Ο ΜΥΘΟΣ

        Κάθε καθεστώς έχει ανάγκη από τους μύθους του όπως και ο κάθε άνθρωπος αν θέλει να έχει δύναμη και επιρροή. Η "επέτειος" του πολυτεχνείου που εορτάζεται κάθε έτος τέτοια εποχή έχει σκοπό να συντηρείται ο ομώνυμος θεμελιώδης μύθος της αριστεράς. Ένας μύθος άπαξ και με την προπαγάνδα παγιωθεί στην συλλογική μνήμη δεν είναι εύκολο να καταπέσει. Οπωσδήποτε δεν θα καταπέσει δια λογικών επιχειρημάτων του τύπου "μα δεν υπήρχαν νεκροί'. Οι μύθοι ξεθωριάζουν και χάνονται όταν πάψει η συνεχής επίκληση και θύμηση τους. Ιδού, πως χάθηκε ο μύθος του μαρμαρωμένου βασιλιά; Χάθηκε από την στιγμή που έπαψε η γιαγιά να τον τραγουδάει στα παιδιά. Συνεπώς αν υπάρξει αληθινή δεξιά διακυβέρνηση οφείλει να σταματήσει τους εορτασμούς του πολυτεχνείου με κάθε τρόπο. Από την άλλη για να ενισχύσει την δεξιά ιδέα οφείλει να καθιερώσει την δια τυμπανοκρουσιών επέτειο της νίκης του εθνικού στρατού κατά της κουμμουνιστικής ανταρσίας. 

ΠΩΣ Η ΑΡΙΣΤΕΡΑ ΕΓΙΝΕ ΣΥΜΠΑΘΗΣ ΚΑΙ Η ΔΕΞΙΑ ΑΠΕΧΘΗΣ.

Η αριστερά πάντα σε κάθε λαϊκό αίτημα ή διεκδίκηση μπαίνει μπροστά και ξεσηκώνει τις μάζες είτε αυτό είναι δίκαιο είτε είναι άδικο, είτε την ικανοποίησή του επιτρέπουν οι συνθήκες είτε όχι. Απευθύνεται στα ταπεινά ένστικτα και για το λόγο αυτό καθίσταται συμπαθής στις άλογες μάζες. Η δεξιά εξετάζει τα λαϊκά αιτήματα σύμφωνα με τις δυνατότητες της οικονομίας αλλά και την αξία της εργασίας της κάθε τάξης και προπάντων υπό το κριτήριο του εθνικού συμφέροντος που είναι υπέρ άνω όλων.  Η αριστερά με τον τρόπο αυτό παρουσιάζεται στον απαίδευτο όχλο ως φιλολαϊκή και η δεξιά ως αντιλαϊκή. Η συνέπεια της αριστερής πολιτικής είναι η καταστροφή του κράτους. Όμως αν καταστραφεί το κράτος καταρρέει και το αριστερό καθεστώς. Γι’ αυτό και όταν η αριστερά γίνεται κυβέρνηση δεν εφαρμόζει ποτέ «καθαρόαιμη» αριστερή πολιτική και αυτοαναιρείται. Ιδίως όπου κυριάρχησε η κουμμουνιστική αριστερά είχαμε δικτατορία με σαφή ιεραρχία, κρατική βία και ανισότητες. Εκεί βέβαια η αριστερά δεν είναι τόσο συμπαθής σήμερα. Η δεξιά είναι αντιπαθής όταν ο λαός είναι απαίδευτος και αδυνατεί να χαλιναγωγήσει τα πάθη του. Γι’ αυτό στα δεξιά καθεστώτα η παιδεία και η μόρφωση των πολιτών είναι βαρύνουσας σημασίας. Επομένως το κράτος οφείλει να είναι πατερναλιστικό και αποτελεσματικό ώστε η δεξιά να είναι δημοφιλής.

ΑΠΟΨΗ ΠΛΕΥΡΗ ΓΙΑ ΧΟΥΝΤΑ.

Ο Πλεύρης έλεγε σε μια εκπομπή ότι το καράβι είναι σάπιο δηλαδή η δημοκρατία και για το λόγο αυτό το θέμα είναι να αλλάξουμε καράβι και όχι κυβερνήτη. Πιστεύει ότι μόνο μια χούντα μπορεί να σώσει την Ελλάδα. Και πως μια χούντα σήμερα είναι εφικτή όπως έγινε και σε άλλες εποχές στο παρελθόν.

