ΔΕΞΙΑ ΕΞΩΤΕΡΙΚΗ ΠΟΛΙΤΙΚΗ

Κάθε εχθρός πριν επιτεθεί πρώτα σε μετράει. Κοιτάει τα μάτια σου να δει αν είσαι έτοιμος να αμυνθείς. Κοιτάει το ύφος, τα νύχια και το δόντια σου. Το μέγεθος σου κι αν κρατάς στα χέρια κάτι επικίνδυνο. Αν δει ότι το βλέμμα σου κεραυνοβόλο, αν δει τα μπράτσα σου σαν πέτρα, τα νύχια σου γαμψά, τα δόντια σου κοφτερά έτοιμα να ξεσκίσουν σάρκα και στα χέρια σου ρόπαλο, το πιθανότερο είναι να βρει άλλο ευκολότερο αντίπαλο. Θα προτιμήσει κάποιον με εκείνο το μειλίχιο αγελαδινό βλέμμα, έναν πλαδαρό που αλλάζει δρόμο όταν τον κοιτάει, έναν που χαμογελάει υποτακτικά βάζοντάς το στα πόδια για καλό και για κακό.

Ο εχθρός είναι όπως η ύαινα. Μιλάς για ειρήνη και πολιτισμό (κι Άγιος ο Θεός) και αισθάνεται υπεροχή. Ακούει ότι δεν διεκδικείς τίποτε από αυτά που σε πήρε και σκέπτεται να σε πάρει κι άλλα. Σε βλέπει παθητικό, να κοιτάς το πάτωμα όταν σου μιλάει κι αισθάνεται τον ανδρισμό του. Νιώθει τον φόβο σου στον αέρα. Μυρίζεται από μακριά την αδυναμία σου κι αρχίζει να σε παρενοχλεί. Παρατηρεί τις αντιδράσεις σου. Σε φτύνει κι εσύ κάνεις ότι βρέχει. Σε καρπαζώνει κι εσύ γελάς παίρνοντας την σβουριχτή φάπα για χωρατό. Σε βρίζει κι εσύ χαιρετάς πάντα ευγενικά ευχαριστώντας που δεν σε τσαλαπάτησε. Βρωμοκοπάς δειλία κι ασθένεια σαν το γυμνοσάλιαγκα που βγήκε στον ήλιο.

Πλέον έχασες κάθε σεβασμό. Είσαι εύκολο θύμα. Όταν το θελήσει θα σε καταπιεί. Ο φόβος σου σ’ οδήγησε στην καταστροφή. Διότι προτίμησες να δείχνεις μικρούτσικος. Να φαίνεσαι αδύναμος, ξεδοντιασμένος και γυμνός. Έκρυβες κάθε όπλο που σου έδωσε η φύση με την λογική να μην προκαλείς. Σαν το κουτάβι κλαψούριζες σε κάθε κλωτσιά που έτρωγες επιζητώντας ανόητα τον οίκτο. Κάθε φορά που γλίτωνες έβγαζες τον αέρα από το στόμα κι έλεγες, «πάλι καλά μια κλωτσιά ήταν μόνο». Βλαξ και δειλός μαζί  δεν κατάλαβες ότι ο εχθρός δεν αισθάνεται οίκτο για το θύμα. Σήμερα σε ραπίζει και παίζει μαζί σου. Αύριο, σαν του ‘ρθει η όρεξη, θα σε καταβροχθίσει. Φρόντισες εσύ να του την ανοίξεις που έδειξες ανίκανος και για μια γρατσουνιά ακόμα.

Αλλά κι αν η φύση σε έκαμε λέοντα κι εσύ την ισχύ σου δεν έδειχνες με κάθε τρόπο. Αν κοιτούσες την βρωμερή ύαινα που έρχονταν να σου αρπάξει ένα μικρό μερίδιο από το κρέας σου κι έλεγες, «ας πάρει λίγο, δεν πειράζει». Αν σε πλησίαζε και το ποδάρι σου δεν άπλωνες να την σακατέψεις για το θράσος της. Αν την κεφαλή της δεν έσπαγες να καταλάβουν όλοι ποιος είναι ο αφέντης. Τότε η ύαινα δικαίως θα σκέπτονταν πως κάποια αδυναμία έχεις. Θα ‘ρχονταν συνέχεια να σου τρώει το φαγητό. Γρήγορα θα το μάθαιναν κι οι άλλες. Θα έπαιρναν θάρρος κι όλες μαζί θα σε παρενοχλούσαν. Κάθε μέρα θα σε μετρούσαν. Τότε τα πράγματα θα γίνονταν δυσκολότερα για σένα. Πόσο λάθος έκαμες που δεν την έπνιξες την πρώτη που μπορούσες αλλά την άφηνες τόσο καιρό να σου τρώει το φαϊ! Αν την κομμάτιαζες δεν θα πλάκωναν τώρα κι οι άλλες. Και να το δίλημμα.  Θα ορμήξεις κατά πάνω τους με κάθε κόστος ή θα φοβηθείς; Αν κάνεις πίσω λίγα θα είναι τα ψωμιά σου.

