ΑΡΙΣΤΕΡΑ ΚΑΙ ΔΕΞΙΑ. ΟΡΙΣΜΟΙ-ΧΑΡΑΚΤΗΡΙΣΤΙΚΑ-ΣΥΝΕΠΕΙΕΣ.

Οι όροι Δεξιά και Αριστερά έχουν το νόημα που τους αποδίδει ο καθένας χωρίς ωστόσο να μπαίνει συνήθως στον κόπο να το εξηγεί. Έτσι βλέπουμε εθνικιστές και εθνικοσοσιαλιστές να καταδικάζουν την Ακροδεξιά, να επαίρονται ότι ο εθνικοσοσιαλισμός είναι κίνημα της Αριστεράς ή να ισχυρίζονται ότι δεν υπάρχει ούτε Αριστερά ούτε Δεξιά. Ομοίως ανθρώπους που αυτοπροσδιορίζονται ως αριστεροί να διακατέχονται παραδόξως  από αξίες και ιδέες που ανήκουν στην Δεξιά. Το ιστολόγιο μας προς άρση οποιασδήποτε παρεξηγήσεως δια του παρόντος άρθρου ορίζει επ’ ακριβώς τι εννοούμε όταν χρησιμοποιούμε αυτούς τους όρους.

Αριστερά είναι η αντίληψη-νοοτροπία που θεωρεί την φυσική τάξη κακή και επιζητεί την ανατροπή της, ολικά ή εν μέρει, ώστε να πάρει την θέση της μια άλλη ιδανική πραγματικότητα. Αριστεροί είναι οι άνθρωποι που συνειδητά ή ασυνείδητα επιθυμούν την αλλαγή της φυσικής τάξης με κάποια άλλη κατάσταση. Η αλλαγή αυτή αποτελεί επανάσταση, συνεπώς η ψυχολογία του επαναστάτη, η παραβατική διάθεση, χαρακτηρίζει όλη τη Αριστερά ως ανθρώπινο σύνολο που ενστερνίζεται αυτήν την νοοτροπία. Στην Αριστερά υπάρχουν δυο όχι ευκόλως διακριτά στρατόπεδα. Το θεϊστικό το οποίο αντιπροσωπεύει την μερίδα αυτών που πιστεύουν στον Θεό και θεωρούν ότι θα φέρει την νέα πραγματικότητα, δηλαδή τον παράδεισο. Και το υλιστικό που δεν πιστεύει στον Θεό αλλά θεωρούν ότι τον παράδεισο επί της γης θα φέρουν οι ίδιοι με κάποια οργανωμένη πολιτική κίνηση. Οι δυο οπτικές, παρά την διαφορά τους, συμπληρώνουν η μια την άλλη και είναι εξ ίσου επικίνδυνες για τις κοινωνίες που επικρατούν διότι προκαλούν σοβαρή διατάραξη της φυσικότητας, δηλαδή ύβριν η οποία, όπως ορθά διατυπώνει η ελληνική σοφία, με την σειρά της οδηγεί στην νέμεσι.

Στην θεϊστική Αριστερά ανήκουν δειλοί και παθητικοί. Πρόκειται για άτομα με θηλυκή ψυχή, που αδυνατούν ή δεν θέλουν να διαχειριστούν την πραγματικότητα την οποία βλέπουν ως τόπο θείας τιμωρίας. Ευαγγελίζονται την παραίτηση, τον αναχωρητισμό, την με κάθε τρόπο αποφυγή της βίας και του πολέμου, την παθολογική αλληλεγγύη, ειρήνη, αγάπη, την καθήλωση στην προσευχή, την άνευ μέτρου  λατρεία και αφοσίωση προς τον Θεό. Δεν είναι επικίνδυνοι ως άτομα αλλά ανεπαρκή, τα οποία για ψυχολογικούς λόγους ταυτίζουν την ηθική με την παθητικότητα και για να αποφύγουν κάθε σύγκρουση επιλέγουν την αποχή από τον ανταγωνισμό. Συνήθως ζουν απομονωμένοι σε κοινόβια ή ασκητεύουν στην ερημιά. Όταν επιλέξουν τον κοινωνικό βίο, υπό κανονικές συνθήκες, ζουν στο περιθώριο ως απόκληροι αλήτες. Αν όμως οι συνθήκες, σε ανώμαλες εποχές, το ευνοήσουν η ψυχολογία τους μεταδίδεται σε ευρύτερες μάζες και η κοινωνία καταντά θηλυπρεπής με αποτέλεσμα να μετατρέπεται σε πανεύκολο στόχο αρρενωπών επιβουλέων. Οι ισλαμιστές και οι λαθρομετανάστες στην σημερινή εκθηλυσμένη Ευρώπη αποτελούν ζωντανό παράδειγμα επιθετικών αρσενικών που θεωρούν φυσιολογικό να υποδουλώσουν τον στερούμενο ανδρισμού δυτικό κόσμο.