Η άποψη αυτή, που την έχουν διάφοροι εθνικόφρονες, είναι λαθεμένη για τους εξής απλούς λόγους οι οποίοι τους διαφεύγουν:

1) Οι στρατιωτικοί σήμερα είναι δημοκρατικοί αφού είναι γεννήματα της γενιάς του Πολυτεχνείου και συνεπώς διαπαιδαγωγημένοι κατά τα δημοκρατικά ήθη. Εάν υπάρχουν ελάχιστοι που σκέπτονται επανάσταση θα είναι αδύνατο να κάνουν οργάνωση διότι θα τους έβγαζαν τρελούς και ουδείς θα τους ακολουθούσε.

2) Η κοινωνία έχει δημοκρατική παιδεία και αριστερή νοοτροπία, δεν θέλει να ακούσει για χούντα διότι έμαθε να ζει αχαλίνωτα. Πιστεύει μάλιστα ότι το πρόβλημα δεν είναι η δημοκρατία αλλά το γεγονός ότι αυτή δεν λειτουργεί σωστά. Ότι δηλαδή αυτό που χρειάζεται είναι «αληθινή» δημοκρατία με περισσότερα ακόμα δικαιώματα και παροχές.

3) Μια «επανάσταση», αν τελικά παρόλα αυτά γίνονταν θα είχε ως αποτέλεσμα η Ελλάς να απομονωθεί διεθνώς σε κάθε επίπεδο προς παραδειγματισμό και να καταστεί εύκολη λεία των εχθρών της. Εδώ μια φορά έγινε το λάθος και κυβέρνησε ο μακαρίτης Χάιντερ στην Αυστρία και η κυβέρνησή του δεν άντεξε στις πιέσεις, θα αντέξει χούντα στην Ελλάδα;

4) Η αξίωση του λαού για συμμετοχή στα πράγματα δηλαδή η δημοκρατία είναι αποτέλεσμα όχι μόνο της οικονομική εξέλιξης αλλά και της τεχνολογικής. Η ελευθερία στην πρόσβαση και στην διακίνηση της πληροφορίας δημιουργεί μοιραία δημοκρατικές συνειδήσεις. Οι άνθρωποι θέλουν να έχουν γνώμη, να κάνουν ομάδες και κινήσεις έστω κι από το πληκτρολόγιο. Είναι δυνατόν να έρθει μια χούντα και να πει κομμένο το ίντερνετ; Θα ξεσηκωθούν και οι πέτρες. Όμως δικτατορία χωρίς λογοκρισία δεν γίνεται.

5) Το κυριότερο η κοινωνία στο μεγαλύτερο μέρος της δεν θα είναι παθητική όπως το 1967 διότι δεν αποτελείται από 50% αγρότες και 70% αγράμματους, αλλά από αστικό πληθυσμό που ξέρει γράμματα και το παίζει έξυπνος. Συνεπώς δεν θα πειθαρχήσει στο στρατιωτικό καθεστώς. Οι «έξυπνοι» νεοέλληνες θα πουν ποιοι είναι αυτοί οι καραβανάδες που θέλουν να μας κάνουν κουμάντο χωρίς την θέλησή μας; Δεν τους θέλουμε, είναι πράκτορες της CIA ή της Μέρκελ, (και άλλες τέτοιες βλακείες) εμείς θέλουμε δημοκρατία. Προσωπικά αμφιβάλω αν θα πειθαρχήσουν και οι φαντάροι ακόμα. Αλήθεια θεωρεί κανείς ότι αν λάβουν οι στρατιώτες εντολή να πυροβολήσουν για να διαλύσουν μια συγκέντρωση αντιφρονούντων θα το πράξουν;

ΑΛΛΟ ΚΟΜΜΑ ΚΑΙ ΑΛΛΟ ΙΔΕΟΛΟΓΙΑ.

Τα κόμματα δεν είναι πάντα αυτό που λένε ότι είναι. Σίγουρα στους κόλπους τους έχουν ιδεολόγους με αριστερές ή δεξιές ιδέες αλλά έχουν και ανθρώπους τυχοδιώκτες που πολιτεύονται προς ικανοποίηση του προσωπικού τους συμφέροντος. Όταν επικρατεί ο τυχοδιωκτισμός τα κόμματα γίνονται φορείς συμφερόντων και όχι ιδεολογιών. Σε κάθε περίπτωση οι κυβερνήσεις είναι τόσο δεξιές ή αριστερές όσο τις επιτρέπει η πραγματικότητα και ο τυχοδιωκτισμός των ανθρώπων που τις στηρίζουν και τις αποτελούν.  Στην χώρα μας ευδοκιμεί ιδιαίτερα αυτός ο τυχοδιωκτισμός. Γι’ αυτό στον πολιτικό βίο οι ιδεολογίες παίζουν δευτερεύοντα ρόλο.

