ΜΕΤΑΦΥΣΙΚΗ ΤΗΣ ΔΕΞΙΑΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΑΡΙΣΤΕΡΑΣ.

Η μεταφυσική βάση της δεξιάς ανιχνεύεται στον αρχαίο πατριαρχικό παγανισμό ενώ της αριστεράς στον μητριαρχικό παγανισμό και την αίρεση του γνωστικισμού.

Οι φυλές του ουρανού είχαν πατριαρχική δομή και οργάνωση. Διαμόρφωσαν την θρησκεία τους πάνω στις αρχές της ιεραρχίας, της τάξης, της πειθαρχίας, των περιορισμών (ελευθερία λογίζονταν ως έλευσις ορίων) και της ανάγκης. Οι Θεοί τους βρίσκονταν εντός του κόσμου, υπό την κυριαρχία του παντοκράτορος νόμου, με αρμοδιότητες, και ιεραρχική σχέση με προεξάρχοντα συνήθως, τον άρρενα θεό Ήλιο εξ ου και ο προσδιορισμός της παράδοσής τους ως ηλιακής. Η ανέλιξη του ανθρώπου επιτυγχάνονταν διά της προσπάθειας για βελτίωση, των άθλων και του αγώνα υπέρ της φυλής. Μετά τον θάνατο προορισμός της αθάνατης ψυχής ήταν το βασίλειο του Άδη, η μετεμψύχωση ή τα Ηλύσια πεδία, αναλόγως τι έπρεπε για κάθε περίπτωση.

Οι φυλές της γης είχαν μητριαρχική δομή και οργάνωση. Η θρησκεία τους εμπεριείχε την αταξία, τον ηδονισμό και την απώλεια της ατομικής συνείδησης. Εντός του κόσμου υπήρχε μια μεγάλη θηλυκή θεότητα που συνήθως ταυτίζονταν με την Γαία, ή την Σελήνη (εξ ου σεληνιακή παράδοση) και πολλές άλλες μικρότερες, μεταξύ τους ίσες. Η λατρεία της περιλάμβανε την ισότιμη συμμετοχή όλων σε ερωτικά όργια, μέθη, δαιμονική μουσική και χορό που οδηγούσαν σε ένα είδος έκστασης που εκλαμβάνονταν ως μέθεξη στην θεότητα. Αρχηγός της κοινότητας ήταν η αντανάκλαση της Θεάς, μια μητέρα. Η καθολική και ισότιμη συμμετοχή στην οργιαστική τελετή προέβαλε ως τρόπο οργάνωσης την κοινοκτημοσύνη των αγαθών, των γυναικών και των τέκνων. Ως εκ τούτου δεν είχε ιδιαίτερη βαρύτητα η προσωπική αξία και ο ατομικός αγώνας αλλά η συνεργασία της φυλής. Μετά το θάνατο κυριαρχούσε η αντίληψη ότι θα επέρχονταν η ένωση με την μεγάλη μάνα σε μια αιώνια γλυκιά αγκαλιά.

Υπήρχαν επομένως δυο πρωταρχικές θρησκείες και τρόποι οργάνωσης που αντιστοιχούσαν σε δυο διαφορετικούς ανθρώπινους τύπους. Η μια δεν επηρέαζε την άλλη εφόσον υπήρχε ανεξάρτητη ανάπτυξη των φυλών διά της γεωγραφικής απομονώσεως. Τούτο άλλαξε όταν οι φυλές του ουρανού αναπτύχθηκαν πληθυσμιακά και κατέλαβαν εδάφη των φυλών της γης. Οι κυρίαρχοι επέβαλαν την θρησκεία και την κοινωνική τους οργάνωση λαμβάνοντας όμως ορισμένα μητριαρχικά στοιχεία από τους υπόδουλους τα οποία κατά βάσιν προσάρμοσαν στην ηλιακή λατρεία. Στην αντίδραση των τελευταίων για επαναφορά των θρησκευτικών ιδεών της μητριαρχίας και του παλαιού τρόπου ζωής εντοπίζεται η γέννηση της «πρωτόγονης» αριστεράς δηλαδή του παραβατικού πνεύματος και της επανάστασης ενάντια στις πατριαρχικές αρχές και αξίες. Εντούτοις το πνεύμα αυτό, το οποίο ενυπήρχε στα κατώτατα στρώματα του πληθυσμού, δεν είχε κάποια δυναμική ώστε να εξελιχθεί σε πολιτική κίνηση ικανή να αλλάξει την καθεστηκυία πατριαρχική τάξη μέχρι την εμφάνιση του γνωστικισμού. Ο τελευταίος προσέδωσε στο μητριαρχικό κοινωνικό σύστημα φιλοσοφικό υπόβαθρο, ταυτότητα, σκοπό και οργάνωση, καθιστώντας το ελκυστικό ευρύτερα με αποτέλεσμα να γεννηθεί αυτό που ονομάζουμε αριστερά.