Στην άθεη πτέρυγα ανήκουν οι φύσει φαύλοι, που διαθέτουν θράσος, ανηθικότητα και μοχθηρία. Αυτοί μισούν τους καλύτερους τους και διεκδικούν δυναμικά την θέση τους με δόλιο τρόπο. Ως ενεργητικοί είναι εξ ορισμού επικίνδυνοι. Μέθοδος τους είναι η δημιουργία αριστερής πολιτικής οργάνωσης με σκοπό την κατάκτηση της πολιτικής εξουσίας. Αρχικώς, επαγγελλόμενοι τον παράδεισο επί της γης, προσεταιρίζονται ευάλωτες μάζες τις οποίες φανατίζουν και σχηματίζουν στρατό. Όταν αργότερα οι συνθήκες το επιτρέψουν επαναστατούν κατά των κυβερνώντων και καταλαμβάνουν την εξουσία. Φυσικά αξιοποιούν την πρώτη κατηγορία ομοϊδεατών οι οποίοι συντάσσονται με το νέο καθεστώς και παραλύουν την κοινωνία δια της διάδοσης του οράματος του «στρουμφοχωριού». Έτσι οι αντιδράσεις εκμηδενίζονται και η συντριπτική πλειοψηφία ανέχεται την επαναστατική αλλαγή αναμένοντας (με ελπίδα) τις εξελίξεις. Τελικά αντί για τον παράδεισο η επανάσταση φέρνει μοιραίως την κόλαση καθώς η διακυβέρνηση της χαρακτηρίζεται από ιδιοτέλεια, διαφθορά, ανικανότητα και ακραία βία.

Το νέο κράτος γρήγορα συνειδητοποιεί ότι είναι αδύνατο να δημιουργήσει τον παράδεισο που υποσχέθηκε προεπαναστατικά και τότε προκειμένου να παραμείνει στην εξουσία μεταμορφώνεται σε στυγνή δικτατορία. Κατά συνέπεια δημιουργείται ένα υβριδικό καθεστώς, όπως ο κομμουνισμός, που ενώ παρουσιάζεται ως αριστερό στην πραγματικότητα είναι απολύτως αυταρχικό και ανελεύθερο. Το κράτος φυσικά σώζεται αλλά οπωσδήποτε δεν μένει αλώβητο όπως και το Έθνος. Αυτά συμβαίνουν κατά κανόνα όταν γίνεται η βίαια επανάσταση.

Όταν όμως για κάποιους λόγους δεν έχουμε επανάστατική αλλαγή αλλά ωστόσο κυριαρχεί ιδεολογικά ο αριστερισμός, έχουμε τις εξής σοβαρές επιπτώσεις: 1) η κοινωνία σταδιακά εκφυλίζεται, 2) εκφυλίζεται ο κρατικός μηχανισμός διότι επικρατούν φαύλοι, 3) αποδυναμώνεται η εθνική άμυνα και η ασφάλεια, 4) εφόσον οι υγιείς δυνάμεις δεν αντιδράσουν εγκαίρως το έθνος εξαφανίζεται από προσώπου γης.

