΙ Η ΑΔΥΝΑΜΙΑ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΣΗΣ ΤΟΥ ΑΠΟ ΤΑ ΚΟΜΜΑΤΑ ΤΟΥ ΑΡΙΣΤΕΡΟΥ ΤΟΞΟΥ.

Το πρόβλημα του Ελληνισμού για την αληθινή Δεξιά σήμερα είναι μόνο ένα και συνοψίζεται στο ότι εξαφανίζεται ως Έθνος, δηλαδή ότι χάνεται ως βιολογική και πνευματική οντότητα. Παρεπόμενο αυτής της εξέλιξης είναι η οικονομική καταστροφή η οποία δι’ ημάς δεν αποτελεί το μείζων κακό.

Το δημοκρατικό τόξο, που στην πραγματικότητα είναι αριστερό τόξο, δεν μπορεί να αντιμετωπίσει το πρόβλημα διότι δεν το αντιλαμβάνεται ως τέτοιο. Η αριστερά, από το φιλελεύθερο κέντρο μέχρι τους αναρχοκομμουνιστές δεν έχει καμία ανησυχία αν το ελληνικό γένος αντικατασταθεί με νέους «Έλληνες» εισαγωγής. Δεν αντιλαμβάνεται το έθνος ως αίμα επομένως δεν θεωρεί πρόβλημα την βιολογική εξάλειψη του. Δεν συγκινείται από το πνεύμα που φέρει το Έθνος μας που είναι πατριωτικό, φυλετικό, αριστοκρατικό, ευγενές,  ιπποτικό, παραδοσιακό, ηρωικό, καλαίσθητο, δηλαδή Δεξιό με μια λέξη, οπότε δεν ενδιαφέρεται που χάνεται. Αντιθέτως επιχαίρει διότι το ελληνικό εθνικό πνεύμα στους εναπομείναντες ιθαγενείς αντικαθίσταται από το διεθνιστικό αριστερό. Το αριστερό τόξο αηδιάζει με την παραδοσιακή ηθική του Ελληνισμού γι’ αυτό όχι μόνο δεν βλέπει ως πρόβλημα την κατάπτωση των διαχρονικών αξιών του αλλά θεωρεί πρόοδο την αντικατάστασή τους με τις μοντέρνες αξίες της ανοχής στην διαφορετικότητα, της ισοπέδωσης και της ανωμαλίας.

Υπάρχει όμως κάποιο πρόβλημα το οποίο θεωρεί σπουδαίο και επιθυμεί να επιλύσει. Το οικονομικό. Οι αριστεροί θέλουν χρήμα για να περνούν καλά και ο εκφυλισμένος λαός τους ακολουθεί διότι πείθεται πως θα του το εξασφαλίσουν. Προσπαθεί λοιπόν το δημοκρατικό τόξο να βρει λύση στο οικονομικό πρόβλημα. Μπορεί να τα καταφέρει; Λέμε όχι. Γιατί; Διότι αδυνατεί να αντιμετωπίσει τις ρίζες του.

Η εξαθλίωση δεν οφείλεται στους ξένους ούτε στον καπιταλισμό που τα ρίχνουν όλα. Η οικονομική κατάπτωση των Ελλήνων οφείλεται στα προηγούμενα προβλήματα. Δηλαδή στην βιολογική φθίση και τον πνευματικό εκφυλισμό. Ο μέσος όρος ηλικίας των Ελλήνων έχει αυξηθεί κατά πολύ λόγω υπογεννητικότητας. Οι νέοι λιγοστεύουν.  Δεν έχουμε ζωτικότητα. Τούτο από μόνο του έχει τεράστιες οικονομικές συνέπειες. Το κενό δεν καλύπτεται από τον εποικισμό των αλλοφύλων διότι αυτοί κατά κανόνα δεν έχουν ούτε την διάθεση να εργαστούν ούτε τις ικανότητες των Ελλήνων. Το μόνο που κάνουν είναι να επιφέρουν την εθνική αλλοίωση του πληθυσμού με αποτέλεσμα την διάρρηξη της κοινωνικής συνοχής. Αναπτύσσεται επίσης ανασφάλεια και εγκληματικότητα η οποία διαμορφώνει αρνητικό οικονομικό περιβάλλον.