Πως εμφανίστηκε όμως ο γνωστικισμός στην ιστορία; Στο ερώτημα αυτό μπορούμε να απαντήσουμε μόνο αν εντρυφήσουμε στην φύση αυτού του θρησκευτικού κινήματος.

Ουσία του γνωστικισμού είναι η εναντίωση στον κόσμο και τους νόμους του. Η άρνηση της φύσης και των Θεών του κόσμου τούτου. Το πνεύμα ενάντια στην φυσική τάξη που εκπροσωπεί η πατριαρχική παράδοση. Η ιδέα ότι υπάρχει κάποιος ανώτερος Θεός μακριά από τον κόσμο ο οποίος ως αγαθός δύναται να μας απαλλάξει από τα δεινά οδηγώντας μας σε ένα επέκεινα αιώνιας ευδαιμονίας και ευτυχίας. Ο άνθρωπος που κατέχει την μυστική γνώση, κατά τους γνωστικούς, μπορεί να επικοινωνήσει με αυτόν τον λυτρωτή Θεό και να σωθεί. Συνεπώς ο γνωστικισμός διαχωρίζει τον κακό κόσμο και τους Θεούς του από τον καλό εξωσυμπαντικό Θεό. Το καλό πνεύμα από την κακή ύλη. Λέει ότι υπάρχει ένας απόλυτος άρχων του κόσμου ο οποίος δύναται να αλλάξει την φυσική τάξη κατά το δοκούν και να μας οδηγήσει στην μακαριότητα. Συνεπώς οι άνθρωποι οφείλουν να επαναστατήσουν κατά του κόσμου και να συνταχθούν με τον εκτός κόσμου παντοδύναμο Θεό.

Όμως η ιδέα του εκτός κόσμου Θεού δεν υπήρχε ούτε στην μητριαρχική, ούτε στην πατριαρχική θρησκεία. Που την βρήκε; Η απάντηση είναι στον εβραϊκό μονοθεϊσμό.

Η εβραϊκή θρησκεία για έναν πολύ συγκεκριμένο λόγο γέννησε τον γνωστικισμό. Οι εβραίοι πίστευαν ότι υπήρχε ένας εξωσυμπαντικός απόλυτος Θεός ο οποίος για κάποιο αδιευκρίνιστο λόγο τους είχε υποσχεθεί την παγκόσμια κυριαρχία. Όταν διαπίστωσαν ότι δεν κρατούσε την υπόσχεσή αυτή, ορισμένοι αιρετικοί,  ανέπτυξαν την ιδέα πως δεν ήταν ο πραγματικός Θεός αλλά κάποιος μικρός και κακός που τους εξαπάτησε, τον οποίο όφειλαν να απορρίψουν συντασσόμενοι με τον άγνωστο αγαθό Θεό, την σπίθα του οποίου έφεραν στην ψυχή, μέσα από κάποια μυστική πρακτική ή γνώση. Δηλαδή υποστήριζαν πως ο δημιουργός του κόσμου και των ανθρώπων ήταν κακός και κατά συνέπεια ήταν κακά και τα δημιουργήματά του. Παρόλα αυτά ο άνθρωπος είχε μέσα του ένα καλό στοιχείο με καταγωγή από τον μέγα αγαθό Θεό, την ψυχή. Εν τέλει οι ιδέες αυτές έγιναν δημοφιλείς και στους μη εβραίους αλλά αλλοτριωμένους ανθρώπους της ελληνιστικής εποχής.