ΑΡΙΣΤΕΡΑ – ΔΕΞΙΑ ΠΕΡΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΟΛΙΤΙΚΗ.

Πριν η αριστερά και η δεξιά καθιερωθούν ως πολιτικές ιδεολογίες προϋπήρξαν ασυνείδητα ως μεταφυσικές αντιλήψεις. Η αριστερά εκφράζει το πνεύμα του αρχαίου και νέου γνωστικισμού. Η δεξιά την παράδοση. Έχουμε δηλαδή δυο βασικές κοσμοθεάσεις από τις οποίες προκύπτουν τα πολιτικά φαινόμενα.

Η αριστερή ιδέα ξεκινάει από την αντίληψη ότι ο κόσμος είναι ατελής, άδικος και κακός.  Ως τέτοιος είναι δημιούργημα ενός κατώτερου και κακού Θεού τον οποίο πρέπει να πολεμήσουμε ανατρέποντας την τάξη που επέβαλε και δημιουργώντας έναν καλύτερο κόσμο. Η αριστερή μαγεία αποτελεί μια μόνιμη επίκληση σε έναν εκτός κόσμου Θεό να εξοντώσει τον κακό άρχοντα του παρόντος κόσμου και να αποκαταστήσει το χαμένο παράδεισο. Δηλαδή μια κατάσταση πέραν της νόησής μας όπου θα υπάρχει απουσία του κακού, όλες οι υπάρξεις θα ζουν σε καθεστώς πλήρους ελευθερίας, αγαπημένες, απολαμβάνοντας παντοτινά κάθε ηδονή. Ακόμη και η άθεη αριστερά κινητοποιείται από αυτήν την μεταφυσική αντίληψη κι ας μην το παραδέχεται. Αρνείται τον κόσμο διότι πιστεύει ότι είναι κακός και πρέπει να αλλάξει. Συνεπώς η αριστερή επαναστατικότητα έχει μεταφυσικές ρίζες. Είναι επανάσταση κατά του ίδιου του κόσμου.

Η δεξιά ιδέα αντίθετα δέχεται ότι ο κόσμος είναι ιερός, τέλειος και καλός διότι δημιουργήθηκε από τον πανάγαθο Θεό και διέπεται από σοφία. Ο κόσμος δεν γίνεται ούτε πρέπει να αλλάξει διότι οποιαδήποτε τέτοια απόπειρα αποτελεί ύβρη η οποία τιμωρείται από την θεία βούληση δια της Νεμέσεως. Για την δεξιά ο κόσμος λειτουργεί σύμφωνα με ορισμένο θεϊκό σχέδιο. Ότι ισχύει δεν είναι ούτε τυχαίο ούτε άσκοπο. Ο κόσμος έχει σκοπό την ανέλιξη των όντων δια του αγώνα. Το φαινόμενο της ζωής ομοιάζει με θητεία στο σχολείο του κόσμου μέσα στο οποίο οι ψυχές τηρώντας τους νόμους της φύσης και της ηθικής με τον αγώνα τους και την συνδρομή των Θεών (ή Θεού, αδιάφορο) θα προοδεύσουν οντολογικά. Συνεπώς ο άνθρωπος αντί να κατακρίνει τον κόσμο πρέπει να τον υπηρετεί αποδεχόμενος την φυσική νομοτέλεια ως θεία βούληση. Στο πλαίσιο αυτό ως μέλος της κοινωνίας του, που αποτελεί φύσει δημιούργημα, διαβιοί σύμφωνα με τις φυσικές παραδοσιακές αξίες της.

Η ενότητα των μεταφυσικών αντιλήψεων και των πολιτικών θέσεων είναι προφανής. Πχ στο ζήτημα της ισότητας των ανθρώπων. Η αριστερή θέση είναι ότι πρέπει να επιβληθεί άσχετα που δεν υπάρχει στην φύση. Για την αριστερά στον μεταφυσικό της παράδεισο όλοι οι άνθρωποι είναι ίσοι και αφού ο κόσμος πρέπει να προσομοιάσει σε αυτόν επιβάλει το αφύσικο. Συνεπώς προσπαθώντας να ανατρέψει την φυσική τάξη επιβάλει νομικά την ισότητα. Η δεξιά που πιστεύει στην φυσική τάξη δέχεται την φυσική ανισότητα των ανθρώπων και νομικά την κατοχυρώνει δημιουργώντας κοινωνίες αριστοκρατικού τύπου με ιεραρχία και εξουσία εκ των άνω προς τα κάτω. Για το λόγο αυτό είναι αντιδημοκρατική και ελιτιστική σε αντίθεση με την αριστερά που είναι δημοκρατική ή και αναρχική.