Η απώλεια του εθνικού πνεύματος, με τον ανταγωνισμό, τον ηρωισμό, την εργατικότητα, την τιμιότητα, τον κοινοτισμό και τον ανδρισμό από την άλλη επέφερε γενικευμένη οκνηρία. Οι Έλληνες κατήντησαν ανήθικοι και πλεονέκτες. Δεν θέλουν χειρονακτική εργασία. Προτιμούν να εργάζονται λίγο, στο γραφείο και να αμείβονται πολύ. Δεν ενδιαφέρονται να δημιουργήσουν αλλά να ζουν εις βάρος της κοινωνίας. Το ιδανικό τους ήταν και είναι ο καλά αμειβόμενος δημόσιος υπάλληλος που δεν κάνει τίποτα. Γίναμε ατομιστές χωρίς κοινωνική συνείδηση και μηδενιστές. Η διαφθορά εξελίχθηκε σε καθολικό φαινόμενο. Έτσι βρήκε πρόσφορο έδαφος ο αριστερός παλιανθρωπισμός που εκφράζεται με την αναξιοκρατία, το ρουσφέτι, την δωροδοκία και το κλέψιμο. Οι ικανοί, οι εργατικοί, οι έξυπνοι, οι ταλαντούχοι τιμωρούνται από την πλειοψηφία των αχρήστων. Όλα αυτά μειώνουν την παραγωγικότητα και μεγεθύνουν την παρασιτικότητα. Τέλος πρέπει να συνυπολογιστεί το τεράστιο οικονομικό κόστος λειτουργίας του δημοκρατικού κράτους το οποίο δεν φείδεται χρημάτων για την πληθώρα των εκλεγμένων και μη υπηρετών του.

Όταν λοιπόν το αριστερό τόξο θρέφεται κυριολεκτικά από την διαφθορά των ανθρώπων πως είναι δυνατόν να την πολεμήσει; Οι διαφθαρμένοι το ψηφίζουν διότι θέλουν το ρουσφέτι. Διότι ελπίζουν να τους προσλάβουν στο δημόσιο, να κάθονται και να πληρώνονται. Διότι περιμένουν να τους νομιμοποιήσουν τα αυθαίρετα. Διότι θέλουν να τους ανεβάσουν τις συντάξεις χωρίς να τους νοιάζει που θα βρεθούν τα χρήματα. Διότι γυρεύουν μίζες και δάνεια αγύριστα σαν αυτά που παίρνουν τα κόμματα. Διότι περιμένουν σαν τα κακομαθημένα πλουσιόπαιδα με κάποιο μαγικό εύκολο τρόπο το κράτος να τους παρέχει όλα τα καλά χωρίς να κουραστούν. Διότι δεν θέλουν δικαιοσύνη αλλά ο καθένας να εξυπηρετείται παρακάμπτοντας τον νόμο ο οποίος εν τέλει πιστεύουν πως είναι για τους χαζούς κι αυτούς που δεν έχουν μέσον. Πως μπορεί λοιπόν, υπό αυτές τις συνθήκες, να αναπτυχθεί οικονομικά η χρεωκοπημένη μας χώρα;

Η αριστερή σαπίλα τα επόμενα χρόνια προβλέπεται ότι θα καταστρέψει την οικονομία σε τέτοιο βαθμό που οι μάζες θα πεινάσουν και το χρήμα θα βρίσκεται στα χέρια της μαφίας και των εγκληματιών. Θα γίνουμε με μαθηματική ακρίβεια όπως οι αριστερές χώρες της λατινικής Αμερικής. Εκτός κι αν υπάρξει δεξιά στροφή.