Συμπέρασμα. Στον εχθρό πρέπει να δείχνεις την δύναμη και την αποφασιστικότητά σου. Να προετοιμάζεσαι και αν τον βρίσκεις αδύναμο να τον ορμάς. Σκοπός σου να τον καταστρέψεις πριν σε καταστρέψει. Με τον εχθρό δεν υπάρχει συμβιβασμός μόνο αναγκαία οπισθοχώρηση. Κοιτάχτε τον γάτο απέναντι. Είναι έξυπνος. Δεν έχει αμφιβολία ότι ήμαστε εχθροί του. Ανήκουμε σε άλλο είδος.  Ότι κι αν λεν τα άλλα ζώα δεν ξεγελιέται. Ξέρει ότι του τρώμε το φαϊ. Πρέπει να μας αφανίσει. Χρόνια τώρα πλησιάζει και μας τρώει λίγο λίγο. Βλέπει ότι δεν παθαίνει τίποτε και συνεχίζει. Μας βλέπει να πάμε όλο πίσω και αποθρασύνεται. Κρατιέται λίγο μην τον βγάλουμε τα μάτια πάνω στην απελπισία μας αλλά όσο κατά πίσω τραβάμε τόσο πείθεται ότι δεν θα πάθει τίποτε.

Εμείς, όμως έχουμε αριστερά. Μας λέει, «Όχι απέναντι δεν είναι εχθρός. Όλα τα ζώα ίδια ήμαστε και σκοπός να ζήσουμε ειρηνικά. Δεν μας χωρίζει τίποτε, μας αγαπούν. Να φταίει η ηγεσία τους. Πρέπει να τους ανοίξουμε την αγκαλιά μας, να ιδούν τι καλοί που ήμαστε και να γίνουμε φίλοι». Ούτως φερόμαστε σαν ποντικοί λόγω… ιδεολογίας. Οπότε τώρα βρισκόμαστε στο στάδιο που ο γάτος περιμένει την κατάλληλη στιγμή να σαλτάρει κατά πάνω μας.  

Η Δεξιά αντίληψη περί εξωτερικής πολιτικής είναι η εξής:  «Αν δεν θες να σε κατασπαράξουν οι γάτες πάψε να φέρεσαι σαν ποντικός. Διότι αν είσαι ποντικός τα γατιά δεν θα σε λυπηθούν θα σε καταβροχθίσουν. Γίνε λύκος τι περιμένεις; Οπλίσου με δόντια σουβλερά και κοίτα τον στα μάτια. Ένα βήμα και τα χώνεις στο λαιμό του. Κι αν αλλάξει δρόμο πάλι δεν επιτρέπεται να ξαπλωθείς. Να δυναμώσεις θέλει κι άλλο και να αρπάξεις το στυλιάρι. Ο εχθρός μπήκε στο χωράφι σου και σου τρώει τα καρπούζια. Χρέος σου να τον σπάσεις το κεφάλι να πάρεις πίσω το κτήμα σου.