Το κεντρικό γνωστικό δόγμα διαχωρίστηκε σε δυο βασικά ρεύματα. Το πρώτο, το απολύτως ακραίο, που ονομάζω αναχωρητικό θεώρησε πως οτιδήποτε εγκόσμιο, όπως οι κοινωνικές σχέσεις, η εργασία, η πολιτική ακόμη και η φροντίδα για το σώμα ήταν καταδικαστέο, ως δημιούργημα του κακού δημιουργού και συνεπώς πρότεινε ως πρακτική τον αναχωρητισμό και την υιοθέτηση ενός ακραίου ασκητικού τρόπου ζωής, προσευχής, μύησης, λατρείας κτλ. Δηλαδή δίδασκαν ότι δεν είχε καμιά σημασία η σπουδή για τα εγκόσμια αλλά η μύηση στην μυστική γνώση και η άσκηση.

Τα παραπάνω καθιστούσαν το ρεύμα αυτό αδιάφορο για τον υπόλοιπο κόσμο. Εκπροσωπούσε την άρνηση του κόσμου χωρίς όμως να στρέφεται πραγματικά εναντίον του. Οι εκφραστές του υπήρξαν αναχωρητές που νοιάζονταν μόνο για την προσωπική τους φώτιση και σωτηρία. Δεν είχαν πολιτικές βλέψεις. Το δεύτερο όμως ρεύμα, το οποίο ονομάζω εγκόσμιο, μας αφορά διότι οι πιστοί του αποφάσισαν να δραστηριοποιηθούν μέσα στον κόσμο, να πολιτικοποιηθούν, να επαναστατήσουν για να τον αλλάξουν. Έγιναν δηλαδή «κοσμοδιορθωταί» κατά τον προσφιλή χαρακτηρισμό κάποιων ιδεολογικών τους απογόνων από τον αείμνηστο Ι. Πασά.

Σε αντίθεση με το αναχωρητικό ρεύμα υποστήριξε ότι η ανθρωπότητα όφειλε να εναντιωθεί στις δυνάμεις που εκπροσωπούν την φυσική τάξη ενεργητικά, παραβιάζοντας τους κανόνες και πολεμώντας με σκοπό την επανάσταση μέσα από την πολιτική αλλαγή. Η θέση του βασίστηκε στην ιδέα ότι εφόσον το ανθρώπινο σώμα, ως ύλη, ήταν κάτι κακό ήταν ηθικά αδιάφορο αν παραδίδονταν στις ηδονές ή στην αποχή. Το μόνο που είχε σημασία ήταν η αγνότητα της ψυχής και ο αγώνας εναντίον του κόσμου με κάθε μέσο. Συνεπώς ο πόλεμος θα δίνονταν και στο υλικό επίπεδο από την ομάδα των «φωτισμένων» με σκοπό να ανατρέψουν το κοινωνικό πολιτικό σύστημα και να εγκαθιδρύσουν ένα καινούργιο «δίκαιο» όπου θα κυριαρχούσε η αγάπη, η ισότητα, η κοινοκτημοσύνη, η ίση συμμετοχή στις ηδονές, δηλαδή εν ολίγοις θα επανέφεραν το σύστημα της μητριαρχικής παράδοσης λατρεύοντας στην θέση της μεγάλης Μητέρας τον εκτός κόσμου και αμόλυντο Θεό.