ΑΡΙΣΤΕΡΑ ΣΗΜΑΙΝΕΙ ΜΙΣΟΣ ΣΤΟ ΦΥΣΙΟΛΟΓΙΚΟ

Η αριστερή ιδεολογία προέρχεται από το συναίσθημα του μίσους και της ζηλοφθονίας του κατωτέρου προς τον ανώτερο ο οποίος προσπαθεί να τον μειώσει ή να τον ανατρέψει με δόλιο τρόπο και όχι να αγωνιστεί για την άνοδο του κανονικά. Υπάρχουν ανεπαρκή άτομα που φθονούν αυτούς που τα κατάφεραν καλύτερα στην ζωή ή έχουν μια καλύτερη κοινωνική θέση και αντί να καταβάλουν προσπάθεια για να ανέλθουν κατά τρόπο νόμιμο και δίκαιο προτιμούν να επαναστατούν. Για να νομιμοποιήσουν την επαναστατική τους ενέργεια ηθικά, προβάλουν μια ιδεολογία ή μια θρησκεία η οποία υποτίθεται θέλει να αλλάξει τις αδικίες. Χαρακτηριστικό γνώρισμά της είναι η άποψη ότι ο κόσμος δεν είναι όπως πρέπει να είναι κι επομένως αυτό που ξέρουμε ως φυσιολογικό χρειάζεται άλλαγμα. Όποιος δεν ενστερνίζεται αυτήν την αντίληψη δεν είναι αριστερός κι όποιος την ενστερνίζεται είναι αριστερός κι ας μην το ξέρει.

Έτσι οι αριστεροί υποστηρίζουν ότι αγωνίζονται δήθεν για το καλό της ανθρωπότητας και του κόσμου ενώ στην πραγματικότητα αγωνίζονται για να εκτοπίσουν αυτούς που ζηλεύουν και να πάρουν την θέση τους. Τόσο απλό είναι το αληθινό κίνητρο της αριστεροφροσύνης. Βέβαια όταν η αριστερά αποκτήσει δύναμη και εξουσία με την προπαγάνδα και την ισχύ θα ενσωματώσει πολλούς ανθρώπους οι οποίοι αν και δεν είναι άτιμοι θέλγονται από τις ψευτιές και τα ανθρωπιστικές της διακηρύξεις-γκαρίσματα.

Ο ανθρωπισμός της αριστεράς βασίζεται στην ιδέα ότι όλοι οι άνθρωποι πρέπει να είναι ίσοι και αγαθοί. Άσχετα που δεν είναι από την φύση τους. Επειδή λοιπόν πρέπει να είναι όπως το θέλει εξισώνει τους ανθρώπους και προτάσσει την αλληλεγγύη ανεξαιρέτως. Έτσι αντιλαμβάνεται τον ανθρωπισμό και την ηθική. Η καθολική αλληλεγγύη και η αγαπολογία της αριστεράς καταργούν την φυσιολογικότητα και την λογική. Διότι είναι αφύσικο να είσαι καλός με τους κακούς.

Η δεξιά βασίζεται στην αποδοχή του κόσμου ως είναι και δέχεται την ανισότητα των ανθρώπων και η φιλανθρωπία της δεν είναι καθολική αλλά κατά περίπτωση. Τον ανθρωπισμό τον αντιλαμβάνεται ως αλληλεγγύη προς αυτούς που την αξίζουν και μάλιστα κατ’ αναλογίαν.

ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ ΚΑΙ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ

           Η δημοκρατία μας λέει ότι έχουμε το δικαίωμα ελεύθερα να εκφράζουμε την γνώμη μας αλίμονο όμως αν σκεφτείς αυτό που δεν θέλει. Η δημοκρατία σε θέλει να σκέφτεσαι σαν άτομο με βάσει το προσωπικό σου συμφέρον και τις απόψεις σου. Δεν σε θέλει να σκέφτεσαι ως σύνολο. Αλίμονο αν αποφασίσεις να σκεφτείς με όρους εθνικούς, βάζοντας δηλαδή ως υπέρτατη αξία από την ελευθερία του ατόμου τα δικαιώματα του Έθνους.