Δεξιά είναι η αντίληψη-νοοτροπία που δέχεται την φυσική τάξη διότι πιστεύει πως ο κόσμος έχει σκοπό. Επομένως είναι εξ ορισμού θεϊστική και δεν επιδιώκει την αλλαγή της φυσικότητας. Ο Θεός δεν κάνει ότι γυρεύει παραβιάζοντας τους νόμους της φύσης ερχόμενος σε αντίθεση με τον ίδιο του τον εαυτό. Ο επίγειος παράδεισος δεν μπορεί να υπάρξει αλλά μόνο η βελτίωση της ζωής των ανθρώπων με τον επίμοχθο αγώνα. Εφόσον το έθνος είναι δημιούργημα της φύσης αναγνωρίζεται ως το φυσικό περιβάλλον του ανθρώπου μέσα στο οποίο θα εξελίξει την προσωπικότητα του. Η Δεξιά είναι εθνικιστική, φυλετιστική και αριστοκρατική. Δέχεται την φυσική ανισότητα των ανθρώπων και πρεσβεύει ότι προς όφελος του έθνους δέον να άρχουν οι άριστοι, δηλαδή αυτοί που υπερέχουν σε αρετή. Την Αρετή συνιστούν ένα σύνολο χαρακτηριστικών ήτοι ηθικών ιδεών και ικανοτήτων που διαθέτουν οι κρείσσονες. Στην κοινωνία πρέπει να υπάρχει ιεραρχία και δικαιοσύνη. Οι άρχοντες να εξασφαλίζουν πως ο καθένας θα απολαμβάνει ότι του αντιστοιχεί σύμφωνα με την αξία και την προσφορά του. Το τελευταίο ασφαλώς δεν σημαίνει ότι η Δεξιά τάσσεται υπέρ της εξόντωσης των αδυνάτων ή των μελών της κοινωνίας που εξαιτίας ανωτέρας βίας δεν είναι σε θέση να προσφέρουν ως διατυμπανίζει η απαίσια προπαγάνδα των αριστερών. Αντιθέτως η αρωγή των αδυνάμων αποτελεί ηθική υποχρέωση της πολιτείας. Άλλο όμως αυτό και άλλο ανάξιοι, πονηροί και οκνηροί να σιτίζονται από το πρυτανείο.

Σπουδαίες αξίες της Δεξιάς είναι η τάξη, η πειθαρχία, ο ηρωισμός, ο νόμος, η εργασία. Ενεργός πολίτης σημαίνει εργατικός, νομιμόφρων, εθνικιστής, πειθαρχημένος και πάνω από όλα πολεμιστής, όχι αναχωρητής ή δειλός. Το κράτος δεν επιτρέπεται να μένει αθωράκιστο έναντι εσωτερικών και εξωτερικών εχθρών. Η δεξιά πολιτεία μεριμνά για την ενδυνάμωση του εθνικού φρονήματος και την δημιουργία ισχυρού στρατού. Το κράτος είναι πατερναλιστικό υπό την έννοια του ρυθμιστή της κοινωνικής και οικονομικής ζωής ισορροπώντας ανάμεσα στα δικαιώματα των ατόμων και το εθνικό συμφέρον. Εξυπακούεται ότι κακοποιά στοιχεία, προδότες και βλαβεροί πατάσσονται με αυστηρότητα διότι στα εκφυλιστικά φαινόμενα δεν επιτρέπεται η παραμικρή ανοχή. Η Δεξιά τέλος τάσσεται αναφανδόν υπέρ του ορθού λόγου, της καλαισθησίας και της επιστημονικής έρευνας.

Αποτελέσματα της Δεξιάς τάξης πραγμάτων, που είναι η φυσική τάξη της κοινωνίας της φυλής μας, είναι: 1) αριστοκρατία, 2) ισχυρό κράτος, 3) πολιτιστική και οικονομική ακμή, 4) ηθική τάξη, 5) ασφάλεια, 6) δικαιοσύνη.