ΟΙ ΘΡΗΣΚΕΙΕΣ

Η λέξη θρησκεία προέρχεται κατά πάσα πιθανότητα από την Θράκη την πατρίδα του Ορφέα που θεωρούνταν από τους αρχαίους Έλληνες ως ο κατεξοχήν μύστης και θεολόγος. Σημαίνει ένα σύνολο βασικών αντιλήψεων για τον κόσμο και τον άνθρωπο. Είναι δηλαδή δόγματα που απαντούν σε ερωτήματα οντολογικά, ηθικά και μεταφυσικά, όπως τι είναι ο κόσμος, από πού προήλθε, τι είναι ο άνθρωπος, ποιος ο προορισμός του, πως πρέπει να ζει, τι είναι ο θάνατος, αν υπάρχει μετά από αυτόν ζωή κτλ.. Όλες οι θρησκείες είναι αυτονόητο ότι δημιουργήθηκαν από ανθρώπους και απευθύνονται σε ανθρώπους. Παρά την βεβαιότητα ορισμένων φανατικών περί αποκλειστικής κατοχής της αλήθειας η λογική εξέταση των πραγμάτων μας οδηγεί στο συμπέρασμα ότι δεν υφίσταται καμία σχετική απόδειξη περί τούτου.  Αντιθέτως διαπιστώνουμε ότι στα θρησκευτικά ζητήματα ισχύει αυτό που διατύπωσε ο Πρωταγόρας: «Περί μέν θεών ουκ έχω ειδέναι, ούθ’ ως εισίν ούθ’ ως ουκ εισίν, ούθ’ οποίοί τινες ιδέαν, πολλά γάρ τά κωλύοντα ειδέναι, ή τ’ αδηλότης καί βραχύς ών ο βίος τού ανθρώπου».

Εντούτοις οι άνθρωποι έχουν ανάγκη να πιστεύουν σε θρησκείες διότι πάνω σε αυτές χτίζουν την προσωπικότητα τους αλλά και οι κοινωνίες τον πολιτισμό τους. Η συμπεριφορά μας εξαρτάται από τα βασικά μας θρησκευτικά πιστεύω. Ακόμα και η αθεΐα είναι θρησκεία, διότι πρόκειται για δόγμα με θέσεις πάνω στα προαναφερθέντα ζητήματα. Επιπλέον ο άνθρωπος δεν μπορεί να ενστερνιστεί τελείως τον αγνωστικισμό διότι ως έλλογο ον οι ενέργειές του έχουν πάντα ένα λογικό σκοπό. Ένας συνεπής αγνωστικιστής θα παρέλυε αφού δεν θα ήξερε ούτε τι πρέπει να πράξει ούτε τι δεν πρέπει. Δεν θα αισθάνονταν ποιο είναι καλό και ποιο κακό. Ποιο όμορφο και ποιο άσχημο. Επομένως ο αγνωστικισμός είναι η ασφαλέστερη οδός προς την παράνοια. Οπότε ακόμα και ωφελιμιστικά να το δει κανείς ο άνθρωπος δεν ζει χωρίς θρησκεία.

Με αυτήν την παραδοχή προχωράμε σε μια γενική ανάλυση του ζητήματος των θρησκειών οι οποίες διακρίνονται με βάση ορισμένα κριτήρια σε κατηγορίες. Οι κάτωθι κατηγοριοποιήσεις είναι ιδιαίτερα σημαντικές καθώς το κάθε είδος διαμορφώνει διαφορετικά τον άνθρωπο και τον πολιτισμό.

Πρώτη διάκριση, οι εξ αποκαλύψεως και οι παραδοσιακές. Η πρώτη κατηγορία αφορά αυτές που έχουν συγκεκριμένο ιδρυτή. Για παράδειγμα η Μωσαϊκή θρησκεία δημιουργήθηκε από τον Μωυσή. Η βουδιστική θρησκεία από τον Βούδα. Ο Χριστιανισμός από τον Χριστό. Το Ισλάμ από τον Μωάμεθ. Αλλά και περισσότερες αιρέσεις των παραπάνω θρησκειών προήλθαν από ορισμένα πρόσωπα. Στις εξ αποκαλύψεως θρησκείες κάποιος «θεόπνευστος» προφήτης ή ημίθεος, ανάλογα με την περίπτωση, δογματίζεται πως ήρθε στον κόσμο με σκοπό να φωτίσει τους ανθρώπους διδάσκοντας την «αληθινή» θρησκεία. Το δόγμα διατυπώνεται σε κάποιο ιερό βιβλίο το οποίο οι πιστοί οφείλουν να μελετούν και να εφαρμόζουν στο έπακρο. Αυτό ορίζει ακριβώς τι πρέπει να πιστεύουν και αποτελεί τον κανόνα της συμπεριφοράς τους. Εννοείται ότι όποιοι δεν αποδέχονται την εξ αποκαλύψεως αλήθεια βρίσκονται στο σκοτάδι και είναι καταδικασμένοι. Η παραδοσιακές θρησκείες αντιθέτως δημιουργούνται από άγνωστα πρόσωπα της φυλής με τον ίδιο τρόπο που δημιουργούνται και διαδίδονται οι θρύλοι, τα λαϊκά παραμύθια και τα τραγούδια. Είναι δηλαδή θρησκείες εθνικές. Το χαρακτηριστικό αυτών είναι ότι δεν είναι γραμμένες σε κάποιο ιερό βιβλίο αλλά έχουν την μορφή προφορικών παραδόσεων και πρακτικών οι οποίες μεταβιβάζονται από γενιά σε γενιά με παραλλαγές, χαρακτηριζόμενες από πλαστικότητα μεταγενέστερης μεταβολής ή εμπλουτισμού. Οι παραδοσιακές θρησκείες δεν ενέχουν μισαλλοδοξία διότι δεν αντιμετωπίζουν τις άλλες θρησκείες ως ψεύτικες. Συνήθως θεωρούν ότι κάθε τόπος έχει τους δικούς του τοπικούς Θεούς και υπεράνω αυτών υπάρχουν μεγάλοι Θεοί που απλώς αποκαλούνται από άλλους λαούς διαφορετικά και τους αποδίδονται άλλες ιδιότητες. 