ΤΟ ΦΙΛΟΣΟΦΙΚΟ ΑΔΙΕΞΟΔΟ ΤΟΥ ΜΟΝΟΘΕΪΣΜΟΥ

      Ο μονοθεϊσμός πιστεύει στην πρωταρχικότητα και την παντοδυναμία του μοναδικού θεϊκού όντος. Ο Θεός δύναται να κάνει ότι θέλει χωρίς κανέναν περιορισμό. Αυτός έφτιαξε τον κόσμο, τον άνθρωπο και κάθε τι που υπάρχει. Όμως όλα όσα έγιναν είναι ατελή. Τα έμβια όντα είναι φθαρτά και δυστυχούν. Έχουν ημερομηνία λήξεως και επιπλέον ο βίος είναι γεμάτος βάσανα. Οι άνθρωποι πέραν των άλλων κακών έχουν και συνείδηση της μοίρας τους. Κατά λογική συνέπεια αφού ο κόσμος έγινε και λειτουργεί κατά την βούληση του Θεού αναγκαστικά οφείλουμε να αποδεχτούμε ότι ο «πανάγαθος» επιθυμεί να μας τυραννάει διότι διαφορετικά θα τα έφτιαχνε όλα καλά κι εμάς ευτυχισμένους και τέλειους. Θα μας κατασκεύαζε αθάνατους, άτρωτους, χωρίς ανάγκες, αυτάρκεις, γεμάτους όμορφα συναισθήματα, σοφούς, αγαθούς, ανώτερους. Το ίδιο και τα ζώα που δεν κατανοούν καν τις ηθικές έννοιες και δεν φταίνε σε κάτι. Γιατί να τρώει το ένα το άλλο; Θα μπορούσε να τα φτιάξει αυτάρκη και ευτυχισμένα. Όμως προτίμησε να ορίσει το ένα να σκοτώνει το άλλο για να τραφεί. Το κακό υπάρχει διότι το θέλει ο ίδιος ο Θεός του μονοθεϊσμού. Οι άνθρωποι σκέπτονται το κακό διότι μας προγραμμάτισε να μπορούμε να το σκεφτούμε. Αν ήθελε θα μας έκανε τέλειους και πανάγαθους σαν τους υποτιθέμενους Αγγέλους. Συνεπώς ο μονοθεϊσμός αδυνατεί να απαντήσει στο ερώτημα γιατί ενώ ο Θεός είναι παντοδύναμος, έκανε τον κόσμο ατελή και τα όντα δυστυχισμένα. Αντιθέτως ο πολυθεϊσμός δύναται να το εξηγήσει διότι οι Θεοί κατ’ αυτόν δεν είναι παντοδύναμοι να κάνουν ότι θέλουν. Είναι μέρος του αισθητού κόσμου ο οποίος είναι καμωμένος καθ’ εικόνα και ομοίωση του κόσμου των Ιδεών. 

Η ΣΧΕΤΙΚΗ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ ΤΗΣ ΒΟΥΛΗΣΗΣ

        Η ελευθερία είναι πάντα σχετική. Αν ελευθερία σημαίνει έλλειψη οποιασδήποτε αναγκαιότητας τότε είναι σαφές ότι ταυτίζεται με το χάος. Τίποτε άλλο δεν μπορεί να είναι ελεύθερο διότι όλα όσα υπάρχουν είναι υποχρεωμένα να υπάρχουν, ήτοι να είναι κατασκευασμένα με κάποια ύλη και να έχουν ορισμένες ιδιότητες. Αν αυτά δεν υφίστανται δεν θα υπάρχουν. Ο άνθρωπος δεν μπορεί να είναι απολύτως ελεύθερος. Όταν λέμε ελευθερία συνήθως εννοούμε να μπορούμε να κάνουμε αυτό που μας αρέσει. Τούτο όμως είναι προφανές πως περιορίζεται. Η ελευθερία της βούλησης ομοίως είναι σχετική. Εφόσον ο άνθρωπος είναι κατασκευασμένος και προγραμματισμένος να τρώει δεν γίνεται να θέλει να μην τρώει. Εφόσον είναι προγραμματισμένος να έλκεται από τα θηλυκά δεν μπορεί δεν έχει την ελευθερία να μην του αρέσουν οι γυναίκες. Εφόσον είναι φτιαγμένος να θέλει την ευτυχία δεν γίνεται να επιδιώκει την δυστυχία. Συνεπώς ο άνθρωπος δεν είναι απολύτως ελεύθερος. Έχει την ελευθερία να επιλέξει μεταξύ διαφόρων πραγμάτων αυτό που του φαίνεται καλύτερο, αλλά ποτέ δεν θα επιλέξει αυτό που του φαίνεται κακό. Αυτό όμως που είναι καλό είναι σαφώς προκαθορισμένο.