ΠΕΡΙ ΑΝΘΡΩΠΙΣΜΟΥ.

Ανθρωπισμός είναι η ηθική αντίληψη περί αλληλεγγύης που πρέπει να έχει ο άνθρωπος για τον άνθρωπο. Σύμφωνα με τον χριστιανισμό και την «θρησκεία» των ανθρώπινων δικαιωμάτων του ευρωπαϊκού διαφωτισμού όλοι οι άνθρωποι οφείλουν να νοιάζονται και να βοηθούν τους ασθενέστερους συνανθρώπους τους αδιακρίτως, επειδή όλοι είναι ίσοι για το Θεό κατά τους μεν, ή για την φύση κατά τους δε. Η σύγχρονη ηθική που αποτελεί γέννημα των παραπάνω αντιλήψεων, επιτάσσει τον ανθρωπισμό αυτού του είδους. Συνεπώς για την επικρατούσα ιδεολογία πρέπει όλοι οι άνθρωποι να είμαστε «καλοί», δηλαδή ανθρωπιστές προς όλους όσους έχουν ανάγκη αδιακρίτως.

Στον παραδοσιακό κόσμο η συγκεκριμένη αντίληψη περί ανθρωπισμού ήταν άγνωστη διότι κατά την οπτική της παράδοσης οι άνθρωποι ως άνισοι μεταξύ τους είναι παράλογο να αντιμετωπίζονται αδιακρίτως το ίδιο λόγω της κοινής ανθρώπινης ιδιότητας. Ακόμη και οι Θεοί δεν τους αντιμετώπιζαν το ίδιο. Η ηθική επέβαλε την διαφορετική μεταχείριση των ανθρώπων με βάση την αξία τους, τον δεσμό και την θέση την οποία κατείχαν. Η αλληλεγγύη εκδηλώνονταν κατά προτεραιότητα. Ήταν αδιανόητο για παράδειγμα να δοθεί οικονομική βοήθεια σε αλλόφυλους την στιγμή που υπήρχαν ομόφυλοι που την χρειάζονταν. Ήταν αδιανόητο να προσφέρεται βοήθεια σε αντικοινωνικά στοιχεία που έβλαπταν την κοινωνία εις βάρος αναξιοπαθούντων που ατύχησαν ή κατέστησαν τέτοιοι λόγω της προσφοράς τους στην εθνική κοινότητα. Ήταν πέραν πάσης λογικής να μην ευεργετούνται οι οικογένειες των πεσόντων πολεμιστών και να χορηγείται βοήθεια στους εν δυνάμει ή ενεργούς εχθρούς της εθνικής κοινότητας.

Έχουμε λοιπόν από την μια μεριά τον σύγχρονο ανθρωπισμό με την ηθική επιταγή μιας άνευ όρων αλληλεγγύης προς όλους, ισοπεδωτικά, με όραμα έναν ουτοπικό κόσμο χωρίς διακρίσεις και από την άλλη τον παραδοσιακό όπου η αλληλεγγύη δεν εκδηλώνεται το ίδιο απέναντι σε όλους τους ανθρώπους διότι υπάρχουν διακρίσεις και διαχωρισμοί. Από αυτούς τους δυο ανθρωπισμούς ο καθένας μπορεί να επιλέξει όποιον θέλει. Ο μεν πρώτος είναι εθνικά επικίνδυνος ενώ ο δεύτερος εθνικά ωφέλιμος. Ξεκάθαρα ο μεν πρώτος υποσκάπτει το έθνος ενώ ο δεύτερος το ενδυναμώνει. Αν χαθεί το έθνος οι εναπομείναντες αυτόχειρες θα ζητούν ελεημοσύνη από ξένους και πιθανόν δεν θα την βρουν.