Οι γνωστικοί χρησιμοποιώντας την φιλοσοφία που έμαθαν από τους Έλληνες μετέτρεψαν τις πρωτόγονες πεποιθήσεις της μητριαρχίας σε φιλοσοφικές θεωρίες και τις πρακτικές της σε κοινωνικές και πολιτικές προτάσεις οι οποίες βρήκαν γόνιμο έδαφος στο εσωτερικό προλεταριάτο, δηλαδή το τμήμα εκείνο του πληθυσμού που, λόγω των συνθηκών, είχε αποκοπεί από τις παραδόσεις του ή ήταν εξ αρχής ξένο λόγω καταγωγής από αυτές.  Ισχυρίζονταν ότι εφόσον το κακό κυριαρχεί στον κόσμο, ο Θεός που τον έφτιαξε είναι κακός και υποδεέστερος. Επειδή όμως ο Θεός του σύμπαντος δεν μπορεί να είναι ούτε ατελής ούτε κακός ο παραπάνω δεν είναι μόνος. Υπάρχει ένας άλλος μέγιστος καλός Θεός του οποίου την θεία φλόγα έχουμε μέσα μας και χάρις αυτήν γνωρίζουμε πιο είναι το καλό και το κακό. Επομένως οφείλουμε να επαναστατήσουμε κατά του δυνάστη δημιουργού και του κόσμου που έφτιαξε. Να γίνουμε όλοι ίσοι, ο λύκος να μην τρώει το πρόβατο, να μην έχουμε πολέμους, να ζούμε ειρηνικά και ευτυχισμένα όλοι μαζί. Την προσπάθεια μας θα προσέξει ο μεγάλος Θεός, θα ‘ρθει να μας ελευθερώσει από τα δεσμά της κακιάς ύλης και να μας πάει στον παράδεισο όπου θα ζούμε ευτυχισμένα για πάντα. Η υπόσχεση του παραδείσου έδωσε άλλη ώθηση στην αριστερά, τέτοια που την κατέστησε ισχυρό πολιτικό κίνημα το οποίο εν τέλει κατόρθωσε να πλήξει τον πατριαρχικό παγανισμό.

Όποιος είναι δεξιός πιστεύει πως δεν υπάρχει κάτι κακό στην λειτουργία του κόσμου. Ο ρυθμός του κόσμου δεν είναι αποτέλεσμα κάποιας θείας βούλησης αλλά απότοκο του απρόσωπου φυσικού νόμου, της λειτουργίας του κόσμου, των ιδιοτήτων (φθαρτότητα) της χονδροειδούς ύλης και αναγκαία συνθήκη για την διατήρηση της ζωής σε αυτό το επίπεδο. Πχ. Ο λύκος τρώει το πρόβατο διότι το έχει ανάγκη για να επιζήσει. Ο άνθρωπος πεθαίνει διότι το σώμα εξασθενεί από την φύση του. Ένα μωρό πεθαίνει πριν καν γεννηθεί διότι από κακή τύχη κάτι δεν πήγε καλά λόγω της φθαρτότητας της ύλης. Η ψυχή είναι αθάνατος και δια της συνεχούς εμψυχώσεως σε νέα σώματα τελειούται και ανελίσσεται. Η ζωή στο επίπεδο της χονδροειδούς ύλης αποτελεί απαραίτητο στάδιο στην εξέλιξη της ψυχής ως ακριβώς το νηπιαγωγείο και το δημοτικό στις μετέπειτα σπουδές. Και για όποιον είναι μονοθεϊστής να πιστεύει πως η παρουσία του κακού στο κόσμο είναι θέλημα του Θεού κι αυτός ξέρει το λόγο.  

ΛΑΪΚΙΣΜΟΣ ΚΑΙ ΑΡΙΣΤΟΚΡΑΤΙΑ

Ο σκοπός της ζωής, το κίνητρο για τις πράξεις μας, είναι τρία πράγματα που συμβαίνει να ανακατεύονται στον καθένα σε άλλες ποσότητες: 1. Η επιβίωση. 2. Η απόλαυση. 3. Η ηθική ζωή. 