Δεύτερη διάκριση είναι ανάμεσα σε μονοθεϊστικές και πολυθεϊστικές. Στην πρώτη κατηγορία ανήκουν αυτές που πιστεύουν σε έναν απόλυτο Θεό ο οποίος είναι παντοδύναμος, δημιουργός του κόσμου, νομοθέτης, πανταχού παρών και τα πάντα πληρών απόλυτος εξουσιαστής των πάντων. Σύμφωνα με την θεώρηση τούς ο άνθρωπος οφείλει να συμπεριφέρεται δουλικά, να υπακούει στο θέλημά του χωρίς πολλά πολλά, να τον δοξολογεί συνεχώς και να τον προσκυνάει παρακαλώντας για εύνοια. Στην άλλη πλευρά έχουμε τις πολυθεϊστικές θρησκείες οι οποίες παραδέχονται ότι ο κόσμος και ο φυσικός νόμος είναι αυθύπαρκτος κι ότι μέσα σε αυτόν υπάρχουν πολλοί Θεοί, διαφόρων βαθμίδων και αρμοδιοτήτων. Οι Θεοί είναι ίδιας φύσεως με τον άνθρωπο, ανώτεροι μεν αυτού όχι όμως παντοδύναμοι καθώς περιορίζονται από τους νόμους της φύσης. Οι άνθρωποι οφείλουν να τους τιμούν προσδοκώντας την εύνοιά τους.

Τρίτη, η διάκριση ανάμεσα σε Δεξιές και Αριστερές θρησκείες, ή αλλιώς αρσενικές και θηλυκές. Δεξιές είναι αυτές που θεωρούν ότι η φυσική τάξη είναι ιερή και ο κόσμος ως είναι έχει σκοπό. Άλλος κόσμος πέραν από τον υπάρχον δεν είναι δυνατόν να υπάρξει. Η ουσία του κόσμου είναι μία. Ο άνθρωπος οφείλει να ζει σύμφωνα με την φύση του, σε εθνικές κοινωνίες με ιεραρχική  πατριαρχική οργάνωση και νόμους, αγωνιζόμενος για την βελτίωση του. Οι Αριστερού τύπου θεωρούν τον κόσμο ως τόπο τιμωρίας, συνεπώς ο άνθρωπος οφείλει να επαναστατεί εναντίον της κοσμικής τάξης. Στον κόσμο κυριαρχεί κάποια κακή δύναμη, ένα Θεός του κακού. Αυτόν πολεμάει κάποιος άλλος καλός Θεός με τον οποίο πρέπει να συνταχθούμε ώστε όταν στο τέλος κυριαρχήσει να αλλάξει τα πράγματα και να μας ανταμείψει με αιωνία ευδαιμονία.  Πρόγευση αυτής της ευδαιμονίας αποτελεί η επιβολή της ισότητας και την κοινοκτημοσύνης. Κάθε θρησκεία αριστερού τύπου πολεμάει υπέρ της επιβολής του κουμμουνισμού.