Γενικώς η μεταφυσική θέαση των πραγμάτων είναι που δημιουργεί τα χαρακτηριστικά της πολιτικής ιδεολογίας. Η Δεξιά είναι συντηρητική, καθόσον επιθυμεί την διατήρηση της «παλαιάς» τάξης πραγμάτων, που είναι σχετικά εναρμονισμένη με το φυσικό νόμο, ενώ η αριστερά είναι νεοταξίτικη-επαναστατική αφού θέλει την συνεχή μετάλλαξη του κόσμου προς το ιδεατό της πρότυπο και παρά τω νόμω (καθεστώς) της φύσης.

ΠΕΡΙ ΑΝΘΡΩΠΙΣΜΟΥ.

Ανθρωπισμός είναι η ηθική αντίληψη περί αλληλεγγύης που πρέπει να έχει ο άνθρωπος για τον άνθρωπο. Σύμφωνα με τον χριστιανισμό και την «θρησκεία» των ανθρώπινων δικαιωμάτων του ευρωπαϊκού διαφωτισμού όλοι οι άνθρωποι οφείλουν να νοιάζονται και να βοηθούν τους ασθενέστερους συνανθρώπους τους αδιακρίτως, επειδή όλοι είναι ίσοι για το Θεό κατά τους μεν, ή για την φύση κατά τους δε. Η σύγχρονη ηθική που αποτελεί γέννημα των παραπάνω αντιλήψεων, επιτάσσει τον ανθρωπισμό αυτού του είδους. Συνεπώς για την επικρατούσα ιδεολογία πρέπει όλοι οι άνθρωποι να είμαστε «καλοί», δηλαδή ανθρωπιστές προς όλους όσους έχουν ανάγκη αδιακρίτως.

Στον παραδοσιακό κόσμο η συγκεκριμένη αντίληψη περί ανθρωπισμού ήταν άγνωστη διότι κατά την οπτική της παράδοσης οι άνθρωποι ως άνισοι μεταξύ τους είναι παράλογο να αντιμετωπίζονται αδιακρίτως το ίδιο λόγω της κοινής ανθρώπινης ιδιότητας. Ακόμη και οι Θεοί δεν τους αντιμετώπιζαν το ίδιο. Η ηθική επέβαλε την διαφορετική μεταχείριση των ανθρώπων με βάση την αξία τους, τον δεσμό και την θέση την οποία κατείχαν. Η αλληλεγγύη εκδηλώνονταν κατά προτεραιότητα. Ήταν αδιανόητο για παράδειγμα να δοθεί οικονομική βοήθεια σε αλλόφυλους την στιγμή που υπήρχαν ομόφυλοι που την χρειάζονταν. Ήταν αδιανόητο να προσφέρεται βοήθεια σε αντικοινωνικά στοιχεία που έβλαπταν την κοινωνία εις βάρος αναξιοπαθούντων που ατύχησαν ή κατέστησαν τέτοιοι λόγω της προσφοράς τους στην εθνική κοινότητα. Ήταν πέραν πάσης λογικής να μην ευεργετούνται οι οικογένειες των πεσόντων πολεμιστών και να χορηγείται βοήθεια στους εν δυνάμει ή ενεργούς εχθρούς της εθνικής κοινότητας.

Έχουμε λοιπόν από την μια μεριά τον σύγχρονο ανθρωπισμό με την ηθική επιταγή μιας άνευ όρων αλληλεγγύης προς όλους, ισοπεδωτικά, με όραμα έναν ουτοπικό κόσμο χωρίς διακρίσεις και από την άλλη τον παραδοσιακό όπου η αλληλεγγύη δεν εκδηλώνεται το ίδιο απέναντι σε όλους τους ανθρώπους διότι υπάρχουν διακρίσεις και διαχωρισμοί. Από αυτούς τους δυο ανθρωπισμούς ο καθένας μπορεί να επιλέξει όποιον θέλει. Ο μεν πρώτος είναι εθνικά επικίνδυνος ενώ ο δεύτερος εθνικά ωφέλιμος. Ξεκάθαρα ο μεν πρώτος υποσκάπτει το έθνος ενώ ο δεύτερος το ενδυναμώνει. Αν χαθεί το έθνος οι εναπομείναντες αυτόχειρες θα ζητούν ελεημοσύνη από ξένους και πιθανόν δεν θα την βρουν.