Ο κατώτερος κοιτάει απλά την επιβίωση διότι είναι συνήθως πάμπτωχος ως ανίκανος ή τεμπέλης και δεν έχει μεγάλη πρόσβαση σε απολαύσεις πέραν από τις ζωώδεις. Ο μεσαίος άνθρωπος συνήθως έχοντας ξεπεράσει σε μεγάλο βαθμό το θέμα της επιβίωσης κοιτάει να γευτεί όσο μπορεί τις απολαύσεις της ζωής. Ο ανώτερος άνθρωπος βάζει σε μεγάλη προτεραιότητα την ηθική ζωή ακόμα κι αν αυτή είναι εις βάρος των άλλων σκοπών. Εδώ να πούμε ότι το ίδιο πράττει και ο ανόητος. Πχ ο Τζιχαντιστής που ανατινάζεται έχει ιδεώδη που πιστεύει αλλά είναι βλακώδη. Τούτος προφανώς ως θύμα πλύσης εγκεφάλου δεν είναι ανώτερος. Τι διαφοροποιεί τον έναν από τον άλλον; Η βάση της ηθικής του. Του ανώτερου ανθρώπου είναι λογική. Του κατώτερου φιλοσοφικώς αστήρικτη και βλακώδης.

Πάμε τώρα στις συνέπειες. Επειδή ο κατώτερος συνδυάζει τον ανεξέταστο βίο με την μέριμνα για επιβίωση και απόλαυση είναι φυσικό να επιλέγει για ηγέτη αυτόν που του τάζει λεφτά και καλοπέραση. Επομένως στην δημοκρατία είναι δεδομένο ότι πάντα θα νικάει αυτός που τάζει απολαύσεις και ρουσφέτια είτε εμφορείται από ιδιοτελή αισθήματα είτε από σπουδαία ιδανικά διότι οι κατώτεροι και οι μεσαίοι είναι πάντα πλειοψηφία. Οι δημοκρατικοί πολιτικάντηδες δεν έχουν θέμα στο να ψεύδονται και να τάζουν. Γι’ αυτό κερδίζουν. Οι άριστοι όμως δεν μπορούν εύκολα να κοροϊδεύουν. Έχουν ηθικούς ενδοιασμούς. Αυτοί οι ενδοιασμοί οφείλουν να εκλείψουν διότι δεν είναι ανήθικο να ψεύδεσαι σε χαζούς και σε συμφερολόγους όταν πρόκειται για το συμφέρον του έθνους. Τούτο είναι κατανοητό από άλλους ηγέτες στην Ευρώπη όπως ο Όρμπαν ή ο λατρευτός μας Σαλβίνι. Αυτοί γίνονται λαϊκιστές και ψεύτες για να αποκτήσουν πολιτική δύναμη προς όφελος του Έθνους τους. Το αυτό πρέπει να πράξουμε κι εμείς. Να γίνει κατανοητό ότι το να εξαπατείς βλάκας με σκοπό την εθνική σωτηρία καθιστά την εξαπάτηση πράξη οσία και ουχί άτιμον.

ΦΥΣΙΚΟ ΚΑΙ ΗΘΙΚΟ

            Μερικοί μπερδεύουν το φυσικό με το ηθικό. Φυσικό είναι ότι είναι της φύσεως έργον κι όχι ότι είναι καθιερωμένο από τον άνθρωπο. Η συμπεριφορά του ανθρώπου από ένα σημείο και μετά δεν είναι φυσική αλλά προϊόν σκέψης και ήθους. Φυσική είναι όταν απλά ακολουθείς ένα ένστικτο. Όταν όμως μπαίνει το ερώτημα τι είναι ορθό να πράξεις και τι όχι και προσαρμόζεται η συμπεριφορά αναλόγως τότε δεν μιλάμε για φυσικότητα αλλά για ηθική

ΠΡΕΠΕΙ ΟΙ ΔΕΞΙΟΙ ΝΑ ΛΕΝΕ ΨΕΜΑΤΑ;

Οι δημοκρατικοί και οι κουμουνιστές κατηγορούν τον Χίτλερ για εξαπάτηση της μάζας. Αποδίδουν την επιτυχία του εθνικοσοσιαλισμού στην προπαγάνδα. Συχνά διαρρηγνύουν τα ιμάτια τους με την «κυνικότητα» του φύρερ αναφερόμενοι σε κάποιες ρήσεις του όπως: "Αν θέλετε την εύνοια των μαζών, πρέπει να λέτε τα πιο ηλίθια και τα πιο χοντρά ψέματα." Όμως η πραγματικότητα είναι ότι αυτά για τα οποία τον κατηγορούν είναι αυτά που οι ίδιοι πράττουν διαχρονικά.

