ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ. Η ΠΤΩΣΗ.

Το κόμμα της Χρυσής Αυγής είναι προσωποπαγές δημιούργημα του αρχηγού της με ιδεολογία τον γερμανικό εθνικοσοσιαλισμό το οποίο διέθετε μηδαμινή επιρροή μέχρι το 2012 που μπήκε στην βουλή λόγω της εκλογικής κατάρρευσης του ΛΑ.Ο.Σ. και της τιμωρητικής διάθεσης της μάζας προς το πολιτικό σύστημα. Ένα μέρος των ψηφοφόρων, ψήφισε τους «νεοναζί» όχι επειδή υιοθέτησε την ιδεολογία τους αλλά διότι οι χρυσαυγίτες έδειχναν ζόρικοι, μισούσαν τα δημοκρατικά κόμματα και θα τους έκαναν την ζωή δύσκολη. Έτσι η Χρυσή Αυγή απέκτησε σημαντική κοινοβουλευτική εκπροσώπηση και εκπροσώπηση στη ευρωβουλή ως κόμμα διαμαρτυρίας. Η απροσδόκητη επιτυχία της γέμισε τον εθνικιστικό χώρο με ελπίδες για το μέλλον. Μας δίδονταν η ευκαιρία να μπούμε δυναμικά στο πολιτικό παιχνίδι. Να αλλάξουμε την πορεία των πραγμάτων.

Όμως η ηγεσία της Χρυσής Αυγής μάλλον δεν κατανόησε γιατί ψηφίστηκε από τους πολίτες διότι αν το κατανοούσε θα αντιλαμβάνονταν ότι κάποια στιγμή ο θυμός ξεφουσκώνει και οι πρώην τσαντισμένοι προτιμούν να ψηφίσουν κάποιο άλλο κόμμα που τους πείθει ότι θα προσφέρει κάτι καλό κι όχι αυτούς που δεν θέλουν οι άλλοι. Επομένως για να συνεχίσει να έχει ενεργό πολιτικό ρόλο θα έπρεπε να εκμεταλλευτεί την κοινοβουλευτική της παρουσία για να πείσει τους Έλληνες ότι δεν αποτελεί ένα κόμμα έξαλλων νεοναζί που το μόνο που ξέρουν είναι να δέρνουν αλλά ένα κίνημα νέων, ικανών ανθρώπων, με αξίες και σοβαρές προτάσεις για την επίλυση των προβλημάτων. Διότι προφανώς δεν πίστευε ότι οι Έλληνες θα γίνονταν ναζιστές, γι’ αυτό και πρόβαλε ως ιδεολογία της Χρυσής Αυγής τον «εθνικισμό» και όχι τον εθνικοσοσιαλισμό.

Τα προαναφερόμενα απαιτούσαν σημαντικές αλλαγές του αρχηγού στο κόμμα και την ιδεολογία του. Ήταν απαραίτητο να  ξεφύγει από την προσκόλληση στον χιτλερισμό του 1930. Όχι να αρνηθεί τις δεξιές ιδέες της αριστοκρατίας, του φυλετισμού, της παράδοσης και της εθνικής καθαρότητας αλλά τα μέσα για την επικράτηση τους. Να κατανοήσει ότι δεν είναι ο φύρερ ούτε διάγουμε την περίοδο του μεσοπολέμου. Να σταματήσει τις παρελάσεις, τις στολές, τα εμβατήρια, τους ρωμαϊκούς χαιρετισμούς, το ξύλο σε λαθρομετανάστες και αναρχοκομμουνιστές, τα ουρλιαχτά, τις αναμμένες δάδες και τα τύμπανα. Αντ’ αυτών να διαμορφώσει ένα εθνικιστικό δεξιό κόμμα σύγχρονο, ανοιχτό στην κοινωνία, που θα επικαλείται τις αρχές του με θάρρος για να πείσει για την ορθότητά τους, ένα κόμμα με σοβαρό πρόγραμμα, μορφωμένους ανθρώπους, συμμάχους στην Ευρώπη, μια ρεαλιστική νέα εναλλακτική λύση για τα προβλήματα της Ελλάδος.  

Δυστυχώς όμως δεν το έπραξε είτε γιατί δεν ήθελε είτε γιατί δεν μπορούσε και το κόμμα παρέμεινε αυτό που πάντα ήταν. Κατά βάση μια μικρή κλειστή ομάδα ατόμων, στην πλειοψηφία χαμηλού επιπέδου, πειθήνια στην ηγετική ομάδα, άνευ σοβαρότητας και δυνατότητας προσέλκυσης άλλων ανθρώπων. Ο Μιχαλολιάκος υπήρξε αρχηγός 500 το πολύ ατόμων κι όχι του 7% που τον ψήφισε. Αυτό φάνηκε πανηγυρικά όταν τον περιέφεραν με τις χειροπέδες εδώ κι εκεί και στο κάλεσμά του για διαμαρτυρία ήταν καμιά πενηνταριά όλοι κι όλοι οι οποίοι κοιτούσαν από μακριά την διαπόμπευση του αρχηγού τους. Σκεφτείτε αντί για τους Χρυσαυγίτες να είχαν συλληφθεί οι ηγέτες του ΚΚΕ, επανάσταση θα γίνονταν!  Επίσης φάνηκε στην γύμνια των ψηφοδελτίων του κόμματος και την ανυπαρξία ικανών στελεχών.

Αποτέλεσμα όλων αυτών ήταν να μείνει εκτός βουλής. Αυτοί που την ψήφιζαν τόσα χρόνια ξεθύμαναν και βαρέθηκαν να ακούν τις αγριοφωνάρες τους. Προτίμησαν τον Βελόπουλο…  Το ζήτημα είναι τώρα τι γίνεται.

Η απάντηση είναι απλή. Η μόνη περίπτωση ανάκαμψης είναι η συνταρακτική αλλαγή των προσώπων και των πρακτικών. Ο Μιχαλολιάκος πρέπει να παραιτηθεί από την ηγεσία του κόμματος και να αναλάβει κάποιος άλλος που θα κάνει όσα δεν έκανε αυτός. Ένα άτομο με προσόντα, με καθαρό λόγο, αρνητής του συστήματος και της δημοκρατίας, αλλά προσαρμοσμένος στον καιρό μας και νομιμόφρονας. Κάποιος δυνατός παίκτης που θα έχει να πει σοβαρές προτάσεις και ο κόσμος θα δει σε αυτόν τον ηγέτη που μπορεί να κάνει τα πράγματα καλύτερα για την Ελλάδα κι όχι τον εκδικητή τιμωρό. Έχουμε τέτοιο πρόσωπο στο νου μας; Δυστυχώς όχι. Μπορεί να είναι ο Κασιδιάρης; Ίσως, αν ωριμάσει και γίνει αυτός που χρειαζόμαστε.