Συνήθως υφίσταται διμερής κάθετος διαχωρισμός των θρησκειών σε Μονοθεϊστικές-εξ αποκαλύψεως-αριστερές και πολυθεϊστικές-παραδοσιακές-δεξιές. Τούτο όμως δεν ισχύει πάντα διότι υπάρχουν εξαιρέσεις. Για παράδειγμα ορισμένες μητριαρχικές φυσιολατρικές θρησκείες αν και παραδοσιακές - πολυθεϊστικές δεν εδέχοντο την ιεραρχία στην κοινωνική οργάνωση αλλά επέβαλαν ισότητα, κοινογαμία, κοινοκτημοσύνη, χαρακτηριστικά αριστερής θρησκείας. Επίσης ο μωσαϊκός εβραϊκός μονοθεϊσμός αποδέχεται την φυσική τάξη στην κοινωνική οργάνωση, την ιεραρχία, την ιδιοκτησία, το νόμο, την πατριαρχική δομή, οπότε χαρακτηρίζεται δεξιά θρησκεία. Το ίδιο και ο ισλαμισμός. Όχι όμως και ο χριστιανισμός διότι βλέπει τον παρόντα κόσμο ως τόπο τιμωρίας και απαιτεί την εξίσωση των ανθρώπων και την κοινοκτημοσύνη.

Για την, φιλοσοφικώς ορθόδοξη, Δεξιά η ιδεώδης θρησκεία είναι παραδοσιακή, πολυθεϊστική και δεξιά.  

ΑΡΙΣΤΕΡΑ ΚΑΙ ΔΕΞΙΑ. ΟΡΙΣΜΟΙ-ΧΑΡΑΚΤΗΡΙΣΤΙΚΑ-ΣΥΝΕΠΕΙΕΣ.

Οι όροι Δεξιά και Αριστερά έχουν το νόημα που τους αποδίδει ο καθένας χωρίς ωστόσο να μπαίνει συνήθως στον κόπο να το εξηγεί. Έτσι βλέπουμε εθνικιστές και εθνικοσοσιαλιστές να καταδικάζουν την Ακροδεξιά, να επαίρονται ότι ο εθνικοσοσιαλισμός είναι κίνημα της Αριστεράς ή να ισχυρίζονται ότι δεν υπάρχει ούτε Αριστερά ούτε Δεξιά. Ομοίως ανθρώπους που αυτοπροσδιορίζονται ως αριστεροί να διακατέχονται παραδόξως  από αξίες και ιδέες που ανήκουν στην Δεξιά. Το ιστολόγιο μας προς άρση οποιασδήποτε παρεξηγήσεως δια του παρόντος άρθρου ορίζει επ’ ακριβώς τι εννοούμε όταν χρησιμοποιούμε αυτούς τους όρους.

Αριστερά είναι η αντίληψη-νοοτροπία που θεωρεί την φυσική τάξη κακή και επιζητεί την ανατροπή της, ολικά ή εν μέρει, ώστε να πάρει την θέση της μια άλλη ιδανική πραγματικότητα. Αριστεροί είναι οι άνθρωποι που συνειδητά ή ασυνείδητα επιθυμούν την αλλαγή της φυσικής τάξης με κάποια άλλη κατάσταση. Η αλλαγή αυτή αποτελεί επανάσταση, συνεπώς η ψυχολογία του επαναστάτη, η παραβατική διάθεση, χαρακτηρίζει όλη τη Αριστερά ως ανθρώπινο σύνολο που ενστερνίζεται αυτήν την νοοτροπία. Στην Αριστερά υπάρχουν δυο όχι ευκόλως διακριτά στρατόπεδα. Το θεϊστικό το οποίο αντιπροσωπεύει την μερίδα αυτών που πιστεύουν στον Θεό και θεωρούν ότι θα φέρει την νέα πραγματικότητα, δηλαδή τον παράδεισο. Και το υλιστικό που δεν πιστεύει στον Θεό αλλά θεωρούν ότι τον παράδεισο επί της γης θα φέρουν οι ίδιοι με κάποια οργανωμένη πολιτική κίνηση. Οι δυο οπτικές, παρά την διαφορά τους, συμπληρώνουν η μια την άλλη και είναι εξ ίσου επικίνδυνες για τις κοινωνίες που επικρατούν διότι προκαλούν σοβαρή διατάραξη της φυσικότητας, δηλαδή ύβριν η οποία, όπως ορθά διατυπώνει η ελληνική σοφία, με την σειρά της οδηγεί στην νέμεσι.