Η φύση της δημοκρατίας είναι τέτοια που η προπαγάνδα έχει καθοριστική σημασία. Η μάζα δεν έχει λογική κρίση. Οι ψηφοφόροι δεν μπορούν να κρίνουν ποιο είναι το καλό του τόπου, ούτε και τους ενδιαφέρει. Όλοι νοιάζονται μόνο για το ατομικό τους συμφέρον επομένως ο πολιτικός, σε όποια ιδεολογία κι αν ανήκει, αν θέλει να κυβερνήσει πρέπει να λέει τεράστια ψέματα και να γνωρίζει καλά την τέχνη της προπαγάνδας. Αν δεν λέει ψέματα ώστε να φανεί ως αυτός που θα πραγματοποιήσει τις επιθυμίες του όχλου ασφαλώς δεν θα έχει καμία τύχη. Διότι θα βρεθεί κάποιος άλλος να τα πει και να πάρει τις ψήφους. Επομένως καθίσταται σαφές πως εφόσον κάποιος συμμετέχει σε εκλογές και θέλει να έχει μεγάλη απήχηση για να κυβερνήσει και όχι απλά για να μπει στην βουλή, απαιτείται να εξαπατεί χωρίς κανέναν ενδοιασμό, να τάζει θέσεις, να κάνει ρουσφέτια και γενικώς να μη φέρεται έντιμα.

Για να επιβληθούν οι ιδέες μας και η αρετή απαιτείται δύναμη και δύναμη σημαίνει ανάληψη της πολιτικής εξουσίας. Μόνο αυτός που έχει στα χέρια του το κράτος μπορεί να αλλάξει τους ανθρώπους. Η ανάληψη της πολιτικής εξουσίας πραγματοποιείται όπως αποδεικνύεται ιστορικά είτε διά επαναστάσεως είτε νομίμως. Εφόσον η εποχή μας δεν είναι επαναστατική και η επιλογή μας είναι η νομιμότητα οφείλουμε να παίξουμε σύμφωνα με τους κανόνες του συστήματος ή να βλέπουμε την κυριαρχία του κακού χωρίς να πράττουμε κάτι.  Το παιχνίδι στην δημοκρατία έχει έναν βασικό κανόνα. Κερδίζει αυτός που ξέρει να λέει τα καλύτερα ψέματα και να εξαπατά τους ψηφοφόρους.

Η Το πρόβλημα με την δεξιά εντούτοις πιστεύει στην δικαιοσύνη, την αξιοκρατία, την πρωτοκαθεδρία του έθνους έναντι του ατόμου, στην αριστοκρατία, στην αγαθοσύνη, την αντρειοσύνη, στον ιπποτισμό, στον ηρωισμό, στο πνεύμα και όχι στον υλισμό. Επιτρέπεται ηθικά να παρεκκλίνει από αυτές τις αρχές για να κερδίσει την μάζα; Κατά την γνώμη μου ναι διότι υπέρτερο αγαθό είναι το συμφέρον του Έθνους. Εδώ πράγματι πρέπει να εφαρμοστεί η προτροπή του Νικολό Μακιαβέλι «ο σκοπός αγιάζει τα μέσα». Συνεπώς η δεξιά δεν επιτρέπεται να έχει κανέναν ενδοιασμό ως προς την ανήθικη αυτή τακτική διότι η ανάδειξη της στην εξουσία υπηρετεί μείζονα σκοπό που είναι η σωτηρία του Έθνους.  Αφού έχουμε δημοκρατία και κερδίζει ο μεγαλύτερος ψεύτης οφείλουμε να γίνουμε οι μεγαλύτεροι ψεύτες. Οπότε οι δεξιοί πρέπει να λένε ψέματα και μάλιστα τεράστια διότι όπως είπε και ο εμβληματικός Αδόλφος :  "Αν θέλετε την εύνοια των μαζών, πρέπει να λέτε τα πιο ηλίθια και τα πιο χοντρά ψέματα."