Η ΑΓΑΠΗ ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ ΜΙΣΟΣ

(ΒΑΣΙΚΟ ΙΔΕΟΛΟΓΙΚΟ ΚΕΙΜΕΝΟ)

Η αριστερά για να πετύχει τους σκοπούς της επενδύει ανέκαθεν στην καλλιέργεια ενός μαζικού συναισθήματος αρρωστημένης, παθολογικού τύπου, άνευ ορίων, αγάπης προς όλους τους ανθρώπους ανεξαιρέτως. Καμία ίσως άλλη φράση δεν περιγράφει καλύτερα την προσπάθεια αυτή από την ευαγγελική ρήση: «αγαπάτε τους εχθρούς σας». Δηλαδή ήδη από την εποχή της αληθινής «πρώτη φορά αριστερά» βασική επιδίωξη της υπήρξε η διαμόρφωση μιας νέας ηθικής τάξης βασιζόμενης στην εξωφρενική έννοια της άνευ ορίων αγάπης η οποία πλασάρεται και γίνεται μαζικώς αποδεκτή ως απόσταγμα αρετής.

Για να αντιληφθούμε τι θέλει να πετύχει πρέπει να ξεκινήσουμε από την βασική διαφορά μεταξύ αριστεράς και δεξιάς. Η αριστερά σε αντίθεση με εμάς πιστεύει ότι ο κόσμος δεν έχει Σκοπό και χρήζει αλλαγής προς την κατεύθυνση ενός ιδεατού παραδείσου όπου θα επικρατεί το απόλυτο καλό. Η ύπαρξη των φυλών, των εθνών, των διαφορετικοτήτων και ιδίως των ανισοτήτων μεταξύ των ανθρώπων αποτελούν έργα της «κακής» φύσεως που εμποδίζουν την έλευση του οράματος αυτού. Επομένως δια της καλλιέργειας της ομαδικής ψυχοπαθολογίας της αγάπης επιδιώκεται η κατάργηση αυτών των φυσικών ορίων που στέκονται, κατά την ρηχή της γνώμη, εμπόδιο στην έλευση του θαυμαστής της ουτοπίας. Με λίγα λόγια η αγάπη της αριστεράς για τον άνθρωπο υποκρύπτει το μίσος προς τα έθνη.

Στα πλαίσια της κατήχησης της, «καλός» άνθρωπος θεωρείται αυτός που αποδέχεται την φυλετική μίξη και την εθνική αλλοίωση. Αντιθέτως απολύτως «κακός» και ως εκ τούτου μισητός χαρακτηρίζεται ο αντιστεκόμενος στον εκφυλισμό. Αυτός είναι ρατσιστής και πρέπει το λιγότερο να φυλακιστεί. Εντούτοις, η νέα κυριαρχούσα πλέον ηθική, ούσα αντίθετη με τον ρυθμό του κόσμου, οδηγεί μοιραίως στην ύβρη της φυλετικής μίξης και της υποχρεωτικής συμβίωσης ανόμοιων πλασμάτων. Η ύβρις, οπωσδήποτε, όπως πολύ καλώς μας κληροδότησε η ελληνική σοφία φέρνει πάντα από πίσω της συντροφιά την νέμεση.

Όσον αφορά εμάς στην ψυχανώμαλη αγάπη της αριστεράς για τον άνθρωπο αντιπαραθέτουμε την φυσιολογική αγάπη για την φυλή και το έθνος. Η αγάπη αυτή αν και δεν είναι προϊόν προπαγάνδας αλλά πηγαία εδράζεται στην πίστη μας ότι η εκ φύσεως ποικιλομορφία των ανθρώπων εξυπηρετεί τον υπαρκτό Σκοπό του κόσμου. Η φύση προς περιφρούρηση αυτής προίκισε τα είδη με φυσική αποστροφή προς το αλλότριο. Το τελευταίο δεν μας καθιστά μισάνθρωπους αλλά υποστηρικτές της ανεξάρτητης ανάπτυξης των εθνών.