Στην θεϊστική Αριστερά ανήκουν δειλοί και παθητικοί. Πρόκειται για άτομα με θηλυκή ψυχή, που αδυνατούν ή δεν θέλουν να διαχειριστούν την πραγματικότητα την οποία βλέπουν ως τόπο θείας τιμωρίας. Ευαγγελίζονται την παραίτηση, τον αναχωρητισμό, την με κάθε τρόπο αποφυγή της βίας και του πολέμου, την παθολογική αλληλεγγύη, ειρήνη, αγάπη, την καθήλωση στην προσευχή, την άνευ μέτρου  λατρεία και αφοσίωση προς τον Θεό. Δεν είναι επικίνδυνοι ως άτομα αλλά ανεπαρκή, τα οποία για ψυχολογικούς λόγους ταυτίζουν την ηθική με την παθητικότητα και για να αποφύγουν κάθε σύγκρουση επιλέγουν την αποχή από τον ανταγωνισμό. Συνήθως ζουν απομονωμένοι σε κοινόβια ή ασκητεύουν στην ερημιά. Όταν επιλέξουν τον κοινωνικό βίο, υπό κανονικές συνθήκες, ζουν στο περιθώριο ως απόκληροι αλήτες. Αν όμως οι συνθήκες, σε ανώμαλες εποχές, το ευνοήσουν η ψυχολογία τους μεταδίδεται σε ευρύτερες μάζες και η κοινωνία καταντά θηλυπρεπής με αποτέλεσμα να μετατρέπεται σε πανεύκολο στόχο αρρενωπών επιβουλέων. Οι ισλαμιστές και οι λαθρομετανάστες στην σημερινή εκθηλυσμένη Ευρώπη αποτελούν ζωντανό παράδειγμα επιθετικών αρσενικών που θεωρούν φυσιολογικό να υποδουλώσουν τον στερούμενο ανδρισμού δυτικό κόσμο.

Στην άθεη πτέρυγα ανήκουν οι φύσει φαύλοι, που διαθέτουν θράσος, ανηθικότητα και μοχθηρία. Αυτοί μισούν τους καλύτερους τους και διεκδικούν δυναμικά την θέση τους με δόλιο τρόπο. Ως ενεργητικοί είναι εξ ορισμού επικίνδυνοι. Μέθοδος τους είναι η δημιουργία αριστερής πολιτικής οργάνωσης με σκοπό την κατάκτηση της πολιτικής εξουσίας. Αρχικώς, επαγγελλόμενοι τον παράδεισο επί της γης, προσεταιρίζονται ευάλωτες μάζες τις οποίες φανατίζουν και σχηματίζουν στρατό. Όταν αργότερα οι συνθήκες το επιτρέψουν επαναστατούν κατά των κυβερνώντων και καταλαμβάνουν την εξουσία. Φυσικά αξιοποιούν την πρώτη κατηγορία ομοϊδεατών οι οποίοι συντάσσονται με το νέο καθεστώς και παραλύουν την κοινωνία δια της διάδοσης του οράματος του «στρουμφοχωριού». Έτσι οι αντιδράσεις εκμηδενίζονται και η συντριπτική πλειοψηφία ανέχεται την επαναστατική αλλαγή αναμένοντας (με ελπίδα) τις εξελίξεις. Τελικά αντί για τον παράδεισο η επανάσταση φέρνει μοιραίως την κόλαση καθώς η διακυβέρνηση της χαρακτηρίζεται από ιδιοτέλεια, διαφθορά, ανικανότητα και ακραία βία.

Το νέο κράτος γρήγορα συνειδητοποιεί ότι είναι αδύνατο να δημιουργήσει τον παράδεισο που υποσχέθηκε προεπαναστατικά και τότε προκειμένου να παραμείνει στην εξουσία μεταμορφώνεται σε στυγνή δικτατορία. Κατά συνέπεια δημιουργείται ένα υβριδικό καθεστώς, όπως ο κομμουνισμός, που ενώ παρουσιάζεται ως αριστερό στην πραγματικότητα είναι απολύτως αυταρχικό και ανελεύθερο. Το κράτος φυσικά σώζεται αλλά οπωσδήποτε δεν μένει αλώβητο όπως και το Έθνος. Αυτά συμβαίνουν κατά κανόνα όταν γίνεται η βίαια επανάσταση.

Όταν όμως για κάποιους λόγους δεν έχουμε επανάστατική αλλαγή αλλά ωστόσο κυριαρχεί ιδεολογικά ο αριστερισμός, έχουμε τις εξής σοβαρές επιπτώσεις: 1) η κοινωνία σταδιακά εκφυλίζεται, 2) εκφυλίζεται ο κρατικός μηχανισμός διότι επικρατούν φαύλοι, 3) αποδυναμώνεται η εθνική άμυνα και η ασφάλεια, 4) εφόσον οι υγιείς δυνάμεις δεν αντιδράσουν εγκαίρως το έθνος εξαφανίζεται από προσώπου γης.

Δεξιά είναι η αντίληψη-νοοτροπία που δέχεται την φυσική τάξη διότι πιστεύει πως ο κόσμος έχει σκοπό. Επομένως είναι εξ ορισμού θεϊστική και δεν επιδιώκει την αλλαγή της φυσικότητας. Ο Θεός δεν κάνει ότι γυρεύει παραβιάζοντας τους νόμους της φύσης ερχόμενος σε αντίθεση με τον ίδιο του τον εαυτό. Ο επίγειος παράδεισος δεν μπορεί να υπάρξει αλλά μόνο η βελτίωση της ζωής των ανθρώπων με τον επίμοχθο αγώνα. Εφόσον το έθνος είναι δημιούργημα της φύσης αναγνωρίζεται ως το φυσικό περιβάλλον του ανθρώπου μέσα στο οποίο θα εξελίξει την προσωπικότητα του. Η Δεξιά είναι εθνικιστική, φυλετιστική και αριστοκρατική. Δέχεται την φυσική ανισότητα των ανθρώπων και πρεσβεύει ότι προς όφελος του έθνους δέον να άρχουν οι άριστοι, δηλαδή αυτοί που υπερέχουν σε αρετή. Την Αρετή συνιστούν ένα σύνολο χαρακτηριστικών ήτοι ηθικών ιδεών και ικανοτήτων που διαθέτουν οι κρείσσονες. Στην κοινωνία πρέπει να υπάρχει ιεραρχία και δικαιοσύνη. Οι άρχοντες να εξασφαλίζουν πως ο καθένας θα απολαμβάνει ότι του αντιστοιχεί σύμφωνα με την αξία και την προσφορά του. Το τελευταίο ασφαλώς δεν σημαίνει ότι η Δεξιά τάσσεται υπέρ της εξόντωσης των αδυνάτων ή των μελών της κοινωνίας που εξαιτίας ανωτέρας βίας δεν είναι σε θέση να προσφέρουν ως διατυμπανίζει η απαίσια προπαγάνδα των αριστερών. Αντιθέτως η αρωγή των αδυνάμων αποτελεί ηθική υποχρέωση της πολιτείας. Άλλο όμως αυτό και άλλο ανάξιοι, πονηροί και οκνηροί να σιτίζονται από το πρυτανείο.

Σπουδαίες αξίες της Δεξιάς είναι η τάξη, η πειθαρχία, ο ηρωισμός, ο νόμος, η εργασία. Ενεργός πολίτης σημαίνει εργατικός, νομιμόφρων, εθνικιστής, πειθαρχημένος και πάνω από όλα πολεμιστής, όχι αναχωρητής ή δειλός. Το κράτος δεν επιτρέπεται να μένει αθωράκιστο έναντι εσωτερικών και εξωτερικών εχθρών. Η δεξιά πολιτεία μεριμνά για την ενδυνάμωση του εθνικού φρονήματος και την δημιουργία ισχυρού στρατού. Το κράτος είναι πατερναλιστικό υπό την έννοια του ρυθμιστή της κοινωνικής και οικονομικής ζωής ισορροπώντας ανάμεσα στα δικαιώματα των ατόμων και το εθνικό συμφέρον. Εξυπακούεται ότι κακοποιά στοιχεία, προδότες και βλαβεροί πατάσσονται με αυστηρότητα διότι στα εκφυλιστικά φαινόμενα δεν επιτρέπεται η παραμικρή ανοχή. Η Δεξιά τέλος τάσσεται αναφανδόν υπέρ του ορθού λόγου, της καλαισθησίας και της επιστημονικής έρευνας.

Αποτελέσματα της Δεξιάς τάξης πραγμάτων, που είναι η φυσική τάξη της κοινωνίας της φυλής μας, είναι: 1) αριστοκρατία, 2) ισχυρό κράτος, 3) πολιτιστική και οικονομική ακμή, 4) ηθική τάξη, 5) ασφάλεια, 6) δικαιοσύνη.